Μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες, και κατά το ήμισυ ελληνική, μπάντα επιστρέφει στην Αθήνα μετά από δεκατέσσερις περίπου μήνες από την τελευταία της επίσκεψη.
Οι Electric Litany ανεβαίνουν περί τις 22:30 στη σκηνή, κατόπιν κάποιου dj set, που κατέληξε στους Dead Can Dance. Το club είναι χαλαρά γεμάτο και οι εξώστες είναι και πάλι κλειστοί.
Το κουαρτέτο στήνεται έχοντας στο κέντρο τον εγκέφαλο της μπάντας, Αλέξανδρο Μιάρη, ανάμεσα σε πιάνα, κιθάρες και πιο εξωτικά όργανα, τα όποια ο frontman χειρίζεται με χαρακτηριστική άνεση, χρησιμοποιώντας μάλιστα κάποιες φορές και τα όμορα synth.
Ο ήχος της μπάντας είναι απόκοσμος κι άκρως συναισθηματικά φορτισμένος, θυμίζοντας οτιδήποτε νεοκυματικό και σκοτεινό έχει παρουσιαστεί στο μουσικό προσκήνιο τα τελευταία 30 χρόνια και ίσως να το σπρώχνει και πέραν του χρονικού αυτού ορίου.
Η μπάντα είναι πολύ δεμένη, με attraction τον παρδαλό μπασίστα Παύλο, ο οποίος είναι αεικίνητος κατά το πλείστον και ξεσηκώνει τις επευφημίες του κοινού, που φαίνεται να τον γνωρίζει. Αποτελεί κατάλληλο αντίβαρο για την παθιασμένη και τραγική (με την θεατρική έννοια) performance του Μιάρη, ο οποίος άλλοτε χρησιμοποιεί το χιούμορ του και άλλοτε αναφέρεται σε παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα πολιτικά τεκταινόμενα.
Το σετ αποτελείται κυρίως από τραγούδια των πρώτων δύο δίσκων, του φρέσκου EP που πωλείται επί τόπου, καθώς και δύο από τον επερχόμενο ολοκληρωμένο δίσκο, που κατά το Μιάρη τολμούν να εκτελέσουν, καθώς δεν είναι καλά προβαρισμένα, πράγμα, βέβαια, που δεν αποδεικνύεται ποτέ, καθώς η μπάντα είναι πολύ καλά προβαρισμένη.
Το τέλος του live έρχεται μετά από δυόμιση ξεκούραστες ώρες και τις παραμορφώσεις να τσιρίζουν από άλλες διαστάσεις. Μια τιμιότατη εμφάνιση που απαιτούσε μεγαλύτερη προσέλευση.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
502 
