ERIC CLAPTON: “Clapton”

Έχει πατήσει τα 65 και από ότι δείχνουν τα πράγματα κάθε άλλο παρά όρεξη να αποσυρθεί έχει. Μια ακρόαση στο τελευταίο του δημιούργημα με τίτλο το όνομα του θα σας πείσει. Μεστό, άμεσο και συναισθηματικό το υλικό του νέου δίσκου από έναν μουσικό ο οποίος θα μπορούσε άνετα να αναπαύεται στις δάφνες του μα παρόλα αυτά συνεχίζει ακάθεκτος.

Να αναπαύεται στις δάφνες του ναι σωστά διαβάσατε, γιατί όταν έχεις παίξει με τον μεγάλο John Mayall, όταν έχεις περάσει από τους Yardbirds και τους Cream, όταν έχεις μια πλουσιότατη σόλο δισκογραφική πορεία έχοντας δουλέψει με μερικούς από τους ηρωικές σου (λέγε με B.B. King -και όχι μόνο-) τι άλλο να ζητήσεις πλέον; Και όμως “and once you’re gone you can’t come back” που λέει και ο Neil Young, οπότε το ταξίδι συνεχίζεται και η επόμενη στάση-δίσκος έχει το όνομα Clapton.

Είναι γνωστή η αγάπη του κιθαρίστα για τα 30ς και 40ς Standards και τα Blues την οποία εκφράζει για πολλοστή φορά. Το παίξιμο του σε αφοπλίζει με την ζεστασιά, την ουσία και την εκφραστική απλότητα του, εμ Clapton είναι αυτός… δεν έχει ανάγκη από φλυαρίες. Η μαγεία είναι διάπσπαρτη στον δίσκο ειδικά σε κάτι κιθαριστικές στιγμές που πραγματικά μας απογειώνουν όπως στα Diamonds Made Of Rain και Can’t Hold Out Much Longer.

Λίγες οι νέες συνθέσεις στο άλμπουμ και ο Clapton συμμετέχει μόνο σε μια. Έχει βέβαια και τον κρυμμένο άσσο στο μανίκι του, ο λόγος για τον πολύ Doyle Bramhall II (μουσικός, συνθέτης και παραγωγός) η σφραγίδα του οποίου μπαίνει με ποικίλους τρόπους στον δίσκο κάνοντας τις συνθέσεις -των Carmichael, JJ Cale, Irving Berlin και Robert Wilkins μεταξύ άλλων-, να λάμπουν. Παραλίγο να το ξεχάσω: Είχα καιρό να ακούσω τόσο ζεστή παραγωγή σε άλμπουμ.

Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε τα ονόματα που συμμετέχουν στον συγκεκριμένο δίσκο: JJ Cale, Wynton Marsalis, Derek Trucks και Fabulous T-Bird Kim Wilson, ο καθένας βάζει την δική του πινελιά στο μεθυστικό αυτό άλμπουμ.

Δεν χρειάζεται να γράψω άλλα, πατάω το play για μια ακόμα φορά και αφήνομαι στην μαγεία του δίσκου. Κάντε το ίδιο και εσείς.

Χρήστος Παπαδάκης

586