Το black/ death υβρίδιο, δύσκολα βρίσκει άξιους πρεσβευτές πλέον.
Διότι από τη μια, οι μισοί το έχουν ρίξει στο old school, με τύμπανα-τάπερ κι αιμορροϊδικά φωνητικά από το υπερπέραν, κι οι υπόλοιποι ακολουθούν την οδό του post, προσπαθώντας να μην πέσουν στην παγίδα να ακουστούν κοινότυποι και βαρετοί.
Οι Irkallian Oracle αδιαφορούν για όλα αυτά κι ακολουθούν το δικό τους δρόμο, ο οποίος είναι πιο βαλτώδης ηχητικά, αλλά εν τέλει, από την πολύ λάσπη, δεν τσουλάνε και οι ίδιες οι συνθέσεις. Είναι λες και διασχίζεις ένα δάσος στη μέση του πουθενά, ενώσω βρέχει καταρρακτωδώς κι έχεις κι ημικρανία, ενώ ταυτόχρονα ακούς διάσπαρτα growl. Δε λέω, επιλογή του group είναι, αλλά το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς καλύτερο αν βασιζόταν σε ινστρουμενταλικές φόρμες, δημιουργώντας μια πιο σαουντρατική πλατφόρμα για τον ακροατή.
Αρκούντως ατμοσφαιρικό λοιπόν το “Apollyon”, αλλά σε γενικές γραμμές κουραστικό μιας κι αναλώνεται σε μια ογκώδη βαβούρα που χάνεται στην παραγωγή και στην προσπάθεια της μπάντας να ακουστεί χαοτική, απόκοσμη και heavy ταυτόχρονα.
599 
