Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Caliban σε ό,τι αφορά τη συχνότητα των album τους, μιας κι ανά περίπου 2 χρόνια, έχουν νέο υλικό, ενώ ουδείς μπορεί να τους χαρακτηρίσει στάσιμους, μιας και ουκ ολίγες φορές έχουν μπολιάσει τον ήχο τους με τις επιταγές της μόδας, κάτι που κατά καιρούς πλήρωσαν.
Οι τελευταίες τους δουλειές πάντως υπηρετούν το μοντέρνας κοπής metalcore και παρότι δεν αποποιούνται τις deathcore καταβολές τους, δείχνουν την προτίμησή τους σε μια σχολή που ισορροπεί το ακραίο στοιχείο με αυτό το ευρύτερο “-core” που κυριαρχεί πλέον, συνδυασμένο με λογής beatdowns κι ενίοτε διάσπαρτες μελωδικές φωνητικές γραμμές.
Το “Gravity” αποτελεί το δέκατο full length των γερμανών και κινείται σε πιο heavy πλαίσια από τον προκάτοχό του κι αυτό θα χαροποιήσει σίγουρα τους fan της μπάντας, μιας και σε σημεία ακούγεται λυσσασμένο.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Paralyzed”, το οποίο είναι αρκετά προβλέψιμο στο κουπλέ του, αλλά σε ανταμείβει με το refrain του. Το γερμανόφωνο “Mein Schwarzes Herz” είναι ευχάριστα τσαμπουκαλίδικο, ενώ το “Who I Am” θυμίζει σε σημεία τις εποχές που το σχήμα φλέρταρε με τη σουηδική death σκηνή και δη, τους In Flames, στοιχείο που εμφανίζεται σε πολλά σημεία του album.
Καταιγιστικό το “Left for Dead”, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο “I Am Nemesis” του 2012, απλά καλό το “Crystal Skies”, με τη συμμετοχή του Jamie Graham (Heart of a Coward) και ιδιαίτερα ενδιαφέρον το “Walk Alone”, το οποίο πέρα από τα εξαιρετικά μελωδικά περάσματα που διαθέτει, ασχολείται με το μεταναστευτικό, ένα θέμα που λίγοι αγγίζουν στιχουργικά.
Από τις καλές στιγμές του “Gravity”, το “The Ocean’s Heart”, που φιλοξενεί και την Alissa White-Gluz των Arch Enemy, το οποίο διαδέχεται το πιο γλυκουμπινίστικο “brOKen”, δημιουργώντας μια αντίθεση με τη μέχρι στιγμής heavy έκφανση του album. Συναυλιακό το “For We Are Forever”, το οποίο τάσσεται ενάντια στο φασισμό, ενώ αρκετά φαντεζί το “Inferno” (στο οποίο συναντώνται οι Marcel Gadacz και Zachary Britt από τους Dream on Dreamer).
“Άσε πίσω το παρελθόν”, σου φωνάζουν στο “No Dream Without Sacrifice”, σε μια σύνθεση που αν την άκουγα απογυμνωμένη από τα πιο μοντέρνα στοιχεία, θα μπορούσα να την εντάξω στο deathcore παρελθόν της μπάντας. Κλείσιμο με το “Hurricane”, ένα σχεδόν καθαρόαιμο metalcore τραγούδι, συνοδευόμενο από ένα σχεδόν sing-a-long refrain.
Εν κατακλείδι, το “Gravity” δεν αλλάζει κατά πολύ το μουσικό ρου που έχουν επιλέξει οι Caliban εδώ και μερικά χρόνια (σχεδόν δέκα), βγάζοντας όμως ασπροπρόσωπους τους οπαδούς τους σε ό,τι αφορά τη συνθετική τους δεινότητα. Αυτό που πρόσεξα είναι η στιχουργική δομή, η οποία είναι όπως πάντα είτε κοινωνικοπολιτική, είτε εσωστρεφής, αλλά στην προκειμένη κινείται σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, ενώ σε γενικές γραμμές, ο δίσκος διαθέτει περισσή ορμή κι όρεξη για αφύπνιση. Χωρίς τρομερές αποκλείσεις σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, μια ακόμη πολύ καλή δουλειά από τους Calbian.
662 
