Έβδομο album για τους αμερικανούς progsters Redemption του Ray Alder (φωνητικά, επίσης και στους Fate’s Warning) και του Nick Van Dyk (κιθάρες), πέντε χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο από πολλούς “This Mortal Coil” (όχι, δεν συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς, παραδόξως μου άρεσε), με αρκετές αλλαγές, η κυριότερη φυσικά των οποίων είναι η φυγή του μεγάλου κιθαρίστα Bernie Versailles (πρώην Agent Steel) και η επαναφορά του Greg Hosharian ως main μέλους στα keyboards.
Η μουσική των Redemption έχει από μόνη της αυτόφωτη προσωπικότητα μεν, χωρίς να αποκληρώνει δε τις επιρροές που φέρουν τα μέλη από τις μπάντες στις οποίες συμμετείχαν / συμμετέχουν (κυρίως ο Alder, γενικά υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές Fate’s Warningού / Dream Theaterικού prog metal όπως για παράδειγμα στα “Slouching Towards Bethlehem”, “Hope Dies Last” και σε αρκετά άλλα).
Το εκτελεστικό επίπεδο είναι σε εξωγήινα επίπεδα, κάτι φυσικά αναμενόμενο σύμφωνα και με τη βιρτουοζική προϊστορία του σχήματος, με έναν Alder να είναι πολύ πιο γήινος, απομακρυσμένος αισθητά από το ιδιαίτερο, λυρικό στυλ των Fate’s (άκου τον στο πανέμορφο “That Golden Light”), ενώ με εντυπωσίασε ο μπασίστας, ένας πρωτοκλασάτος μουσικός, πραγματικός επιστήμονας πάνω στο όργανό του. Όσο για τον leader Van Dyk δεν σταματάει να επιδεικνύει ούτε στιγμή την εκτελεστική του δεινότητα, ένας φοβερός Petrucci-κής πάστας, κιθαρίστας.
Ο ήχος μου ακούγεται λίγο συμπιεσμένος, τα πλήκτρα δεν θα μπορούσαν να είναι διακριτικότερα (κάτι που μου είναι ευχάριστο, κάτι έχω πάθει με το “έπιπλο”, δεν ξέρω) και το “The Art Of Loss” δεν θα απογοητεύσει κανέναν οπαδό του πολυσχιδούς, μεγαλεπήβολου progressive metal. Αν και πλέον τα όρια μεταξύ της προόδου και του ανούσιου μηρυκασμού στο πολυκαπηλεμένο αυτό είδος μουσικής είναι εντελώς θολά, θεωρώ ότι οι Redemption συνεχίζουν να ανήκουν στη θετική πλευρά ενός αυθαίρετου προσωπικού μέσου όρου. Έχει κάποιες πανέμορφες στιγμές, αλλά πλέον έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω να με συνταράξει κάτι τόσο πολύ στο εικαστικό ρεύμα ούτως ώστε να δηλώνω απογοητευμένος ή έστω μη ικανοποιημένος.
Τα πράγματα είναι απλά. Καλός δίσκος, αλλά εξαρτάται από το τι είδους ακροατής είσαι.
642 
