Δεύτερο άλμπουμ για τους Νορβηγούς Vredehammer και παρόλο που το πρώτο τους προτάθηκε για Νορβηγικό Grammy (χεστήκαμε) εγώ πρώτη φορά τους συναντώ.
Ο δίσκος είναι εμπνευσμένος από τον Stephen King και την κλασσική λογοτεχνία τρόμου, ενώ ηχητικά είναι τυποποιημένο Σκανδιναβικό extreme metal.
Death/black και ολίγον θρας, με περισσή γυαλάδα και φροντίδα, επιρροές μεταξύ άλλων από Zyklon και Gehenna εποχής “Murder” (αλλά χωρίς την νοσηρότητα), Dark Tranquility (πρώιμους), 1349, μέχρι και The Haunted σε κάποια σημεία, δηλαδή δίκαση, εναλλαγή κοφτών riff με πιο παραδοσιακά death/black, ολίγη μελωδία αλλά κυρίως κοπάνημα, το γνωστό μενού. Ακριβώς δηλαδή το είδος του ακραίου metal που περιμένει κάποιος να ακούσει στα προαναφερθέντα Grammy.
Κακοί δεν είναι, αλλά ούτε ξεχωριστοί, είναι λίγο το ηχητικό αντίστοιχο του να είναι άδεια τα ντουλάπια σου και να την βγάζεις με πατατάκια και αναψυκτικό, δεν σε χαλάει αλλά άμα κάνεις τον κόπο να βγεις απ’ το σπίτι σίγουρα θα προτιμήσεις κάτι καλύτερο.
482 
