Οι Oceans of Slumber δεν είναι γνωστοί, αλλά σιγά σιγά θα γίνουν και υπάρχει λόγος…
Είναι η δεύτερη δουλειά τους (πρώτη με την Cammie Gilbert στο μικρόφωνο) και συνάμα η παρθενική τους στη Century Media, που είχε λόγο να τους υπογράψει.
Ξέρω, το εξώφυλλο σε προϊδεάζει για κάποιο black metal υβρίδιο ή για κάποιο female fronted goth group, αλλά το σχήμα απέχει από όλα αυτά. Για την ακρίβεια, απέχει από πολλές ταμπέλες.
Το εναρκτήριο (οκτάλεπτο) “Winter” σε βάζει περίπου στο μουσικό κλίμα των Oceans of Slumber, το οποίο κινείται σε prog μονοπάτια, όχι της Dream Theaterικής σχολής, αλλά αυτής που αποφεύγει τους εύκολους χαρακτηρισμούς και τις απόψεις που βγαίνουν μόλις μετά την πρώτη ακρόαση.
Η αιθέρια και συνάμα δυναμική φωνή της Cammie Gilbert, συντροφεύει τα ηχητικά ξεσπάσματα και τα διάσπαρτα growls, δημιουργώντας ένα κράμα που φλερτάρει παράλληλα με το death και το doom, δίχως όμως να περιορίζεται.
Το “Devout” κινείται στο προαναφερθέν κλίμα διαθέτοντας death/ black δικασίλες, ενώ ακολουθεί μια όμορφη διασκευή στο “Nights In White Satin” των Moody Blues. Το μικρό “Lullaby” και το instrumental “Laid to Rest” ρίχνουν τους τόνους κι οδηγούν στο πιο εύπεπτο “Suffer the Last Bridge”. Άλλο ένα instrumental μεσολαβεί (“Good Life”), φτάνοντας στο αργόσυρτο και γλυκά πεσιμιστικό “Sunlight”.
Πάρα πολύ καλό και το “Turpentine”, το οποίο παρά την ηρεμία που αναβλύζει, διαθέτει μια πολυμορφία που αναδεικνύει το ποιόν του group. Κιθαριστικά κι άμεσα μπαίνει το “Apologue”, θυμίζοντας πως πρόκειται για metal δίσκο. Δικασίλες, εναλλαγές riff, growls και doomy ερμηνείες πλέκουν ένα ακόμη πολυσύνθετο κι ατμοσφαιρικό τραγούδι. Σαν outro του κομματιού φαντάζει το ορχηστρικό “How Tall the Trees”, μεταφέροντάς μας στο μελωδικό και πανέμορφο “This Road”. Τέλος διαδρομής με ένα ακόμη instrumental (“Grace”), βασισμένο στο πιάνο, το οποίο ρίχνει περίτρανα την αυλαία.
Γενικά η όλη λογική του “Winter” είναι Beauty & the Beast, όχι τόσο ερμηνευτικά, αλλά ηχητικά. Τουτέστιν, αρέσκεται σε μια συνεχή, αλλά καθόλα άρτια αποδοσμένη, αντίθεση, η οποία εν τέλει λειτουργεί θετικά. Η μπάντα καταφέρνει με ευκολία να παντρέψει τις εξεζητημένες συνθέσεις της με τις πιο -θεωρητικά- απλές κι αυτό φέρνει στο διάβα του ακροατή ένα album πολύπλευρο που δεν κουράζει και συνάμα διαθέτει προσωπικότητα, κάτι που λείπει πολλές φορές από τις πιο νέες μπάντας. Το εν λόγω σεξτέτο, έχει δική του μουσική πρόταση κι αυτό είναι ατού από μόνο του.
Το “Winter” είναι έξυπνο δομικά κι άκρως απολαυστικό, συστήνοντας στο ευρύ κοινό τους Oceans of Slumber με τον καλύτερο τρόπο. Οριακά προτεινόμενο για το top της χρονιάς.
662 
