Ξέρω, πήγες στους Monster Magnet! Σίγουρα ήταν καλά, αλλά τόσο όσο ήταν με την παρέα των HME στο Gagarin, δεν είμαι σίγουρος. Βέβαια, γούστα είναι αυτά, αλλά αν βλέπεις τόσο κόσμο να χορεύει και ακόμα και τα security να κάνουν twist, μάλλον κάτι συμβαίνει που είναι καλό.
Θα ήταν λίγο μετά τις 10 όταν και βγήκαν οι Ducky Boyz για να αποδείξουν για μια ακόμη φορά πως είναι μια κορυφαία rockabilly μπάντα και με τις πρίμες κιθάρες τους να διαλύσουν κάθε αμφιβολία για το τι έμελλε να γίνει το Σαββατόβραδο αυτό. Πρώτη φορά τους βλέπω σε τόσο μεγάλη σκηνή και μπορώ να πω πως και αυτή μικρή σαν τις άλλες φάνηκε, αφού οι τέσσερις τύποι αυτοί τίμησαν το rock ‘n’ roll με άπειρο σεβασμό. Ήχος διαμάντι, παίξιμο βιρτουόζου και διάθεση στα ύψη. Αυτό είναι warm up!
Μετά από κάμποση ώρα στησίματος, στη σκηνή βγήκαν οι The Hillbilly Moon Explosion με την γοητευτική Emanuela Hutter από τη Ζυρίχη, όπου εδρεύει το συγκρότημα, έχοντας στις τάξεις τους, τον Λονδρέζο Duncan James στην κιθάρα, τον Παριζιάνο Sylvain Petit και τον συνιδρυτή τους, Oliver Baroni στο κόντρα (παγκοσμιοποίηση!). Αρκετοί θα σκέφτηκαν, -γλυκανάλατα “Flying High…” και “My love forevermore”, άσε με- όμως μόνο έτσι δεν είχαν τα πράγματα.
Η τετράδα από τη χώρα των ρολογιών και της σοκολάτας έπαιξαν δυνατό, γρήγορο και εκστατικό rockabilly που έκανε και τις κολώνες να χορεύουν. Παρουσιάζοντας κομμάτια από το φρέσκο τους “With Monsters and Gods”, αλλά και από το προηγούμενο “Damn Right Honey!” που τους έκανε και ευρύτερα γνωστούς, όμως και παλαιότερα, έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα live που θυμάμαι.
Ακούστηκαν όμορφα κομμάτια τους σαν τα “Buy beg or steal”, “Johnny R U Gay” και “Down on Your Knees”, στο τέλος του οποίου ο Γάλλος τυμπανιστής μας έδειξε το ταλέντο του. To boogie είχε την τιμητική του με “Dead Cat Boogie”, “Heartbreak Boogie” και η απολαυστική εμφάνιση των HME ήταν ως επί το πλείστον up tempo και χορευτική, τόσο που δε θα την ξεχάσω ποτέ.
Με ήχο τούμπανο, σκηνική παρουσία-ζημιά, με την Emanuela να λικνίζεται σεξουαλικά στους ρυθμούς, τον Oliver να ξαπλώνει το μπάσο του στο πάτωμα, να το σηκώνει στον αέρα ή να σκαρφαλώνει πάνω του εν είδει parquet courts και διασκευάρες που σπάνε κόκκαλα, οι HME για μια ακόμη φορά μας πρόσφεραν απλόχερα μουσική και αγάπη και ρώτησαν: “Αν παίζαμε κάθε εβδομάδα θα ερχόσασταν τόσοι και πάλι”, λαμβάνοντας ένα τρανταχτό ΝΑΙ ως απάντηση, όσο και αν αυτό δε θα ήταν εφικτό.
Ακούσαμε την ωραία εκτέλεση τους στο “Call Me” των Blondie, αλλά και ένα αλλαγμένο και άκρως συναρπαστικό “Enola Gay” (OMD), μιας που πρόσφατα ήταν και η θλιβερή επέτειος τη ρίψης της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα, ενώ η βραδιά έφτασε στο τέλος της και μας προέτρεψαν να πάμε στο φουαγιέ και να τους κάνουμε πλούσιους αγοράζοντας το νέο τους album.
Ένα από τα group που θα ήθελα να ξαναδώ σίγουρα!
Φωτογραφίες: Cristina Alossi
577 
