Το προ διετίας album των γερμανών, “Rise of a Hero”, κρίθηκε αρκετά πετυχημένο (εμπορικά τουλάχιστον), οπότε, ύστερα από το περσινό συμπαθές “Live at the Final Frontier”, το σχήμα επιστρέφει.
Αν είσαι οπαδός, γνωρίζεις ήδη πως ο Piet Sielck επιμένει ηχητικά στο ευρωπαϊκό, τευτονικού τύπου, power, οπότε ξέρεις a priori πως το “Titancraft” δε θα αλλάξει το μουσικό ρου του συγκροτήματος.
Ταμπουρωμένοι λοιπόν στη δική τους μουσική πλεύση, οι Iron Savior, παρουσιάζουν έναν άρτιο, για τα κυβικά τους, δίσκο, ο οποίος λοξοκοιτάει στις εποχές που η μπάντα διέθετε ανθεμικά refrain, κατάλληλα για sing-a-long. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, μεγάλο μέρος του album πατάει πάνω στις μελωδικές γραμμές, έτσι όπως τις έμπασαν στο euro-power οι Blind Guardian στις αρχές των ‘90s κι έτσι όπως τις χρησιμοποίησαν οι Savior στην αρχή της καριέρας τους. Αυτό δε σημαίνει πως απουσιάζει η καταιγιστική χροιά ή οι κλασικές Accept/ Judas Priest επιρροές. Είπαμε, η βάση παραμένει κοινή και καθόλα αναμενόμενη.
Σε αντίθεση με τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του group, το “Titancraft” δεν κάνει ιδιαίτερη κοιλιά κι ακούγεται (ακόμη) πιο ευχάριστα. Ευκολόπιοτο κι απλό σε εξέλιξη, όπως και σε δομή, με συγκεκριμένο ηχητικό στόχο.
Δεκαεννέα χρόνια στο κουρμπέτι, εννέα full length, δυο EP, ένα live album και μια μουσική συνταγή που άλλοτε τους βγάζει ασπροπρόσωπους κι άλλοτε όχι. Η ουσία είναι πως το τελευταίο τους πόνημα είναι από τις καλές στιγμές των Iron Savior κι αυτό αρκεί για μια σκηνή που αγκομαχά τα τελευταία κάμποσα χρόνια.
676 
