Ωχ, τι περίεργο όνομα! Πατάω το play και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται “τι λέει ρε, ο θείος;”.
Οι Samavayo ορμώμενοι από το Ανατολικό Βερολίνο, ενώ ο κύριος που τραγουδάει σε περίεργη γλώσσα είναι ο Behrang Alavi, που έφτασε ως πολιτικός πρόσφυγας από το Ιράν όταν ήταν 10 ετών.
Τα περσικά του Alavi δίνουν μια αίσθηση μυστικισμού στην όμορφη και γκρουβάτη μουσική των Samavayo, περνώντας την από ένα ethnic φίλτρο.
Η παραγωγή του δίσκου είναι αριστουργηματική. Αφήνει τα όργανα να αναπνέουν και να ακούγονται καθαρά ακόμα και όταν σκληραίνουν με τα εφέ, ενώ η φωνή κάθεται στο σημείο που πρέπει να είναι για να έχει την ίδια αντιμετώπιση με αυτά.
Σε γενικές γραμμές, παίζουν αυτό που ισχυρίζονται. Stoner rock, αλλά είναι κάτι λίγο παραπάνω από τα στενά όρια του που έχει ομολογουμένως καθορίσει ο μουσικός τύπος. Εκτός από τα Kyuss στοιχεία που θα ακούσεις, ειδικά όταν ο Alavi τραγουδάει στα αγγλικά, φέρουν και progressive στοιχεία, τόσα που δεν μπορείς να τους σακουλιάσεις με όλους εκείνους τους εκατοντάδες εκεί έξω.
To δυνατό χαρτί της μπάντας είναι ο εξαιρετικός Stephan Voland στα τύμπανα, αφού με το παίξιμο του ανεβάζει ένα επίπεδο ακόμα τις συνθέσεις των Samavayo.
Heavy rock που κρατάει τις βάσεις των επιρροών του, αλλά δε φοβάται να παίξει με την ανατολίτικη παράδοση και το παρελθόν του rock ήχου. Είναι ένα από αυτά τα albums που ξεχωρίζουν. Πρέπει όμως, κατά τη γνώμη μου να αρχίσει ο Behrang να σταματήσει να μοιάζει τόσο στον Garcia στους τονισμούς του.
552 
