Ο Joel Grind είναι λίγο πολύ γνωστός στο metal κοινό ως ο ιθύνων νους πίσω από τους Toxic Holocaust και το ήμισυ του power duo Tiger Junkies, οι περισσότεροι όμως, μεταξύ τους και εγώ, θα αναρωτιούνται ποιος είναι ο Davie Allan.
Μετά από μια τυπική έρευνα διαπίστωσα ότι κακώς δεν τον ήξερα, αφού o κύριος είναι λίγο πολύ ο πατέρας του fuzz. Ξεκινώντας με πιο παραδοσιακό surf στις αρχές των 60s με τους Davie Allan &The Arrows, το 1966 ανέλαβε να ντύσει μουσικά το “The Wild Angels”, την ταινία που ξεκίνησε την μόδα των biker movies, και αποφάσισε να παντρέψει το surf με κάτι καινοτομίες που ονομάζονταν fuzzbox και distortion, να γράψει το κομμάτι “Blues Theme” και το υπόλοιπο είναι ιστορία.
To soundtrack του “The Wild Angels” διαδέχτηκαν τα soundtrack των “Devil’s Angels”, “Thunder Alley”, και “The Born Losers”, το “Blues Theme” το διαδέχτηκαν τα “Devil’s Rumble”, “Cycle-Delic” και “King Fuzz” και το αποτέλεσμα το ακούτε σε μπάντες από τους MC5 και τους Mudhoney ως τους Sonic Youth, για να μην αναφέρουμε τα περισσότερα riff του East Bay Ray.
Επειδή ξεφύγαμε όμως με το μάθημα ιστορίας, αυτό το split τι ακριβώς λέει; Έχουμε 2 ορχηστρικές συνθέσεις από τον καθένα, με τα κομμάτια του Joel Grind, “Peacekeeper” και “The Invisible Landscape” να παντρεύουν το surf με πιο punk και ίσως κάποιες διακριτικές metal επιρροές, ενώ τα κομμάτια του Davie Allan, “Recycled Too” και “Buzz Saw Effect” είναι ακριβώς αυτό που περιμένετε, βρώμικο garage-ιάρικο surf/biker rock.
Και τα 4 κομμάτια είναι ακριβώς αυτό που υπόσχονται και προτείνεται η ακρόαση τους από jukebox σε βρώμικα μπαρ με φτηνά ποτά και γεμάτα τασάκια, αναμφισβήτητα όμως η σύγκρισή ευνοεί τον Davie Allan. Όπως και να το κάνουμε, ο Joel μπορεί να γράφει ωραιότατα surf/punk τραγουδάκια, ο παλιός όμως γράφει την μουσική που ακούει ο Tarantino στο κεφάλι του όταν κάθεται στην τουαλέτα του και τον παίζει κρατώντας μια φωτογραφία της Rosario Dawson. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε surf και garage ακροατές, αλλά και οι υπόλοιποι ρίξτε μια αυτιά, δεν θα σας χαλάσει.
599 
