Οι φρεσκότατοι Λονδρέζοι ενσωματώνουν οτιδήποτε κινείται στο σκληρό ήχο αυτές τις μέρες.
Τουτέστιν, μελωδία και κοφτά riff. Οπότε είναι ηλίου φαεινότερο πως έχουμε μία ακόμη περίπτωση μπάντας η οποία προσπαθεί να κοπιάρει συντοπίτες της όπως οι Enter Shikari και οι υπερεκτιμημένοι Bring Me the Horizon, στις τελευταίες τους κυρίως κυκλοφορίες. Ειλικρινά είναι απύθμενο το πόσοι ακόμη θα πιαστούν από αυτό το γαμημένο bandwagon, που περιλαμβάνει μπάντες από τους Periphery και τους Parkway Drive μέχρι τους προαναφερθέντες.
Και για ποιο λόγο να μπαίνει κανείς στα ίδια αναμασήματα και τις ίδιες, κυριολεκτικά, λούπες, προσπαθώντας να κάνει κάτι ηχητικά επιφανειακό ακόμη πιο τετριμμένο και γλυκανάλατο, καθώς δεν ακούς ούτε ένα beatdown να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και κόλπα όπως τα γυναικεία φωνητικά και τα χορωδιακά “ωωω” ακούγονται τελείως εκτός τόπου.
Το κουιντέτο των Βρετανών έφτιαξε ένα ντεμπούτο που για κανένα λόγο δε διαφέρει από ο,τιδήποτε κυκλοφορεί αυτήν την περίοδο στην παραπάνω κατηγορία. Είναι σα να παίρνεις ΕΣΠΑ για κάτι καταδικασμένο. Ίσως αν λοξοδρομήσουν στο μέλλον να βρουν κάτι καλύτερο. Τώρα δε μου λένε τίποτα.
575 
