Επιτέλους! Η κυκλοφορία που ανέμεναν οι περισσότεροι οπαδοί του metal (ειδικά αν ασχολούνται με το thrash) κυκλοφόρησε. Αν εξαιρέσει κανείς το θάνατο του Ronnie James Dio τον περασμένο Μάιο, η σύμπραξη των Metallica, Slayer, Megadeth και Anthrax (η σειρά των συγκροτημάτων είναι αυτή που εμφανίζεται στο εξώφυλλο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας) αποτέλεσε το μεγαλύτερο metal γεγονός της χρονιάς που διανύουμε.
Οι συναυλίες που έδωσαν το φετινό καλοκαίρι (ανάμεσα σε αυτές και αυτή στην Ελλάδα) λανθασμένα αναφέρονται ως ένα όνειρο που είχαν πολλοί τα τελευταία χρόνια. Όχι διότι κανείς δεν ήθελε να πραγματοποιηθεί μια τέτοια περιοδεία, απλώς επειδή κανείς δεν τολμούσε να ούτε καν να το φανταστεί. Άλλωστε πολλές από τις δηλώσεις που εκτόξευε ο ένας εναντίον του άλλου (εξαιρούνται οι Anthrax) έχουν μείνει παροιμιώδεις.
Όλα αυτά φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν και έτσι τα τέσσερα αυτά συγκροτήματα (συμπεριλαμβανομένων των managers, εταιρειών κλπ) αποφάσισαν την πραγματοποίηση κάποιων περιορισμένων συναυλιών. Το “Live From Sofia, Bulgaria” αποτελεί το ηχητικό/οπτικό ντοκουμέντο αυτού του ιστορικού γεγονότος.
Σκόπιμα δε θα αναφερθώ εκτενώς στην απόδοση των συγκροτημάτων, για δυο κυρίως λόγους:
1. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού (ή το αντίστοιχο ηλεκτρονικό υποκατάστατο του – όποιο και αν είναι αυτό) για να περιγράψουν ζωντανές εμφανίσεις των συγκεκριμένων συγκροτημάτων.
2. Όπως ήδη είπαμε, είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε στα μέρη μας, οπότε θεωρώ ανούσιο το να επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα.
Το αν τα φωνητικά του Belladonna κρίνονται ικανοποιητικά ή όχι, το αν ο Mustaine επαναηχηγράφησε τα φωνητικά του ή όχι, το αν οι Slayer έπρεπε να παίξουν τόσα καινούργια τραγούδια ή όχι, το αν οι Metallica έπρεπε να παίξουν το “Nothing Else Matters” ή όχι, έγκειται στο προσωπικό γούστο και τις απόψεις που έχει ο καθένας.
Εκεί που θα ήθελα να σταθώ περισσότερο είναι στην παρουσίαση του “Live From Sofia, Bulgaria” ως ‘προϊόν’ αλλά και κάποιους προβληματισμούς που μου δημιουργήθηκαν μετά ….
Το ‘κουτί’ περιέχει 2 DVD’s, 5 CD’s, μια αφίσα διπλής όψεως (στη μια πλευρά βρίσκεται το εξώφυλλο, ενώ στη δεύτερη η αφίσα της συναυλίας), μια φωτογραφία από το κάθε συγκρότημα, ένα 24σέλιδο βιβλιαράκι με αρκετές φωτογραφίες από την εμφάνιση του κάθε συγκροτήματος ξεχωριστά αλλά και από την κοινή εμφάνιση στο “Am I Evil?” καθώς και Big 4 πένα, αν βέβαια έχετε προτιμήσει τη limited έκδοση.
Στα δυο DVD’s εκτός από τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων περιλαμβάνεται και ένα ‘behind the scenes’ ντοκιμαντέρ με δηλώσεις (και όχι συνεντεύξεις) κάποιων εκ των συμμετεχόντων, μεταξύ τους συζητήσεις. Μεγάλοι απόντες είναι οι Slayer (εξαιρουμένου του Dave Lombardo), οι οποίοι εμφανίζονται ελάχιστα (συγκριτικά με τους υπόλοιπους). Αν και αυτό μάλλον οφείλεται στο απόμακρο του χαρακτήρα τους. Ως πιο ενδιαφέρουσα κρίνεται η ‘ματιά’ στις πρόβες του “Am I Evil?”, από τις οποίες απέχουν οι Slayer (εξαιρουμένου και πάλι του Dave Lombardo). Αν απορείτε για την επιμονή μου στην ‘απουσία’ των Slayer από όλα αυτά συνεχίστε το διάβασμα και θα καταλάβετε.
Αυτό που γίνεται εξ αρχής φανερό είναι ότι οι Metallica ‘κάνουν κουμάντο’ στην όλη ιστορία. Μια ώρα στη διάθεση τους όλα τα συγκροτήματα, δυο ώρες οι Metallica. Από ένα CD όλοι, δυο οι Metallica. ‘Στριμωγμένοι’ οι Slayer, Megadeth και Anthrax σε ένα DVD, ένα DVD στη διάθεση των Metallica, έστω και αν σε αυτό περιλαμβάνεται και το bonus υλικό. Παρόλο που δηλώνω μεγαλύτερος οπαδός των Metallica απ’ ότι των υπολοίπων συγκροτημάτων, δε μπορώ να μην παραδεχθώ ότι όλο αυτό κάπου χτυπάει άσχημα.
Όμως όλα αυτά είναι πταίσματα καθώς το σημαντικότερο πρόβλημα του όλου εγχειρήματος είναι η εκτέλεση του “Am I Evil?”. Εξηγούμαι αμέσως: υποτίθεται ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γιορτή. Τέσσερα συγκροτήματα που ξεκίνησαν πριν από τριάντα περίπου χρόνια κάτω από αντίξοες συνθήκες, και παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα. Ως αποκορύφωμα αυτής της γιορτής έρχεται η εκτέλεση του “Am I Evil?”. 17 μουσικοί (αν συμμετείχαν όλοι τόσοι θα ήταν) να παίζουν ένα από τα πιο κλασικά κομμάτια του heavy metal. Τουλάχιστον για αυτό προσπαθούν να μας πείσουν, τόσο με τις δηλώσεις τους στα παρασκήνια όσο και με αυτές επί σκηνής.
Αν όλα τα παραπάνω είχαν γίνει πραγματικότητα, δε θα είχα κανένα πρόβλημα. Όταν όμως οι Slayer (με τη γνωστή … εξαίρεση) δεν πατάνε καν στις πρόβες, πως βγαίνουν οι υπόλοιποι και λένε ότι θα εμφανιστούμε ΟΛΟΙ; Ή μήπως οι Slayer το αποφάσισαν τελευταία στιγμή;
Και η κοροϊδία συνεχίζεται όταν τελικά βγαίνουν (αυτοί που τέλος πάντων βγαίνουν) στη σκηνή για παίξουν το “Am I Evil?”. Ξεκινάνε να παίζουν το κομμάτι (με τους Hetfield, Belladonna και Mustaine να εναλλάσσονται στα φωνητικά), και εκεί που λες ‘και γαμώ’, μόλις τελειώνει το πρώτο μέρος του κομματιού προσγειώνεσαι ανώμαλα καθώς καταλαβαίνεις ότι αυτό ήταν. Άντε να βγούμε και μια αναμνηστική φωτογραφία και γεια σας. Δηλαδή όλη αυτή η φασαρία έγινε για 4:13 λεπτά;
Συγγνώμη κύριοι αλλά αν εσείς αυτό το λέτε γιορτή, εγώ το αποκαλώ κοροϊδία, για να μη χρησιμοποιήσω κανένα βαρύτερο χαρακτηρισμό. Δηλαδή δε μπορούσατε να παίξετε ολόκληρο το κομμάτι, με όλους αυτούς τους, κατά γενική ομολογία, φοβερούς κιθαρίστες να σολάρουν ακατάπαυστα; Αυτό θα ήταν πραγματικά κάτι το αξιομνημόνευτο.
Το ότι το όλο σκηνικό ήταν μια κίνηση με καθαρά εμπορικούς σκοπούς (εδώ ‘κολλάνε’ οι managers και οι εταιρείες που ανέφερα στην αρχή) αποδεικνύεται και από το γεγονός, ότι από όλες τις πόλεις, όπου παίξανε μαζί, μόνο σε μια μοιράστηκαν στη σκηνή. Δηλαδή τις υπόλοιπες εμφανίσεις τις αντιμετώπιζαν ως απλές συναυλίες;
Επειδή έχω ήδη γράψει αρκετά, κλείνοντας θα ήθελα μόνο να πω ότι κατά την προσωπική μου γνώμη το “Live From Sofia, Bulgaria” είναι ακόμα μια live κυκλοφορία και τίποτα παραπάνω. Σε καθαρά ‘τεχνικό’ επίπεδο (ήχος, εικόνα κλπ) δε νομίζω ότι μπορεί να βρει κανείς χτυπητές αδυναμίες.
Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρόκειται για το ιστορικό γεγονός που κάποιοι μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα ήταν.
Δημήτρης Καρβούνης
675 
