ODD LOGIC: “Penny for Your Thoughts”

Ποιος είναι αυτός ο κρυπτικός κι αινιγματικός Sean Thompson που μπορεί να δένει κόμπο κιθάρες και πλήκτρα ενώ παράλληλα διασχίζει με τη φωνή του μια από τις πιο σύγχρονες απαιτητικές παλέτες του progressive rock/metal;

Ποιο είναι αυτό το παγκοσμίως άγνωστο κουαρτέτο που συμπληρώνεται από τον κιθαρίστα Steven Pierce, τον μπασίστα Mike Lee και τον ντράμερ Pete Hanson και περιφρονεί με προκλητική ευκολία την ανάγκη αποδοχής;

13 χρόνια παρουσίας και πέντε δίσκοι… Τον περασμένο Μάρτιο προέκυψε κι ο έκτος, το “Penny For Your Thoughts”, μια σχεδόν αποκλειστική υπόθεση του εγκεφάλου Sean Thompson, διαθέσιμος ήδη στο Bandcamp, όχι όμως και σε φυσικό φορμάτ.

Το μυστηριώδες κουαρτέτο από την Tacoma της Washington, με μηδενική αυτοπροώθηση ακόμα και στους αυτονόητους διαδικτυακούς δρόμους, μοιάζει να συνεχίζει απερίσπαστο τον μοναχικό, δημιουργικό του δρόμο.

Περίεργη λογική. “Περίεργη λογική”… Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστό όνομα.

Κόκκινοι συναγερμοί έχουν χτυπήσει για τους μανιακούς μουσικούς γραφιάδες που ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα και δεν πιστεύουν στ’ αυτιά τους το συνθετικό χαστούκι πληρότητας που μας σκάνε στη μούρη αυτοί οι “πουθενάδες” της παγκόσμιας prog metal κοινότητας. Αυτό είναι τελικά κάτι περισσότερο από μια δημιουργική ανατροπή ενός μουσικού αουτσάιντερ, μάλλον έχουμε να κάνουμε με τον απόλυτο θρίαμβο του “χομπίστα”, του ερασιτέχνη καλλιτέχνη απέναντι στις επιταγές, συνταγές, κώδικες και απαιτήσεις της σύγχρονης μουσικής σκηνής.

Το νέο άλμπουμ των Odd Logic είναι μια μουσική ιστορία για έναν άντρα με πολλαπλές προσωπικότητες που βγαίνουν κατ’ εντολή μιας γυναίκας, της γυναίκας που προσφέρει και το ερώτημα “Penny for your thoughts”. Το ψηφιακό φυλλάδιο στο Bandcamp διαθέτει όλες τις λεπτομέρειες και εξελίξεις της ιστορίας. Η μουσική υπηρετεί την υπόθεση έχοντας ένα πλήθος επιλογών που απλώνεται από το rock και το metal στην jazz, pop και κλασσική μουσική. Όλες οι συνθέσεις του άλμπουμ συναρμολογούν μια ποικιλία διαθέσεων και πληροφοριών με στόχο να περιγράψουν ένα μουσικό ταξίδι με συναίσθημα και ρεαλισμό. Η μουσική τους καταλήγει να είναι συναρπαστική, αφηγηματική, δραματική και λυτρωτική, προσφέροντας μια διαδοχή εντάσεων και ιδιωμάτων με μια φυσική ροή φτασμένου μεγαθηρίου του χώρου.

Η φωνή του Thompson, μια πραγματική αποκάλυψη με την προσαρμοστικότητα στα χρώματα του άλμπουμ, φέρνει συχνά στο μυαλό τις κορυφαίες στιγμές του Ted Leonard των Enchant. Κι αν επιχειρήσουμε να καταφύγουμε σε παραδείγματα για να σκιαγραφήσουμε ευκολότερα την συνταγή τους , θα χρειαστούμε σίγουρα την θεατρικότητα των A.C.T. , την δυναμική και τον λυρισμό των Kansas, την εκτελεστική ευχέρεια των DreamTheater. Mια ιδιαίτερη σύγκρουση που χαρακτηρίζει τα ηχοτοπία του δίσκου είναι η σκοπιμότητα του βάρους στις κιθάρες και τα τύμπανα σε αντιδιαστολή με την ευαισθησία των πλήκτρων και των φωνητικών.

Εκπτώσεις στο επίπεδο των συνθέσεων δεν πρόκειται να συναντήσει κανείς στο άλμπουμ, ούτε και την επανάληψη κάποιας συγκεκριμένης φόρμουλας στο χτίσιμό τους. Μετά τη σύντομη εισαγωγή του “Penny”, το “The first” αποκαλύπτει χωρίς καθυστερήσεις το πλήθος και τον πλούτο των όπλων τους. Σημαντική στιγμή για το άλμπουμ είναι το “The traveler”, κάπου περίπου στο μέσο του, με ιδιαίτερες αλλαγές διαθέσεων κι απαιτητική φωνητική προσέγγιση. Ένα βήμα πριν το εξόδιο του “Agent unknown”, το γεννημένο κλασσικό με τον σχεδόν pop AOR αέρα του, “Lighthouses”, φανερώνει σπουδαία συνθετική ευστοχία, ανοίγοντας έναν ορίζοντα όπου η νοσταλγία με την προσμονή εναλλάσσονται. Έτσι όμως είναι όλη η μουσική συνολικά στο 6ο αίνιγμα αυτών των τύπων, συναισθηματική και τεχνική, ζωντανή και εγκεφαλική, πλούσια και προσιτή.

Όσο επαναλαμβάνεις το ταξίδι του άντρα με τις πολλαπλές προσωπικότητες ,συνεχίζεις να επιστρέφεις στις ίδιες απορίες και ερωτήσεις… Ποιοι είστε τελικά εσείς που με ένα τέτοιο (αυτο)σαρκαστικό εξώφυλλο μας προσφέρετε χωρίς απαιτήσεις ανταπόδοσης, τη μεγαλύτερη μουσική της χρονιάς;
“Περίεργη λογική”… Διαδώστε…

680
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…