Μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι και οι Αθηναίοι The Silent Rage, οι οποίοι μετά από ένα demo, δυο EP και αμέτρητες live εμφανίσεις με ηχηρότατα ονόματα (Shadow Gallery, Rage, Grave Digger), κυκλοφορούν αυτές τις ημέρες την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο “The Deadliest Scourge”.
Η μουσική των The Silent Rage δεν είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί. Προοδευτικό συνθετικά, επιμελώς thrashoποιημένο power metal κυρίως αμερικανικής κοπής (πχ οι Nevermore ή οι Metal Church πηγαινοέρχονται στον “πνευματικό” κόσμο του album πολλές φορές – χωρίς κανένα ίχνος αντιγραφής, η επιρροή έγκειται στο τεχνοτροπικό attitude των ανωτέρω) και με αρκετές λοξές ματιές σε ευρωπαϊκά μελωδικά εκ Γερμανίας κυρίως πρότυπα, κυρίως στα σημεία που η μπάντα speedάρει, σε έναν ισομοιρασμένο στις ταχύτητες δίσκο (πολύ καλός drummer ο Σταμάτης Κατσαφάδος, με μια ευρεία στιλιστική εκτελεστική γκάμα).
Ο ήχος που επετεύχθη στα DevasoundZ από τους Foti Benardo (SiXforNinE) και Thanos Jan (Inactive Messiah) δεν εμφανίζει αδυναμίες, τα πάντα ακούγονται ολοκάθαρα αν και υπάρχουν κάποια οξυμένα σημεία (πολύ λίγα) στις κιθάρες σε κάποια leads, αλλά αυτά είναι μικρολεπτομέρειες (άλλωστε οι δυσαρμονίες στον χώρο του metal ποτέ δεν εξέλειψαν ως μεταφορικά εργαλεία έκφρασης), η ακρόαση και η ροή του album είναι πολύ άνετη.
Φοβερό power metal στα “StormWarrior” (καταπληκτική, περίτεχνη κιθαριστική δουλειά από τους Νίκο Σιγλίδη – ο οποίος είναι και το μοναδικό μέλος από την αρχική σύνθεση των The Silent Rage – και Κώστα Κρίκο με αποτέλεσμα ένα τραγούδι – ύμνο) και “Thoughts Collapse”, όμορφα ρεφρέν στα “The Right To Dream” και “Between Harmony and Sorrow” (εξαιρετική απόδοση από τον Steve Venardo ο οποίος φωνητικά διαθέτει πάθος και ακούγεται πολύ δυναμικός, υστερώντας λίγο στην προφορά, αλλά όταν growlίζει σε διάσπαρτα σημεία, σκίζει, ανυψώνοντας τις καλές συνθέσεις των The Silent Rage), επίσης το “Leading The Legions” (άριστες οι μπασογραμμές του Σταύρου Τσιλιβάκου) και το επιλογικό “Shadow Spirit” (στο οποίο ο Venardo μου θύμισε έντονα τον Dax Riggs των Acid Bath, ίσως και να σε κούφανα λίγο, το ξέρω), αποτελούν πολύ καλές στιγμές σε ένα album που δεν θα απογοητεύσει κανέναν φίλο του ταλαίπωρου αυτού χώρου.
Ένας αξιόλογος δίσκος που έχει σε μεγάλες δόσεις όλα τα στοιχεία που τον καθιστούν συμπαθέστατο. Συνθετικά βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, διατηρώντας το συναισθηματικό υπόβαθρο του ιδιώματος και ταυτόχρονα αποφεύγοντας πολλά κλισέ, παρουσιάζοντας αυτόφωτη προσωπικότητα. Αν και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι κάνουν υπέρμετρη χρήση των πάμπολλων ιδεών τους (αυτό είναι προφανές σε κάθε τραγούδι, μα τόσα riffs;) και θα μπορούσαν κρατώντας τις δυναμικότερες στιγμές τους να παρουσιάσουν κάτι αριστουργηματικό. Είναι μελωδικοί, η riffολογική τακτική αποτελεί ένα από τα μεγάλα ατού τους και πιστεύω ότι στο μέλλον θα εκπλήξουν.
Πολύ καλή δουλειά, επαγγελματικότατη, με ένα πλήθος φιλικών συμμετοχών, το “The Deadliest Scourge” είναι ένα αξιοπρεπέστατο ολοκληρωμένο έργο και συνεχίζει μια ακολουθία καλών κυκλοφοριών στο ιδίωμα (μετά τα “τεμάχια” των Diviner και των Endomain, για παράδειγμα) και αξίζει σίγουρα τις αυτιές σας. Μέλλον έχουν σίγουρα.
767 
