Ο βίος και η πολιτεία των Νεοϋορκέζων Anthrax είναι γενικά γνωστά.
Από τα θρυλικότερα όσο και επιδραστικότερα σχήματα που ανέδειξε η U.S. heavy metal κοινότητα πίσω στα τιμημένα ’80s, οι Anthrax υπήρξαν οι αλχημιστές της έννοιας “crossover” μεταξύ μουσικών χώρων που έως τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε μια ενιαία μορφή, όπως το hardcore ή η rap / hip hop και δείγματα της τεχνοτροπίας τους θα συναντήσεις σε όλες σχεδόν τις σύγχρονες core-οτιδήποτε μπάντες.
Αν εξαιρέσουμε το EP διασκευών “Anthems” πριν μια τριετία, οι Anthrax είχαν σιγήσει για σεβαστό διάστημα από το “Worship Music” του 2011. Και η επαναφορά τους με το ολοκαίνουργιο “For All Kings”, θα συζητηθεί πολύ. Οι Anthrax πλέον είναι μια εντελώς “νέα” μπάντα. Κι εξηγούμαι.
Αν περιμένεις να ακούσεις γκάζια τύπου “Indians” ή “Caught in a Mosh”, πάτα το stop στον player σου αυτήν τη στιγμή (ή τουλάχιστον πήγαινε κατ’ ευθείαν στον επίλογο του “Zero Tolerance” που εκεί όντως ζέχνουν thrash). Αν είσαι “μόνοθρας” τύπος, πράξε ομοίως. Το νέο album απέχει από το μουσικό παρελθόν τους όσο η Πτολεμαΐδα από το Cape town, σε σημείο να κοιτάς και να ξανακοιτάς αν αυτό που γράφει το εξώφυλλο δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Αφού ξεπεράσεις το αρχικό σοκ, θα δεχτείς το επόμενο, γιατί εκτός από πρωτοφανές, το “ακούγεσθαι” του παρόντος των Anthrax είναι ποιοτικότατο, πολλά βήματα μπροστά συνθετικώς σε σχέση με οτιδήποτε έχουν επιχειρήσει ποτέ, καταφέρνοντας να με εκπλήξουν πολύ, μα πολύ ευχάριστα.
Από την αρχή, είναι καταφανείς οι πάμπολλες επιρροές που φέρνει ο νέος κιθαρίστας Jonathan Donais από τους Shadows Fall (στο intro “Impaled” και στο “You Gotta Believe”, στο φοβερό “Suzerain” ή στο καταπληκτικό “Blood Eagle Wings” με τον φοβερό fade out ακουστικό επίλογό του, θα τις διακρίνεις άμεσα), ο οποίος αντικατέστησε τον Rob Caggiano (που συνεχίζει να μεγαλουργεί με τους Volbeat, να τα λέμε αυτά). Τεχνικότατος, riffάρει με progressive αέρα τρομερού ενδιαφέροντος και ξερνά εν αφθονία τα μελωδικά του solos με φυσική συνέπεια η απόδοση του Scott Ian τουλάχιστον ως προς τη riffολογική του προσαρμογή να λαμβάνει μια περίσσεια μνεία, συνθέτοντας ένα εξαιρετικό έγχορδο ντουέτο. Οι δε Charlie Benante (drums) και Frank Bello (μπάσο), αυτό το θεϊκό ρυθμικό δίδυμο που εξακολουθεί να μαγεύει με τη διαβητική εκτελεστική συμπεριφορά του και εδώ, βρίσκονται σε μεγάλα κέφια, εχέγγυα δύναμης και ακρίβειας.
Και σ’ αυτό το σημείο να σου αναφέρω το highlight του δίσκου. Το οποίο είναι ο ίδιος ο Joey Belladona. Ένας ολότελα διαφορετικός Belladona σε σχέση με οτιδήποτε έχει τραγουδήσει στους Anthrax. H φωνή του ακούγεται φοβερά ώριμη και στα σημεία που διακρίνεται οποιαδήποτε χουλιγκανική thrash απόπειρα που θα παρέπεμπε στα “Among the Living” και “State of Euphoria”, θα καταλάβεις μεμιάς την εντελώς διαφορετική φωνητική προσέγγισή του. Καθαρός, εντελώς σαφής, δυναμικός, παθιασμένος, καθηλωτικός, ο απόλυτος εκφραστής των Anthrax year 2016.
Πολύ ωραίo το “Monster at the End”, γαμάτο το φερώνυμο ”For All Kings”, ο ύμνος “This Battle Chose Us“ (δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το τραγούδι κύριε Αρχισυντάκτα, νομίζω θα μπει στα “3 τραγούδια που μου κόλλησαν” της χρονιάς) και οι ίσως πιο “ορατές” γέφυρες με το παρελθόν των επί Bush LPs (σκέψη δομημένη με εξίσου μεγάλη επιφύλαξη, είναι τόσο ελισσόμενη η φύση των τραγουδιών που η θεώρηση αυτή να παραπέμπει σε “στιγμές”) “Breathing Lightning”, “Evil Twin”, “Defend / Avenge“ και “All of Them Thieves”.
Τελικώς. Εξαιρετικός δίσκος, αλλά πλέον το όνομα των Anthrax αντιπροσωπεύει ένα άλλο αυτόφωτο είδος μουσικής, μακριά από το hardcore / thrash που όρισαν μέχρι και το λυκόφως των 00’s. Είναι ένα album σύγχρονου καθαρά αμερικανικού US metal, πολύ κοντά στο πνεύμα των Armored Saint όσο και των Shadows Fall, δεν θεωρώ ότι το υλικό του ενδείκνυται για ψυχαγωγία, αποτελεί “σκεπτόμενη”, προοδευτικών αποχρώσεων πρόταση, ενδεδυμένη με το περίτεχνο παίξιμο του Jonathan Donais και απαιτεί κάποιον αριθμό ακροάσεων για να αφομοιωθεί. Κάτι που όταν συμβεί, εύχομαι να σου προκαλέσει τα ίδια ρίγη ενγκαβλότητας (καραγουστάρω την λεξιπλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας, γαμώ τα greeklish σας, ευχαριστώ!).
Σίγουρα εμπεριέχει πρωτάκουστο υλικό από τον Scott Ian και την παρέα του, αλλά αυτό δεν παύει να είναι καλοπαιγμένο, πανέξυπνο και να ακούγεται ευχάριστα. Και έχω τη διαίσθηση ότι ακρόαση στην ακρόαση, θα ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στην εκτίμησή μου. Απόλυτα ικανοποιημένος.
666 
