Είναι λυπηρό να βλέπεις μια μπάντα, η οποία έβαλε τις βάσεις για τη revival σκηνή, να έχει ξεφουσκώσει τόσο σύντομα.
Οι Wolfmother, ή αλλιώς το μουσικό πνευματικό παιδί του Andew Stockdale, ενώ διέπρεψαν με το ντεμπούτο τους κι έδειξαν, μέσω της δεύτερης δουλειάς τους, “Cosmic Egg”, πως δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, κατάφεραν στην πορεία να μπουν σε generic μονοπάτια που, πέραν από “απλώς καλά” τραγούδια, δεν είχαν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν.
Το “Victorious”, η τέταρτη full length δουλειά της μπάντας, ακούγεται ευχάριστα μεν, αλλά είναι ένα άκρως διεκπεραιωτικό album, που άπαξ και δεν έφερε το λογότυπο των Wolfmother στο εξώφυλλο, δύσκολα θα απασχολούσε το μέσο ακροατή και δη, το μέσο φασαίο. Ίσως να φταίει πως το σχήμα βάρυνε από νωρίς τη φανέλα του και πλέον δείχνει να επαναπαύεται στις δάφνες του, δίχως να παράγουν κακό υλικό από μια, αδικώντας όμως από την άλλη το brandname τους. Διότι από ένα τέτοιο συγκρότημα έχεις κάποιες απαιτήσεις, που δεν πληρούνται μέσα από 35 λεπτά εύπεπτων ασμάτων, που συνθετικά
Η παραγωγή δια χειρός Brendan O’ Brien (AC/DC, Stone Temple Pilots, Mastodon, Bruce Springsteen, Pearl Jam, Bob Dylan, Audioslave, Soundgarden, Korn, My Chemical Romance κτλ), σώζει κατά πολύ το αποτέλεσμα, δείχνοντας πόσο σημαντικό προσόν είναι αυτό για ένα δίσκο, ο οποίος σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάζει.
Προβλέψιμο το εναρκτήριο “The Love That You Give”, εντελώς wolfmother-ικό το ομώνυμο “Victorious”, ρυθμικό και μελωδικό το “Baroness”, συμπαθητικό το poppy “Pretty Peggy”, αφελές κάπως το “City Lights”, αδιάφορο το “The Simple Life” (πλην του solo), catchy το “Best of a Bad Situation”, αλλά ως εκεί, πολύ καλό το “Gypsy Caravan” και ίσως στο ύφος που θα προτιμούσα όλο το album, ακόμη καλύτερο το “Happy Face”, ενώ εξαιρετικό το “Eye of the Beholder”, το οποίο αποτελεί και το highlight του δίσκου.
Και κάπως έτσι τελειώνει το “Victorious”, με μια περίεργη γεύση στον ηχητικό ουρανίσκο, μιας και οι καλύτερες στιγμές βρίσκονται ουσιαστικά προς το τέλος του, αλλά σε σύνολο βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια ακόμη “καλή” δουλειά, η οποία όμως δε θα συναντηθεί πολλές φορές με το στερεοφωνικό σου. Σημειωτέον πως δε μιλάμε άλλωστε για μια άγνωστη, εκκολαπτόμενη μπάντα, έτσι;
Ίσως να φταίει κι ο κορεσμός της όλης σκηνής του 70s revival, ίσως και το ότι οι Wolfmother είπαν ό,τι είχαν να πουν πριν δέκα χρόνια και δεν έχουν τη διάθεση για κάτι περαιτέρω.
989 
