Σταθεροί στο ανά διετία δισκογραφικό ραντεβού τους, οι ιταλοί thrashάδες Game Over κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό το τρίτο τους πλήρες album “Crimes Against Reality”, συνεχίζοντας να εκπλήσσουν ευχάριστα τον γράφοντα με το εξαιρετικής φύσεως υλικό τους.
Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι πιτσιρικάδες από τη Ferrara προσφέρουν αγνό, τρελαμένο, γκαζιάρικο thrash, προσανατολισμένο ως επιρροή κυρίως προς τους Metallica των pro – odirladadirladada years, με όλα τα κύρια συστατικά του είδους εμφανή. Ποιά είναι αυτά; Δύναμη, ταχύτητα, μελωδικότητα, φοβερά hooliganικά back vocals, πάθος και αξιοθαύμαστη έμπνευση.
Απολαυστικά riffs, ένγκαυλη classic metal solo άποψη από τους Senso και Ziro (κιθάρες), φωνάρα από τον μπασίστα Reno του οποίου τα φωνητικά ελαττώματα δρουν παραδόξως υπέρ του τελικού αποτελέσματος και εκτροχιασμένη, σαλεμένη και τεχνικότατη εκτέλεση από τον drummer Vender.
Από την εκκίνηση ακόμη με το ακουστικό “What Lies Within” και τη συνέχειά του, το πολύ όμορφο το “33 Park Street” με το Hetfieldικό ρεφρέν, καταλαβαίνει κανείς ότι οι Game Over δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να λογίζονται σαν άλλη μια μπάντα “της σειράς”. Κάτι που επιβεβαιώνεται σε κομμάτια όπως το εκπληκτικό Metallica meets Overkill δυναμιτάκι “Neon Maniacs”, το λυρικό “With All That Is Left” (το έχω ξαναπεί, ξετρελλαίνομαι με όλες σχεδόν τις μπαλλαντοειδής απόπειρες που προέρχονται από thrashάδες, σε σημείο να θεωρώ ότι αυτοί οι “εξωραϊσμοί” είναι ένα από τα διαχρονικά σήματα κατατεθέντα του εν λόγω ύφους) με τον καταπληκτικό Anthraxοειδή επίλογό του και τα Maidenικά solos του, τις riffάρες του “Astral Matter” με την prog χροιά τους, την S.O.D.-ικής φύσεως απόπειρα του φλας “Fugue in D Minor”, τον Kreator-like αμανέ “Gates Of Ishtar” ή το σαρωτικό ομότιτλο τραγούδι.
Ο ήχος θα έλεγα ότι υστερεί σε σχέση με το προ διετίας προκάτοχό του, αλλά από την άλλη το όλο άκουσμα ακούγεται τιμιότερο, μεταφέροντας λίγο από το 1983 thrash metal πνεύμα στο σήμερα, αδιαφορώντας για τις όποιες “εξελίξεις”. Αλλά σίγουρα με μια πιο “γεμάτη” παραγωγή θα έμπαιναν πολύ άνετα στα Champions League σαλόνια. Αυτά ως “πνεύμα”. Ως ουσίαν, οι Game Over είναι πλήρως εκσυγχρονισμένοι, πολύ καλοί παίχτες και πολύ μελετημένοι, δομώντας τις συνθέσεις τους με τα καλύτερα στοιχεία που παρουσίασε αυτό το μουσικό ρεύμα εκ της γενέσεώς του, εντυπωσιάζοντάς με εξίσου με τις υπόλοιπες δουλειές τους.
Τελικώς, έξοχος δίσκος, απολύτως προτεινόμενος για κάθε ταγμένο αυτί στο είδος. Pure διασκέδαση the thrash way. Ένας από τους λόγους που αξίζει να γουστάρεις την Ιταλία (ο άλλος είναι η Chiara – φιλεναδίτσα και πολύ καλό κορίτσι – σιγά μη σας την παρουσιάσω κύριε αρχισυντάκτα, γνωρίζω ότι είμεθα ύψιστες Qφάλες εις τον παρών λογοτεχνικό φορέα και θα κινηθείτε ωσάν αρπακτικό, σας εμάθαμε Κύριε!…). Στα πανύψηλα επίπεδα των δικών μας παιδιών Exarsis, Bio-Cancer, Fatal Mutiny κ.ο.κ…. Ορμήξτε αφόβως.
710 
