Στους αθηναίους death progsters Acid Death έχουμε αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν με την ευκαιρία του τελευταίου εξαιρετικού album τους “Hall of Mirrors” το οποίο κυκλοφόρησε το προηγούμενο καλοκαίρι.
Στα πλαίσια της γενικής “αναγέννησης”, η μπάντα αποφάσισε να επανεκδώσει τα δυο πρώτα album της μέσω της Copro recs., με επανεπεξεργασμένο ήχο και με extra υλικό.
Το “Pieces Of Mankind” κυκλοφόρησε επίσημα το 1998 από την Metal Mad Music, εντυπωσιάζοντας πολύ κόσμο, με τους Θέμη Κατσιμίχα (κιθάρες) και Κώστα Τσομπάνο (drums, έπαιζε και στους Fatal Morgana) να πλαισιώνουν τον συνθετικό πυρήνα των Σάββα Μπετίνη (leader / τραγουδιστής / μπασίστας) και Δημοσθένη Κωστόπουλου (επίσης leader / κιθαρίστας). Εξεζητημένη μουσική που πολλοί λίγοι ακολουθούσαν ακόμη και διεθνώς (καλά, στη χώρα μας ήταν ελάχιστες έως μηδαμινές οι απόπειρες προσέγγισης του μουσικού είδους που αναφερόμαστε εκείνη την εποχή), στα μονοπάτια των Atheist (μεγάλη επιρροή, εμβαπτισμένη απόλυτα στις συνθέσεις), των Cynic (επίσης μεγάλη επιρροή, κυρίως στα σημεία που η μπάντα “σιγεί” ιντερλουδιακώς) ή των ήδη αναγνωρισμένων ως “Θεών” Death.
Άγριο, αλλά όχι ανεξέλεγκτα βάρβαρο, τραχύ ως metal αλλά και επαρκώς “καμπυλωμένο” ως προς τη λυρικότητά του, το υλικό του δίσκου εμπεριέχει αριστουργηματική ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική πάνω απ’ όλα μουσική, που παίζει διαρκώς με τον εγκέφαλο, προκαλώντας τον να αφοσιωθεί στο άκουσμα.
Oι φοβερές μπασογραμμές του “While the End is Coming”, το τρομερό “Our Shadows” με την απίστευτη prog γέφυρα και τα εκτυφλωτικά solos του Κωστόπουλου, το πολυεπίπεδο “Frozen Heart” με τη φρενήρη, κάργα heavy ψυχής, προοδευτικότητά του, τα riffολογικά παιχνιδίσματα του “My Destination”, η υποβόσκουσα μελωδική doomίλα του “Liquid Heaven” (πάντα θα θεωρώ ότι στους επιλόγους των τραγουδιών σας βρίσκεται και το “κυρίως θέμα” των τραγουδιών σας), η Psychotic Waltzική οπτική του “A/I (Artificial Intelligence)”, το γιουρούσικο “Realising” ή ο απίστευτος επίλογος του “The Mirror on the Top of the World” (για το οποίο θα έκοβα το χέρι μου ότι είναι σύνθεση του Κωστόπουλου, στο οποίο είδα “αρχέγονα ψήγματα” της solo δουλειάς του με το project North Selas που μάγεψε κόσμο επίσης, δεν το κόβω όμως γιατί μετά πως θα κάνω κωλοδάχτυλο;), ένα συγκλονιστικό δείγμα εμπνευσμένης αταμπέλωτης, εκλεπτυσμένης τέχνης. Ως bonus υλικό στην επανέκδοση συμπεριλαμβάνονται και οι demo εκτελέσεις των “Reappearing Freedom” και “My Destination” και στα οποία θα έλεγα ότι απεικονίζεται η εκτελεστική εξέλιξη της μπάντας σε σχέση με αυτό που αποτυπώθηκε στο δίσκο. Το “Pieces Of Mankind” το θεωρούσα ανέκαθεν κόσμημα και ο χρόνος δεν άλλαξε αυτήν την οπτική ούτε στο ελάχιστο.
Το δεύτερο album που επανεκδόθηκε είναι το “Random’s Manifest” του 2000, σε ακόμη πιο τεχνικά μονοπάτια, αλλά και με ενισχυμένο τον death χαρακτήρα, με τον κιθαρίστα Νίκο Ανδρεαδάκη να έχει πάρει τη θέση δίπλα στον Κωστόπουλο και με τον Nigel Foxxe στα διακριτικά μέρη πλήκτρων που εμπλουτίζουν τα τραγούδια. Τα πράγματα έχουν αγριέψει σαφώς, οι Acid Death ηχούν πιο σκοτεινότεροι και ο πεσιμισμός είναι διάχυτος. Όπως επίσης και ο πλήρως εστιασμένος στα prog metal πλαίσια πειραματισμός.
Πολυποίκιλο, γρηγορότερο του “Pieces…”, το υλικό του “Random’s Manifest “ παρουσιάζει μια εκθετικά εξελισσόμενη τεχνικότατη μπάντα που ναι μεν δεν έχει πάψει να ακολουθεί τους μέντορες της (συγκλίνοντας ίσως πιο πολύ στο δίδυμο Atheist – riffολογικώς / Death – ρεφρενολογικώς), αλλά αναπτύσσει ένα δικό της, σχετικά αυθεντικό πεδίο αναπτύξεως των εγκεφαλικών συνθέσεων, με αποτέλεσμα έναν επίσης πλουραλιστικό δίσκο, που δυστυχώς πολλοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο ώστε να μην λάβει ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε.
Ποιοτικότατες στιγμές σε κομμάτια σαν το “Perfect Enemy”, στα μέρη της φερώνυμης τριλογίας, έξυπνα τοποθετημένων σε συγκεκριμένες στιγμές της ροής του album, τραγουδάρες όπως το αγαπημένο μου “Psycho Love” (“ζητείται ψυχασθενής γκόμενα για να μη χαλάσει το σερί” που έλεγε και ένας μεσήλικος που του αρέσει το κονιάκ), η ψυχή του “Sense of Annihilation” με το καταπληκτικό solo part του, το καλπάζον “Curse of Flesh”, η Death meets doom meets Iron Maiden μελωδικότητα των “In Sorrow”, με τη συμμετοχή του Λεωνίδα Χατζημιχάλη (νυν Immensity, συμμετέχει επίσης στο part II της τριλογίας) και “ Future Deadlock”, το γαμάτο instrumental “Misery Colored Yellow-Black” με τις Mekong Delta αύρες του και το ακυκλοφόρητο “I Walk by the Moonlight” (από demo του 1988, το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ και συμπεριελάμβανε επίσης και την πρωταρχική έκδοση του “Sense of Annihilation”), το “Random’s Manifest”, τουλάχιστον στα αυτιά του γράφοντος, έθεσε την μπάντα μια και καλή στην συνειδησιακή ελίτ του, εκπληρώνοντας τις αρχικές, ελέω “Pieces of Mankind”, προσδοκίες.
Όντες σπουδαίοι δίσκοι εξ αρχής, τα “Pieces Of Mankind” και “Random’s Manifest” με την επεξεργασία που υπέστησαν στα S.I.A. Studios του Σάββα Μπετίνη, ακούγονται ακόμη πιο απολαυστικά και ίσως να επανατοποθετούν τα stantards ποιότητας του progressive death που προσφέρουν σε σχέση με το σημερινό μουσικό γίγνεσθαι, με τα όρια της προοδευτικότητας έναντι του στυγνού μυρηκασμού να είναι πολύ θολά πλέον, δίνοντας ένα στίγμα απόλυτης καθαρότητας που μεταφέρθηκε 20 περίπου χρόνια μετά. Απαραίτητα σε όλους τους φίλους του ιντελέκτουαλ death metal, ακόμη και σ’ αυτούς που κατέχουν τα original. Κάποιοι δίσκοι ίσως και να είναι ιεροσυλία να τους αγγίξεις. Αλλά και κάποιοι δίσκοι, με ένα ρετουσάρισμα, διατρανώνονται. Κάτι που συμβαίνει στα δυο αυτά albums. Τους άξιζε.
Δεύτε λάβετε Τοξικό Θάνατο. Αυτό κάνετε άλλωστε ladies and gentlemen. Καθημερινώς.
557 
