Ευθύς εξ’ αρχής ήταν μία τιμιότατη διοργάνωση με μόνο 6 ευρώ είσοδο και το νέο LP των Day Oof, με το φιλοσοφημένο τίτλο “The Vlack Album”, να περιλαμβάνεται στην τιμή του εισιτηρίου.
Περί τις 10 το πειραματικό τρίο των Matchin’ Punchies ανεβαίνει στη σκηνή για να ανοίξει τη βραδιά. Από τα συμφραζόμενα είναι εμφανές ότι ο χρόνος και η προσπάθεια σε μουσικές σπουδές έχουν και πιο πρακτική αξία, όπως εν προκειμένω στην παρούσα περίπτωση. Αποτελούμενοι από κιθάρα, ντραμς , ένα απροσδιόριστο πνευστό (που είναι πρόσφατη προσθήκη) και χωρίς μέση γραμμή, το τρίο κατορθώνει να αναπαράγει εύστροφα και εύστοχα τον art/noise rock ήχο της Νέας Υόρκης έχοντας μια εκρηκτική σκηνική παρουσία, τουλάχιστον από πλευράς frontman, ο οποίος φοράει t-shirt του Praktiker κι απολογείται για την ταλαιπωρία που υπέστη το footswitch.
Ακολουθούν οι αρκετά πιο σκληροί και βαρύτεροι Revenge of the Giant Face, που κινούνται στο χώρο του μεταλλικού hardcore, κάπου ανάμεσα στους πρωτόλειους Converge και Shai Hulud και τους πιo πρόσφατους Parkway Drive. To κουιντέτο των Αθηναίων παράγουν αρκετό θόρυβο και δείχνουν αρκετά δεμένοι επί σκηνής. Ο γενειοφόρος frontman έχει επικοινωνία με το κοινό αφήνοντας το μικρόφωνο συχνά πυκνά σε αυτό. Γενικά φαίνεται να το διασκεδάζουν, καθώς και ο μπασίστας παραδίδει προς το τέλος του σετ το μπάσο του σε κάποιον φίλο, ενδεχομένως, και η μπάντα αποδίδει κάποιον φόρο τιμής στους Beastie Boys και την επερχόμενη εμφάνιση των Cancer Bats με μια διασκευή στο “Sabotage” των πρώτων.
Υπό τον ήχο κάποιων μονολόγων με τη φωνή των προσεχώς στον κινηματογράφο σε έντονη αμερικανική προφορά, προλογίζει την εμφάνιση της τιμώμενης μπάντας, Day Oof. Ο χώρος έχει γεμίσει ασφυκτικά και η ορατότητα είναι περιορισμένη πλέον, αλλά ο ψηλέας κιθαρίστας της μπάντας, Νίκος, κάνει μπαμ όταν ανοίγουν τα φώτα, καθώς είναι ενδεδυμένος με μαγιό τύπου borat, αν με λαμβάνετε. Μετά από ένα σύντομο hardcore τραγουδάκι η ενδυμασία αλλάζει σε κάτι πιο συμβατικό όπως βερμούδες και άσπρα t-shirt και τότε αρχίζει το χάος.
Το ταχύτατο skate punk/hardcore της μπάντας είναι το κατάλληλο μουσικό χαλί για το ασταμάτητο stage diving, τα φουσκωτά παιχνίδια παραλίας, τις ροχάλες προς τη σκηνή, για να μην μείνουν παραπονεμένοι οι παλιοί οπαδοί, το κοτόπουλο- σήμα κατατεθέν που χοροπηδάει στη σκηνή, τα motto της βραδιάς, που είναι “ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΟΥΣ” και “ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ”, εκ του αγγλικού release και το εν γένει slapstick χιούμορ του frontman της μπάντας και εκκολαπτόμενου stand-up κωμικού, Blink Mike. Η ταχύτητα και τα αρκούντως τεχνικά περάσματα δε φαίνεται να ανακόπτουν την ορμή της μπάντας και του κοινού, και κατόπιν ενός ακόμη προηχογραφημένου μονολόγου με έντονη αμερικάνικη προφορά, η μπάντα επιστρέφει για το τελικό encore.
Κάπως έτσι γίνονται τα επιτυχημένα live.
511 
