Το αγαπητό “love or hate” σχήμα από το Manchester επανέρχεται δυο χρόνια μετά το όμορφο “La Petite Mort”, με τη 14η ολοκληρωμένη δουλειά του (συνυπολογίζοντας τα mini-cd “The Night Before” και “The Morning After”, που πέρασαν, δικαίως, στο αβαβά).
Η αλήθεια είναι πως το group, μετά το reunion του 2007, δεν έχει ενθουσιάσει δισκογραφικά, με τον κόσμο, εύλογα, να εξακολουθεί να μνημονεύει τις ένδοξες επιτυχίες των ‘90s, κάτι που γνωρίζουν και οι ίδιοι οι James.
Το single “To My Surprise” έδειξε εξ αρχής πως το νέο πόνημα της μπάντας γλυκοκοιτάζει τις πιο synth-pop εποχές της, ενώ το πιο πρόσφατο “Nothing But Love” παρουσίασε την πιο στακάτη (συνθετικά) χροιά της, η οποία ευδοκιμεί και στα live.
Μπλιμπλικωτό στο μεγαλύτερο μέρος του το “Girl At The End Of The World”, με περισσή pop διάθεση, αλλά όχι όσο radio friendly μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα. Προφανώς ο Tim Booth παραμένει άξιος ερμηνευτής, αλλά στο εν λόγω album είναι ολίγον τι διεκπαιρεωτικός κι αυτό ίσως γιατί όλο το CD εξελίσσεται έτσι. Στην προσπάθειά τους να αφουγκραστούν για πολλοστή φορά το “σήμερα” (το οποίο μεταφράζεται σε μια ευρύτερη ‘80s revival ηχητική γκουρμεδιά, με ιδιαίτερη μνεία στους New Order- βλέπε Editors για παράδειγμα) και να το εντάξουν στα μουσικά τους πλαίσια, οι James μπαίνουν σε μια λούμπα πισωγυρίσματος, η οποία αντί να παρουσιάσει την κατασταλαγμένη πλευρά τους, τονίζει την κουρασμένη τους.
Ευχάριστο το a la Pet Shop Boys “Dear John”, συμπαθέστατο το “Nothing But Love”, γλυκά μελαγχολικό το “Feel of Clay”, γλυκουμπίνικο το “Catapult”, καθόλα ευπρόσδεκτο “Walking” (κι άξιο απορίας το ότι δεν αποτέλεσε τον προπομπό του album), ενώ κλασικό James το ομώνυμο, που κλείνει και το CD, αλλά πέντε “απλά οκ” τραγούδια δεν μπορούν να κρατήσουν ολάκερο δίσκο.
419 
