OSTA LOVE: “The Isle of Dogs”

Δυο Γερμανοί παιδικοί φίλοι από την Heidelberg, o Tobias Geberth  και ο Leon Ackermann εγκατέλειψαν την πόλη τους το 2010 και μεταφέρθηκαν στο Βερολίνο, όπου δημιούργησαν το μουσικό τους σχήμα με το όνομα Osta Love και το 2013 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, ένα σκοτεινό concept με τον τίτλο “Good Morning Dystopia”.

Μετά τον σχετικό θόρυβο του ντεμπούτου τους , το σχήμα ολοκληρώνεται με την προσθήκη του Oliver Nickel στο μπάσο και του Marcel Sollorz σε keys και φωνητικά. Ακολουθούν αρκετές live εμφανίσεις σε διάφορα clubs του Βερολίνου με support και σε κάποια γνωστά ονόματα, όπως οι Pineapple Thief. Στη δύση της χρονιάς που έφυγε κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, το “The Isle Of Dogs”.

Με την τυπική σύνθεση μιας rock μπάντας, οι Osta Love συνηθίζουν να προσθέτουν συχνά αρτίστικες  jazzy πινελιές, αρέσκονται να συμφιλιώνουν το pop με το baroque, να χρησιμοποιούν εθιστικές φωνητικές αρμονίες πάνω από σύνθετους ρυθμούς.

Το “The isle of dogs”  που ανοίγει τον δίσκο μεταφέρει την πικρή, μελωδική του ειρωνεία σε ποτάμια και λόφους με τα συστατικά του γερμανικού κουαρτέτου να φανερώνονται ξεκάθαρα, ανάμεσα σε ένα πολυσχιδές κι ευέλικτο prog rock , Floyd-ικές  ψυχεδελικές  επιφάνειες  και καλοβαλμένα φωνητικά που σε ολόκληρο το άλμπουμ μπορεί να σε μεταφέρουν από την ξεχασμένη ψυχή των Moody Blues μέχρι και τον ελκυστικό μυστικισμό των Blue Oyster Cult. Το υγρό στοιχείο συνεχίζει να φιλοξενεί την απώλεια και τον χωρισμό στο “Down to the river”, ενώ στο εκπληκτικό “The sea” οι μνήμες ανασύρουν με τη ροή της μουσικής με ανακούφιση την αίσθηση της λύτρωσης στον ανοιχτό ορίζοντα.

Το “Black beacon sound” θα μπορούσε να είχε ξεμείνει από το δεύτερο, σχεδόν πειραματικά μελωδικό μέρος του “Agents Of Fortune” για να έρθει το ντελικάτο “Green hills of home” να παγιδέψει με ευγένεια και ομορφιά την επιστροφή στις παιδικές μνήμες. Το “Moonshine at midnight”, επιτηδευμένα αφελές κι ελεύθερο στις φράσεις του, με μια περίεργη κινητική δύναμη ακόμα και στις πιανιστικές  μανιέρες του, μας αποκαλύπτει με έκπληξη, μόλις ένα βήμα πριν την έξοδο από το άλμπουμ, ένα απίθανο εν δυνάμει single.

Οι πρώτες φράσεις ενός ανθρώπου που έχει χάσει τα πάντα ανοίγουν το μεγαλύτερο σε διάρκεια και τελευταίο τραγούδι του “The Isle Of Dogs”, το 16λεπτο “Translucent engineering”, μια περιπλάνηση στον πανικό της λευκής σελίδας, το περιβόητο “writer’s block”, που θα καταλήξει κι αυτή με τη διακριτική δεινότητα της μπάντας σε μια απόκοσμη γαλήνη.

Οι Osta Love μοιάζουν να διαχειρίζονται τις μακρινές ψυχεδελικές λάμψεις και τις κυματιστές  φωνητικές αρμονίες των 70’s με την ίδια ευκολία που μετατρέπουν τις προσωπικές μνήμες και νοσταλγίες τους σε σύγχρονα ελκυστικά τραγούδια με ευρύχωρους πυρήνες επιδράσεων. Οι Γερμανοί μοιάζουν να είναι αυτοί που θα μας κάνουν να κοντοσταθούμε, να σκεφτούμε και να δώσουμε σημασία σε αυτά που με πανικό μας προσπερνούν καθημερινά, με μια ήρεμη, απόκοσμη, ευρηματική και συγκρατημένη τραγουδοποιία. Πιθανά το ίδιο δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν όσο και να αποκαλυφθούν, αξίζουν χωρίς ενδοιασμούς ήπιο και άφθονο χρόνο από όσους ανήκουν σε αυτό το χάρτη, “από τους λόφους ως τα ποτάμια”.

620
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…