Οι Inglorious λατρεύουν τα ‘70s και δεν έχουν καμία διάθεση να το κρύψουν.
Με μπροστάρη τον Nathan James (Trans-Siberian Orchestra, Uli Jon Roth), το ντεμπούτο του σχήματος σφύζει από ανθεμικά mid tempo κομμάτια, με rock διάθεση και μια συνεχή παραπομπή στο παρελθόν.
Το συγκρότημα βασικά είναι οι Whitesnake του 2016, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να σημαίνει αυτό. Διότι από τη μια διαθέτει μια λάμψη, από την άλλη βασίζεται αρκετά στην καλλιτεχνική δεινότητα του ιδρυτή τους. Και μπορεί στην πρώτη ακρόαση το album να φαντάζει μαγικό, αλλά εν τέλει περνάει κάπως στο αβαβά.
Το “Inglorious”, παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και το μπιρμπιλωτό του στήσιμο, πάσχει σε ό,τι αφορά τις συνθέσεις, οι οποίες είναι εντυπωσιακές κυρίως λόγο παραγωγής κι όχι επί της ουσίας. Βασικά επειδή το όλο εγχείρημα κινείται γύρω από τις φωνητικές γραμμές του James, εξαντλούνται τα όποια υπόλοιπα ατού, αν κι ομολογουμένως μιλάμε για τρομερό frontman, οπότε ίσως και να αρκεί για κάποιους.
Οι λάτρεις των προ 40ετίας hard rock σχημάτων έχουν κάθε λόγο να τσεκάρουν τους Inglorious, απλά σίγουρα δεν πρόκειται να ακούσουν κάτι που δεν θα έχει ξαναβρεθεί στο διάβα τους.
566 
