Τους θεωρώ ένα από τα ποιοτικότερα σχήματα μελωδικού death metal που εμφανίστηκαν ποτέ.
Μεγάλη κουβέντα θα μου πεις, αλλά οι φινλανδοί Omnium Gatherum από το 2002 που ξεκίνησαν να ηχογραφούν τις δουλειές τους δεν έχουν σταματήσει να δημιουργούν αριστουργηματικά album ακραίας όσο και intellectual μουσικής, ηχητικές παραστάσεις στον ύστατο βαθμό κάθε συναισθηματικής ροπής που μπορεί να πάρει η ψυχή.
Αυτό το περίλαμπρο καλλιτεχνικά μονοπάτι συνεχίζει να χαράσσεται (αν και με όχι την ίδια ορμή) και με το πρόσφατο “Grey Heavens”, ενός καλού album, αλλά σίγουρα όχι του “δυναμίτη” που περίμενα. Ενός “ευάερου” συνόλου ώστε να περικλείει μέσα του πάμπολλες εκλεπτυσμένες progressive οσμές, αλλά έκδηλα υπερτονισμένες τις σταθερές του ιδιώματος που ανέκαθεν υπηρετούσαν. Τουτέστιν, τεχνικότατο riffing από τους Markus Vanhala (επίσης στους Insomnium) / Joonas Koto (κιθάρες), ποικιλία στις ταχύτητες, από up tempo double bass Maidenισμούς σε λυρικότατες συμπράξεις ανάμεσα στα φουτουριστικά synths / piano του Aapo Koivisto και τις lead κιθαριστικές επιλογές, με ωραία ρεφρέν που μπορείς να τα τραγουδήσεις sing along (παρά το βαθύτατο growling του Jukka Pelkonen, ενός χαρισματικού frontman που συμβάλλει τα μέγιστα στο feeling που αποδίδεται από τους Omnium Gatherum από το “Redshift” τους κι έπειτα).
Υπό έναν τέλειο ήχο, το “Grey Heavens” έχει πολλές καλές στιγμές όπως στα “The Pit”, “Frontiers”, “Rejuvenate!” (με αφοπλιστικά φανερή τη συγγενική τεχνοτροπία προς τους έτερους Ιταλούς νεοήρωες της melo death σκηνής, Disarmonia Mundi), “Foundation”, στα θυελλώδη “The Great Liberation” και “Storm Front” και στο goth / doom instrumental “These Grey Heavens”.
Σίγουρα είναι αρκετά ποιοτικό υλικό για να το χαρακτηρίσεις ανέμπνευστο. Αλλά με βεβαιότητα κι έχοντας “ζήσει” επαρκώς τα καθηλωτικά “Redshift”, “New World Shadows” και “Beyond” που προηγήθηκαν, λείπει αυτή η “σπίθα”, η συνθετική ευρηματικότητα που επεδείκνυαν ως τώρα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για έναν “βίο παράλληλο” των Dark Tranquillity (των οποίων το τελευταίο album φίλε Πέτρο, το υπερτίμησα ίσως, αλλά έρωτας είναι αυτός, ενίοτε η υπερβολή του ενθουσιασμού πλανά πλάνην οικτράν). Καλός δίσκος αλλά νοιώθω αμήχανα, σίγουρα μπορούν πολλά περισσότερα.
706 
