Το τρίο από το παγωμένο Orebro της Σουηδίας είναι ό,τι απέμεινε από τους ανενεργούς πλέον Insekt κι έχει την ίδια καταγωγή με μνημειώδεις μπάντες, όπως τα pop punk ινδάλματα Millencolin της εξίσου μνημειώδους Burning Heart και οι ακραίοι, labelmates και μετέπειτα φερέλπιδες της Relapse, Nasum.
Η εισαγωγή στο ντεμπούτο των μισότρελων Σουηδών είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστική, όταν τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου είναι ουσιαστικά μία ακολουθία ύπνωσης που παροτρύνει τον ακροατή να ηρεμήσει και να πάρει κάποιες βαθιές ανάσες. Από το πέρας του εισαγωγικού αυτού και μέχρι το παράδοξο κλείσιμο του “December” οι Rideau βαράνε ανηλεώς, προσπαθώντας να εξομοιώσουν τις επιρροές τους, που κατά τους ίδιους ξεκινάνε από τους, επίσης προστατευόμενους της Burning Heart, The Hives και Refused για να φτάσουν στους Aμερικάνους the Bronx και τους Σκανδιναβούς metalheads Kvelertak. Το πιο έμπειρο αυτί θα αντιληφθεί εύκολα ότι αυτό το κράμα punk rock, hardcore και παρανοϊκού rock ‘n’ roll ακούγεται σαν το μπάσταρδο αδερφάκι των Fucked Up και των προαναφερθέντων Bronx.
Η φωνή του Gabriel Orberg σκίζεται, προς τέρψιν σας, καθ’ όλη τη διάρκεια και δεν ξέρω αν γίνεται αντιληπτό, αλλά η ενδεχομένη έλλειψη μπάσου δεν επηρεάζει στο παραμικρό το θόρυβο και το groove του δίσκου. Σίγουρα το κλείσιμο του δεκάλεπτου “December”, σε αντίθεση με τα δίλεπτα κατά μέσο όρο κομμάτια του δίσκου, είναι πειραματισμός αντίστοιχος με αυτό του “Tahnhauser/ Derive” του φανταστικού “The Shape of Punk to Come”.
Καλό για πρώτη προσπάθεια.
1005 
