Το όνομα τους με φέρνει σε άμεση επαφή με τα παιδικά μου χρόνια όταν με μανία παρακολουθούσα τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Coyote να πιάσει το Road Runner.
Όμως και η σύνθεση του συγκροτήματος Coyote’s Arrow, μπορεί να σε φέρει σε επαφή με τα νεανικά σου χρόνια, μιας που το μικρόφωνο κρατάει ο Σταύρος Ex (Deus Ex Machina) και τις μπακέτες που με σταθερότατα χτυπούν τα τύμπανα η Εύα (κυρίως γνωστή για τους Nonmandol και τη δεκαπενταετή διοργάνωση συναυλιών στο An Club).
Οπότε καταλαβαίνεις πως έχουμε να κάνουμε με έμπειρους μουσικούς που δεν έρχονται να ξεπατικώσουν κάτι, ούτε να πάνε με το ρεύμα, όχι τουλάχιστον με την στεγνή έννοια της φράσης.
Η funky rock αρχή του “Wasted” με τα ska στοιχεία στο ρυθμό και την άφιξη του punk πνεύματος στο ρεφρέν αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Στο “Santa Maria” φλερτάρουν ξανά τη ska με τα δεύτερα φωνητικά να δίνουν βάθος κι ένα καζού εμφανίζεται, ενώ το desert (το μαρτυρά λίγο και ο τίτλος του album) rock έρχεται στο λογαριασμό στο “This is the time”.
To μπάσο φαίνεται να παίζει πολύ βασικό ρόλο, μιας που όλο το εγχείρημα στηρίζεται στην γκρούβα και μόνο με μπάντες σαν τους Earthbound ή τους Clerks’ Conspiracy θα μπορούσα να τους περιγράψω.
Το “Living in my brain” είναι το πιο punk rock σημείο του album για τα σκληρά αγόρια, στο “Desert Medicine” εμφανίζονται κρουστά (αυγά και τέτοια) και η παραγωγή τα κάνει να ακούγονται σαν να είναι δίπλα σου και στο τελείωμα του 15-λεπτου, το “Coyote” που ακούγεται σαν ινδιάνικη προσευχή.
Μπορεί να μην είναι φανταχτερό, αλλά είναι ουσιώδες και ακούγεται σαν να σου λέει πως πρέπει να τα ζήσεις ζωντανά για να τα καταλάβεις καλύτερα.
Groovy rock λοιπόν, από τους Coyote’s Arrow στο πρώτο τους album “Desert”. Ένα μόνο θα γράψω: ACME!
547 
