Οι Emerson, Lake & Palmer, μια από τις σπουδαιότερες αρχέγονες μπάντες προοδευτικού rock που εμφανίστηκαν στη Γηραιά Αλβιώνα, σχηματίστηκαν σε ένα live event στο Fillmore West του San Francisco της California στο λυκαυγές της δεκαετίας του 1970, όταν ο keyboardίστας Keith Emerson, o οποίος ήταν βασικό μέλος των τότε πολύ δημοφιλών The Nice, συνάντησε τον μπασίστα / κιθαρίστα / τραγουδιστή Greg Lake, ο οποίος ήδη είχε γίνει γνωστός συμμετέχοντας στα δυο πρώτα album των επίσης τεράστιων King Crimson. Ένα κοινό soundcheck ήταν αρκετό για να τους δημιουργήσει την ιδέα μιας superband.
Μετά από υπόδειξη του Robert Stigwood, manager των τότε τεράστιων Cream, οι δυο μουσικοί προσέγγισαν τον Carl Palmer, drummer των Atomic Rooster o οποίος, αν και αρχικά όχι και τόσο ενθουσιασμένος στην ιδέα να αφήσει μετά από μόλις ένα album το συγκρότημά του, δέχτηκε μετά από ένα session. Οι Emerson, Lake & Palmer είχαν γεννηθεί και το πρώτο δείγμα τους, το ομώνυμο debut τους, ηχογραφήθηκε μέσα σε ένα καλοκαίρι και είδε το φώς της ημέρας τον Σεπτέμβριο του 1970 προκαλώντας σάλο με τη φοβερά εξεζητημένη μουσική που εμπεριείχε.
Μεταφορές νεοκλασσικών συνθέσεων (“Knife – Edge”) περασμένες από rock φίλτρα με βαρύτατες κιθάρες όταν παραμορφώνουν (πολύ πιο doom ήχος, ακόμη και από το πρώτο των Black Sabbath – άκου το intro του instrumental “The Barbarian”), σεμιναριακά jazz jamming μεταξύ τους με “αλλού” country / folk παρεμβολές όπως στο τεράστιο “Take A Pebble”, μεγαλεπήβολες baroque απόπειρες όπως στο εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία “The Three Fates” όπου κυριαρχεί ο Emerson, κάνοντας χρήση όλων των organ ήχων που διαθέτει (και διαθέτει της Παναγιάς τα μάτια: hammond organ, piano, clavinet, pipe organ, minimoog synth, κάτι κέρματα στην τσέπη…) αποδίδοντας μαγευτικά τον χαρακτήρα καθεμιάς και στο τέλος… ένας μπαλαντοφόρος ύμνος, το καταπληκτικό, πανέμορφο “Lucky Man” στο οποίο δεσπόζει η φωνάρα του Lake, ρομαντική, λυρική, κρυστάλλινη.
Παιχτικώς, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την εκτελεστική δεινότητα των μελών. Αξεπέραστοι μουσικοί, που έδωσαν προφανώς ολόκληρη τη ζωή τους για να μάθουν τα μυστικά αυτής της εικαστικής επιστήμης, δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να αποκρύψουν την τεχνική τους, την επιδεικνύουν με υπερηφάνεια (άκου τη solo τρέλα του “Tank” και μετά ίσως καταλάβεις τους λόγους που οι Dream Theater ενεπλάκησαν σε τόσα instrumental projects) και πρακτικώς ακόμη και τώρα είναι πολύ δύσκολο να προσεγγιστεί.
Το απόβαρο του debut των Emerson, Lake & Palmer, κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντα, πρέπει να συγκαταλέγεται στις θεμελιώδεις λίθους αυτού που θέλουμε να καλούμε “progressive rock”, αντιπροσωπεύοντας πλήρως και επάξια και τους δυο όρους. Επαναστατικοί ακόμη και για το σύγχρονο γίγνεσθαι, προέκτειναν / προσέφεραν παρθένους μουσικούς ορίζοντες, κάτι που δεν σταμάτησαν να κάνουν έως και το 1994, όταν και σίγησαν για πάντα με το κύκνειο άσμα “In the Hot Seat”.
Πριν λίγες μέρες, ο Keith Emerson, αυτός ο τεράστιος μουσικός, άφησε τον μάταιο τούτο ντουνιά. Η ψυχή του θα βρει γαλήνη και να ‘σαι σίγουρος ότι ο Θεός Απόλλωνας θα φροντίσει γι’ αυτό. Τον τίμησε με το παραπάνω και ως γνωστόν οι Θεοί, χίλια κακά έχουν, αγνώμονες όμως, δεν είναι.
597 
