Πρέπει να παραδεχτούμε πως οι PoZ είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα του αγγλόφωνου rock στη χώρα μας και χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης και στην αλλοδαπή.
Με sold out εμφανίσεις, περιοδεία με τους Clutch και συμμετοχές στο Desertfest, καταλαβαίνει κανείς πως η κυκλοφορία νέου album είναι αρθρογραφική προτεραιότητα.
Το “Loyal to the pack” είναι η τέταρτη δουλειά του κουαρτέτου από την Αθήνα και μια πρώτη προσπάθεια αποστοουνεροποίησής (με το stoner όπως το αντιλαμβάνεται ο μέσος “φασαίος”) τους.
Στο άκουσμα της κραυγής στο άνοιγμα του ομώνυμου κομματιού κάποιοι θα σπεύσουν να ακυρώσουν την παραπάνω ιδέα, αλλά αν και είναι η γέφυρα με τα προηγούμενα τους album, καταλαβαίνεις πως το παρόν πόνημα θέλει να σε πάει αλλού. Μετά το πρώτο, οπαδικού χαρακτήρα, τραγούδι, θα ακούσεις πως κινούνται περισσότερο προς το hard, παρά στο heavy rock. Ενώ δεν έχουν αποτινάξει τις γενικές stoner αναφορές, θα ακούσεις πως πιο πολύ φτάνουν κοντά στη φιλοσοφία του Danko Jones ή πιο new rock συναδέλφων τους, παρά των Clutch, με μεγάλη επαφή με τα 70s βέβαια, και μια υποβόσκουσα κιθαριστική μπλουζιά, που κάπου κάπου ξυπνάει κάποιες μνήμες Gary Moore.
Στο δεύτερο “Devil calls my name” φαίνεται πως οι PoΖ δίνουν περισσότερη βάση στην μελωδία και το ρυθμό, παραγκωνίζοντας την σκληράδα που τους είχε καθιερώσει. Στο “Them nights” δείχνουν πως παίζουν διαφορετική μπαλίτσα κι ο Μπάμπης περιόρισε την αγριάδα στο ελάχιστο και πλέον έχει τα καθαρά φωνητικά ψωμοτύρι.
Το “Little Deceiver” υπογραμμίζει και πάλι την επιρροή της αμερικάνικης σχολής πάνω τους, το “Your Love makes me wanna hurt myself” έγινε αμέσως το αγαπημένο μου (αδημονώ να το απολαύσω ζωντανά μαζί με το “Sky High Heels”), το “Retreat” είναι μια όμορφη μπαλάντα, ενώ το “Sea Bastards” κερδίζει πόντους με τα τύμπανα του Σεραφείμ και τη διφωνία, η οποία δίνει κάτι το διαφορετικό στο κομμάτι.
Το “White Shroud” είναι η απόλυτη συνεύρεση του πριν με το τώρα των Planet of Zeus (το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι), ενώ στα φωνητικά θα σκεφτείς τους Baroness. To “Scum Alive” είναι το πιο heavy rock κομμάτι του δίσκου, το “Indian Red” με το ταξιδιάρικο του riff και την αλλαγή έντασης του αποτελεί επίσης, ένα πολύ καλό δείγμα της νέας τάξης πραγμάτων στους PoZ και το “Loyal to the Pack” κλείνει με έναν 4-λεπτο φόρο τιμής στην πρωτεύουσα. “Athens” λοιπόν και το τέταρτο full length album των Planet of Zeus, το οποίο θα παρουσιαστεί ζωντανά στην Αθήνα στις 7 Μαΐου στο Piraeus 117 Academy, φτάνει στο τέλος του μετά από 49 λεπτά, με την μπάντα να δείχνει ένα άλλο, διαφορετικό πρόσωπο.
Όποιος δεν έχει στο ρεπερτόριο του πιο light πράγματα σε σχέση με το παρελθόν, σίγουρα θα ξαφνιαστεί, αλλά του συνιστώ να του δώσει λίγο χρόνο. Κομμάτια σαν το “Your love makes me wanna hurt myself” θα σε κάνουν να σκαλώσεις, την ώρα που θα συνηθίζεις την πρόσθεση νέων στοιχείων στη μουσική τους.
Μη βιαστείς να απογοητευτείς επειδή δεν βρήκες ξεκάθαρα “stoner” hits σαν εκείνα του “Vigilante”, εδώ οι άνθρωποι προσπαθούν να μεταλλαχθούν, να μας δώσεις κάτι νέο, αλλά ο συνηθισμένος στα Kyuss/ Down κόλπα, εγκέφαλος σου, θα χρειαστεί πολλαπλές ακροάσεις για να καταλάβει την πιότητα.
Και πάλι, αν θες μην λάβεις τα όσα έγραψα de facto. Η δική σου κρίση έχει μεγαλύτερη βαρύτητα!
804 
