Πρόσφατα είχα την “εμπειρία” της προβολής του “The Last Airbender”, που αποτελεί την αρχή μιας τριλογίας, γυρισμένη από τον πολύ αγαπητό μου M. Night Shayamalan (6th Sense, Unbreakable, Signs κτλ).
|
|
Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ιαπωνικού anime με τίτλο “Avatar: The Last Airbender” και ο λόγος που άλλαξε ο αρχικός τίτλος είναι προφανής! Σκηνοθετικά δεν έχω κάτι να προσάψω στην ταινία, μιας και μιλάμε για έναν έμπειρο από όλες τις απόψεις σκηνοθέτη. Παρόλα αυτά προσπαθώ να καταλάβω ποιος ο λόγος να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη κάτι τέτοιο…
Το σενάριο, με λίγα λόγια, θέλει την ύπαρξη τεσσάρων βασιλείων: του νερού, της γης, του αέρα και της φωτιάς, όπου το τελευταίο έχει επιβληθεί στα υπόλοιπα. Μερικοί δε, ανάλογα με την καταγωγή τους, έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται το ύδωρ, το χώμα, τον άνεμο και τη φλόγα, αντίστοιχα. Έλα όμως που εμφανίζεται αραιά και που κάποιος που μπορεί να εκμεταλλευτεί όλα αυτά τα στοιχεία! Αυτός ο “κάποιος” είναι το “Avatar”, αλλά νομίζω πως όποιος το δει θα συμφωνήσει μαζί μου πως φέρνει πιο πολύ στο μικρό βούδα, από την ομώνυμη ταινία. Αυτό το παιδί τέλος πάντων, με τη βοήθεια δύο “νεροκουβαλητών”, θα προσπαθήσει να απελευθερώσει τους “αεριτζήδες”, τους “νερόβραστους” και τους “χωμάτινους” από τους κακούς “εμπρηστές”. Πω, πω χουνέρι! Πετάει φωτιά ο ένας, τη σβήνει ο άλλος και κάπως έτσι εξελίσσεται η δράση στο “The Last Airbender”. Εντάξει, είμαι υπερβολικός, αλλά όταν δεις, φίλε αναγνώστη, το πώς κατάντησε ο άνθρωπος που έβγαλε την “Έκτη Αίσθηση” θα θελήσεις να τα “χώσεις” και εσύ! Ο Captain Planet, παρότι μέγας φλώρος, ήταν τουλάχιστον πιο μοντέρνος! Φως, νερό, λάσπη και αγέρας λέει η ταινία. Internet, φαί, σπίτι και ύπνο λέω εγώ, και ας κάνω και ανακύκλωση.
670 
