Όσες φορές κι αν πιάσω να ακούσω τις τελευταίες δουλειές των Spiritual Beggars, ισχύει ό,τι έγραψα και πριν τρία χρόνια για το “Earth Blues”.
Από το “Return to Zero” του 2010, το σχήμα δεν είναι εκείνο που αγαπήσαμε και παρότι δεν έχει κανείς λόγο να αμφισβητήσει τον Mike Amott για τις επιλογές του, η πικρή αλήθεια είναι πως θα ήταν προτιμότερο η συνεργασία του με τον Apollo Papathanasio πίσω από το μικρόφωνο, να γινόταν στα πλαίσια ενός άλλου project κι όχι κάτω από το λογότυπο των Spiritual Beggars.
Το “Sunrise to Sundown” συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Earth Blues”, προσφέροντας στον ακροατή άλλον έναν δίσκο γεμάτο ‘70s επιρροές, που φέρνει στο νου τους τεράστιους Uriah Heep. Το πνεύμα της τότε εποχής έχει αποτυπωθεί άριστα, δείχνοντας πως το group έχει πιάσει πλήρως το νόημα της έννοιας revival. Το κακό στην προκειμένη είναι πως έχει δοθεί περισσότερο βάρος στο ύφος, παρά στις συνθέσεις καθαυτές.
Προφανώς πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Amott και τα riff του, με τον Apollo να παραμένει τίμιος ερμηνευτικά, αλλά “λίγος” γενικά, μιας και το είδος που του ταιριάζει είναι άλλο. Από εκεί και πέρα, στιβαρός, όπως πάντα, ο Ludwig Witt πίσω από τα drums, εξαιρετικός ο Per Wiberg στα keyboards, ενώ ως αφανής ήρωας κρίνεται ο Sharlee D’ Angelo, του οποίου η δουλειά δεν είναι όσο διεκπαιρεωτική φαίνεται στην πρώτη ακρόαση.
Σε σχέση με τον προκάτοχό του, οι διαφορές ηχητικά είναι λίγες, αλλά στο σύνολο, το “Sunrise to Sundown” παίζει να είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα δουλειά του σχήματος, από πλευράς σύνθεσης. Όπως προανέφερα, το κλίμα που επικρατεί είναι παντελώς vintage κι αυτό είναι καλοδεχούμενο μεν, αλλά στο δια ταύτα, έχουμε να κάνουμε με ένα album- φόρο τιμής κι όχι με ένα δίσκο με περιεχόμενο, που κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Λογική η συγκεκριμένη εξέλιξη (;) πάντως, μιας και η προ εξαετίας αλλαγή frontman, σε συνδυασμό με την αλλαγή μουσικής πλεύσης του συγκροτήματος, σήμανε μια εποχή καθοδικής εμπορικής πορείας, καθώς οι δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει με αυτό το line-up, ενώ διαθέτουν καλές στιγμές, περνάνε και δεν ακουμπάνε. Σίγουρα δε φταίει μόνο ο Apollo, αλλά καλώς ή κακώς, ο μέσος fan έχει συνηθίσει και λίγο γρέζι στα τραγούδια των Beggars. Κι είναι αστείο, αν αναλογιστούμε πως υπήρχαν αντιδράσεις όταν είχε αναλάβει ο JB το μικρόφωνο, στη θέση του Spice… Πού να ξέραμε τότε…
Τη μοίρα του δίσκου την ξέρουμε ήδη… Θα περάσει απαρατήρητος και παρά την όποια προσπάθεια, θα απομακρύνει ακόμη περισσότερους οπαδούς των παλαιών Spiritual Beggars. Κι όχι μόνο επειδή συγκαταλέγεται στη νέα, παντελώς άνευρη, περίοδο της μπάντας, αλλά διότι ταυτόχρονα αποτελεί και την πιο μέτρια στιγμή της καριέρας του συγκροτήματος.
593 
