Απόπειρα προλόγου, (ελπίζω η τελευταία)…
Έχουν κλείσει αισίως τρία χρόνια από τότε που η αγαπητή μου Ελένη Λιβεράκου-Xylokopessen, συντάκτρια του ηλεκτρονικού εντύπου που διαβάζεις αυτή τη στιγμή και ταυτόχρονα μάνατζερ μου στην αναζήτηση λόνλι, χοτ, φαϊνάνσιαλ απρούβντ μιλφ που ψάχνει για υιοθεσία έναν ημικαμμένο, μιντ έϊτζντ, γκρίκ εντ χόρνι μέταλερ στην παγωμένη Σουηδία (από την Ουψάλα, δυο τσιγάρα δρόμος), εκεί γύρω στα τέλη του 2012, μου έκανε την τιμή να μου προτείνει μέσω του facebook, να γίνω κι εγώ μέρος αυτής της λογοτεχνικής ομάδας, δίνοντας μου ένα βήμα από το οποίο θα μπορούσα να προτάσσω τη γνώμη μου πάνω στα μουσικά δρώμενα του ευρύτερου rock χώρου. Η Ελένη αποδείχτηκε ότι ήταν μια από τους πολλούς και καλούς φίλους (έστω και εικονικούς) που δημιουργήθηκαν από όλο αυτό το ψηφιακό, μουσικό κατά βάση, interaction.
Θα με ρωτήσεις εύλογα, “γιατί ρε φίλε, όλος αυτός ο πρόλογος;”. Θα σου πω αμέσως. Ο λόγος είναι ότι θα ήθελα να ξεκινήσω την αποτύπωση της γνώμης μου για το “The Isolation Splendour” των Αθηναίων Immensity, με ένα “ξεκαθάρισμα”. Ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης, εκτός από τραγουδιστής αυτής της μάζωξης μουσικών που δημιουργήθηκε από τον κιθαρίστα Ανδρέα Κελέκη, τυγχάνει να είναι ένας ακόμη πολύ καλός φίλος, από τους ανθρώπους αυτούς που εκτίμησα πάρα πολύ στα περίπου τριάντα χρόνια που ασχολούμαι με την προσωπική μου “υπόθεση rock”. Τον “γνώρισα” πρώτος, μέσα από τις σελίδες του Metal Hammer, όταν προ εικοσαετίας περίπου αρθρογραφούσε για το περιοδικό και όταν συναντηθήκαμε στο facebook, αναπτύξαμε μια καλή θα ‘λεγα σχέση. Και επειδή συνεχίζω να θέλω να έχω αυτή τη σχέση μαζί του, και αφού αποκατέστησα την αντικειμενικότητά μου ως προς την παρθενική full length δουλειά της μπάντας του, θα του τα πω όπως ακριβώς τα άκουσα.
Θυμάμαι το promo CD “The Lonely Aquarelle” του 2012. Οι Immensity παρουσίασαν στο ευρύτερο ακροατήριο ένα πρώτο δείγμα αρκετά καλού ατμοσφαιρικού doom / death metal το οποίο συζητήθηκε αρκετά, όντας κάτι πολύ ελπιδοφόρο σε ένα ύφος που τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν κατέχει δα και τα πρωτεία της δημοτικότητας. Η δυναμική αυτού του demo παρέπεμπε σε μια δεμένη μπάντα η οποία ερμήνευε το μελαγχολικό υλικό της, δημιουργώντας υψηλές προσδοκίες στους φίλους (στους οποίους συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ ο ίδιος) της αργής, κάθε άλλο παρά “χαριτωμένης” μουσικής.
Το “The Isolation Splendour” είναι απαισιόδοξο. Είναι αργό. Έχει αμβλυμμένες τις γωνίες του, δεν ακούγεται τραχύ. Ζεσταίνει. Χαμουρεύεται με το παρελθόν, όταν το doom metal στις αρχές των 90’s, αποτελούσε “νέα πρόταση”. Έξοχες συμπλοκές αρμονιών που θα συναντούσες στους Amorphis με την ποιητική διάθεση των My Dying Bride, τη μελαγχολική δυναμική των Ulver και των Insomnium, προσεγγίσεις στις πολύ σκοτεινές στιγμές των Sieges Even (το “Projections” των Sieges Even, πέρασε αυτομάτως από το νου καθώς άκουγα το φινάλε του “Heartfelt Like Dying”), βουτιές στους πρώιμους Anathema, στους αρχέγονους The Gathering, μιας περιόδου όπου τα διάφορα “Fragile Dreams” θα ακουγόντουσαν σαν κακόγουστο αστείο.
Με μελωδική, εξαιρετική και “ανοιχτή” riffολογία από τους Κελέκη και Μαρκόπουλο, με μια ευρύτατη γκάμα επιρροών να αλληλεπιδρά κάθε στιγμή, από Candlemass μέχρι τους Theater Οf Tragedy, ως την αμέσως επόμενη στιγμή που θα ορθωθεί η αύρα των Soul Cages μπροστά στ’ αυτιά σου κι από εκεί στους Katatonia και στους Opeth (“The Isolation Splendour”, “The Sullen”), η μουσική των Immensity παρέχει αμεσότατα ότι μπορείς να αποκομίσεις. Η μεγάλη διάρκεια των πέντε τραγουδιών (συν των δυο τραγουδιών του promo CD που επαναηχογραφήθηκαν) σε συνδυασμό με τους Pink Floyd-ικούς ρυθμούς που επιχειρούν ο Γιάννης Φιλιππαίος (drums) και ο Γιώργος Κρίθαρης (μπάσο) δίνοντας μια αιθέρια αίσθηση στις συνθέσεις, εκθέτει ένα αυτοδύναμο πεδίο ανάπτυξης όλων αυτών των οικείων επιρροών, καταλήγοντας να δίνουν μια αξιοθαύμαστη πολυμορφία και υψηλά επίπεδα ενδιαφέροντος, υλικό εκ φύσεως απρόβλεπτο, προοδευτικό. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στα πλήκτρα του Κελέκη (με τη συμβολή της Νόρας Κουτσούρη) και στον τρόπο που επιβάλλει τον πληκτροφόρο ορίζοντα, μέσα στα πολυεπίπεδα θέματα που εγχειρεί η μπάντα, κλιμακώνοντας τις συνθέσεις και δίνοντας ένα πρόσθετο στίγμα πάνω στο οποίο πλέει ηχητικά το κάθε κομμάτι. Αφλύαρα, ισοδύναμα συμβαλλόμενα, μην αφήνοντας την παραμικρή υποψία σφετερισμού του καθαρά heavy χαρακτήρα της μουσικής, κάτι που οφείλεται φυσικά και στην αψεγάδιαστη, καθαρή και λεπτομερέστατη μίξη του Κίμωνα Ζελιώτη, η οποία δικαιώνει κάθε ήχο που βγαίνει από τα ηχεία.
Όσο για σένα Λεωνιδάκο μου, δεν έχω να πω κάτι λιγότερο από το ότι έχεις μια πολύ δουλεμένη φωνή κι αυτό ακούγεται. Και δεν αναφέρομαι στα growls σου. Αυτά είναι δυναμικά, επακριβώς προσαρμοσμένα στα πλαίσια στα οποία κινείστε ως μπάντα. Αλλά έτσι ακριβώς ηχώ κι εγώ, μετά από τρία πακέτα τσιγάρα. Αυτό που μου προκάλεσε θετικότατη εντύπωση, είναι η εκφραστική σου προσέγγιση στην απόδοση των στίχων, άλλοτε στο μήκος κύματος προσωπικοτήτων όπως ο Dan Swano, ο Mikael Akerfeldt ή ο Jonas Renske, άλλοτε χωμένος στην απόγνωση, όπως για παράδειγμα στο “Everlasting Punishment” που μου θύμισες Neurosis-like post hardcore λαρύγγια όπως αυτά των The Pax Cecilia ή των Mouth Of The Architect (κάτι το οποίο με εξέπληξε πολύ ευχάριστα).
Λοιπόν φιλαράκο (κι όλοι οι υπόλοιποι που απαρτίζετε τους Immensity)… Μπράβο σας. Τα θερμά μου συγχαρητήρια, το “The Isolation Splendour” είναι ένα πανέμορφο δείγμα ολοκληρωμένης doom / death μουσικής, είναι πλήρως δουλεμένο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια, από το εύγλωττο, αρτίστικο artwork του Νίκου Σταυριδάκη μέχρι την έσχατη στάλα βροχής του “Adornment”, περίτεχνα αποδιδόμενο και εκπληρώνει στο ακέραιο, όποιες προσδοκίες δημιουργήσατε. Φτιάχτηκε για να “σκοτώσει” ψυχές. Τη δική μου, τη μαχαίρωσε πολλαπλώς, πολλές από τις εικόνες του, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το soundtrack των πιο έντονών μου βιωμάτων, από αυτά που θέλεις ένα ακόμη ποτήρι κονιάκ (3άρι, πάντα) για να συμβιώνεις μαζί τους. Προφανώς σας μίσησα στιγμιαίως, αλλά γι’ αυτό και μόνο το γεγονός, θα σας έτεινα την χείραν κατόπιν σεβάσμιας υποκλίσεως. Σπουδαίος δίσκος.
570 
