Κάποτε εκεί στα 80s υπήρχε πολύς κόσμος που ήθελε τη μουσική του να ακούγεται σαν χαλασμένος οδοστρωτήρας. Ήταν η εποχή που το thrash metal μεσουρανούσε.
Ύστερα ο πολύς αυτός κόσμος άλλαξε γούστα και η δυναστεία έπεσε μάλλον άδοξα. Τα περισσότερα συγκροτήματα από αυτό το κύμα είτε αφομοιώθηκαν και άλλαξαν συνήθειες είτε διαλύθηκαν όταν πέρασε η μπογιά τους. Οι Sodom όμως έμειναν Sodom. Ταλαιπωρημένοι μεν από τις συνεχείς δοκιμασίες του line-up αλλά φανερά αποφασισμένοι να κρατήσουν το γερμανικό thrash ιδίωμα ζωντανό, κυκλοφορούν το νέο τους album “In War And Pieces”.
Η δουλειά μου σ’ αυτήν την κριτική είναι εξαιρετικά εύκολη αλλά κυρίως ευχάριστη (πάντα μου αρέσει να φέρνω τα καλά νέα). Εύκολη γιατί δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο που να χρειάζεται εξήγηση και ευχάριστη για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Βλέπετε, ο Angelripper και η εκάστοτε παρέα του δεν πειραματίστηκαν ποτέ, δεν άλλαξαν ποτέ την αισθητική τους, έμειναν πάντα απόλυτα πιστοί σε αυτό που δημιούργησαν μαζί με τους Destruction και τους Kreator και συνέχισαν να παίζουν μουσική με τον ίδιο τρόπο ακόμα κι όταν αυτός ήταν κατά γενική ομολογία «ξεπερασμένος». They sticked to the plan όπως λέμε στα ελληνικά. Έτσι, εν έτι 2010, μας υπενθυμίζουν πώς είναι να φτιάχνεις μουσική που βασικός της στόχος είναι να κατεδαφίσει και να εξαϋλώσει. Το “In War And Pieces” περιέχει 11 κομμάτια απροσποίητης επιθετικότητας που έρχονται, χτυπάνε και φεύγουν χωρίς πολλά πολλά ενώ παράλληλα κρατάει ζωντανή την παράδοση της πολεμικής θεματολογίας η οποία χαρακτηρίζει από καιρό τους Sodom(βλ. φυσικά το αξεπέραστο Agent Orange). Από πλευράς παραγωγής το album ακολουθεί τα χνάρια του προ τετραετίας -προκατόχου του, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα σχέση old school παιξίματος με σύγχρονο ήχο. Ο Tom Angelripper ακούγεται ακμαιότατος, ο Bobby Schottkowski θυμίζει αλάνθαστο πολυβόλο και ο Bernd “Bernemann” Kost δείχνει για πρώτη φορά τις κιθαριστικές του ικανότητες με γουστόζικα leads και προσεγμένα μελωδικά μέρη, πράγματα που δεν περιμένει κανείς να συναντήσει σε ένα άλμπουμ Sodom. Αυτά όμως είναι απλώς λεπτομέρειες που προσθέτουν μικρές ευχάριστες πινελιές σ’ έναν πολύ πετυχημένο μουσικό πίνακα ο οποίος απεικονίζει…έναν οδοστρωτήρα. Προσωπικά ξεχωρίζω τα “Hellfire” και “Storm Raging Up” διότι εμπερικλείουν όλη την ουσία της μουσικής που φέρει τον τίτλο thrash metal. Ετοιμαστείτε για πλήρη ισοπέδωση.
Mανώλης Γιαννίκιος
575 
