Μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες που ανέδειξε η χώρα μας στο πεδίο του προοδευτικού metal είναι και οι αθηναίοι Poem οι οποίοι είναι αλήθεια ότι άργησαν να επανεμφανιστούν μετά το πρώτο τους φοβερό LP “The Great Secret Show” που έλαβε διθυραμβικές κριτικές από το σύνολο του τύπου, ηλεκτρονικού και μη.
Έμπειροι πλέον συναυλιακώς μιας και μοιράστηκαν το σανίδι με κορυφαία ονόματα όπως αυτά των Ozzy Osbourne, Pain of Salvation, Paradise Lost, Mekong Delta, Rotting Christ, οι Poem επιστρέφουν με το δεύτερο τους ολοκληρωμένο album, το εξαιρετικό “Skein Syndrome” μέσω του οποίου καταθέτουν μια εντυπωσιακή πρόταση στο χώρο του progressive metal.
Τα επτά τραγούδια που αποτελούν το “Skein Syndrome” είναι συναρπαστικά, αποδιδόμενα με αμεσότητα παρά την προοδευτική εκτελεστικά φύση τους, βρίθουν εκλεπτυσμένων μελωδικών αρμονιών που κερδίζουν τον ακροατή με τη γλυκύτητα τους, εμπεριέχουν πειραματισμούς που ολοκληρώνονται αφλύαρα μεταφέροντας με σαφήνεια το πνεύμα του εκάστοτε τραγουδιού χωρίς να σε αφήνουν αμήχανο ούτε μια στιγμή, καθιστώντας σε βιωματικό μέτοχο όλης της ακρόασης.
Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η πανέμορφη φωνή του κιθαρίστα / τραγουδιστή Γιώργου Προκοπίου ο οποίος διαθέτει ένα εκφραστικό και λυρικότατο λαρύγγι (μου έφερε στο νου χροιές του Mariusz Duda των Riverside και του Einar Solberg των Leprous και τον Jonas Renkse των Katatonia) που γοητεύει ερμηνεύοντας τις εξαιρετικές συνθέσεις της μπάντας του, ενώ οι επιλογές των συνεργατών του εκφράζονται με αρτιότητα. Τεχνικότατα θέματα κιθαριστικώς από τον Προκοπίου και τον lead Laurence Bergstrom, riffολογία άλλες φορές post metalίζουσα, με φαινομενική “ατεχνιά” και άλλες φορές βουτηγμένη σε λυρικά ακουστικά ύδατα, υπό ένα ρυθμικό δίδυμο που διακοσμεί περίτεχνα το ηχητικό background των εξαιρετικών συνθέσεων, σε χαμηλές ταχύτητες στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
Το υλικό ρέει με άνεση και δεν σταματά ούτε στιγμή να επιβεβαιώνει ότι το “Skein Syndrome” είναι κορυφαίος δίσκος στο είδος του, χωρίς να τίθεται θέμα διαφοράς επιπέδου ανάμεσα στα τραγούδια τα οποία είναι ένα προς ένα συναρπαστικά, με τρομερό ενδιαφέρον το καθένα του, μεταλλάσσοντας τις διαθέσεις προς μελαγχολικές τάσεις και μου είναι τρομερά δύσκολο να αποτυπωθούν σε λέξεις τα συναισθήματα που δημιουργούνται κατά την ακρόαση του “Passive Observer” (μου έφερε στο νου τους Riverside αν είχαν πάρει αρντάν), του μελωδικότατου “Fragments” και το ευφάνταστο εκτελεστικά αλισβερίσι μεταξύ του Σταύρου Ρήγου (drums) και Στράτου Χάιδου (μπάσο) που τεκμηριώνουν τις δυνατότητές τους, των γαμάτων “The End Justifies the Means” και “Weakness” με τα εξαιρετικά solo τους (μου έφεραν ως αίσθηση τις δουλειές των Circle II Circle) ή των σπουδαίων Toolικών “Desire” και “Remission of Breath”.
Ο ήχος είναι λιτός, όλα ακούγονται ξεκάθαρα και με μηδενική χρήση εφέ που θα μπορούσαν να αποπροσανατολίσουν κάποιον πέρα από την ουσία της ίδιας της μουσικής που προσφέρει η μπάντα, αν και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ίσως και να ακουγόταν πιο πληθωρικό το υλικό με μια “universal”, soundtrackική παραγωγή. Μικρή λεπτομέρεια σε σχέση με το πανύψηλο ποιοτικό υπόβαθρο στο οποίο τέθηκαν οι Poem μέσω του “Skein Syndrome”. Μιας ωριμότατης δουλειάς που δικαιολογεί απολύτως το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τη δημιουργία της. Εξεπλάγην ευχάριστα, ο δίσκος είναι ένα απολαυστικό progressive δημιούργημα το οποίο μπορούν να το αφομοιώσουν όλων των ειδών οι ακροατές. Κοιτά στα μάτια τις πρόσφατες δουλειές των Votum ή των Leprous (τυχαία παραδείγματα υψηλότατου ποιοτικώς prog) και στη συνείδησή μου, τα μέλη των Poem πρέπει να νοιώθουν υπερήφανα για το δημιούργημά τους.
Συγχαρητήρια gentlemen.
1277 
