Οι αποχαιρετιστήριες περιοδείες είναι κάπως δύσκολες για όλους και είναι σίγουρα η δεύτερη που βιώνω μετά από την “Wave Goodbye” των NIN.
Τυπικότατοι στην τήρηση του προγράμματος το κουιντέτο των Αθηναίων we.own.the.sky ανεβαίνει στη σκηνή του Fuzz περί τις 21:10 για να μας “παίξει λίγη μουσική”, όπως λέει δέκα λεπτά αργότερα ο κιθαρίστας/ μπροστάρης τους. Οι τρείς κιθαρίστες, που βρίσκονται μπροστά παράγουν άπειρο όγκο, παντρεύοντας τον ήχο των Αμερικάνων ηρώων Isis με την dream pop των, επίσης Αμερικάνων, My Bloody Valentine.
Τα τραγούδια είναι μακροσκελή αλλά δεν κουράζουν και ο κεντρικός κιθαρίστας παίρνει συχνά το ρόλο του lead, ισορροπώντας από την άλλη την σκηνική παρουσία του αριστερά ομολόγου του, που πραγματικά τα δίνει όλα όταν ξεσπάνε οι κιθάρες, με αυτήν του πιο ήπιου στα δεξιά του. Αφού μας συστήνουν και τον νέο τους drummer, Στέφανο, και αναφέρουν το release live του επερχόμενου δίσκου τους στο ΑΝ τον Απρίλη, οι wots ολοκληρώνουν το σετ τους.
Στο φόντο υπάρχει μια ορχιδέα σε μαύρο όπως αυτή του “The Burning Red” των Machine Head, εκτός αν είναι προϊόν των “αναθυμιάσεων” που με περιβάλλουν. Λίγα λεπτά πριν τις 22:30 οι κυριολεκτικά Άγγλοι headliners χτυπούν τις πρώτες νότες στα όργανα τους. Το κουιντέτο (και πρώην κουαρτέτο) επισκέπτεται τη χώρα μας για τρίτη φορά μετά το support στους Crippled Black Phoenix το 2009 στο Κύτταρο και το live τους στο ΑΝ το 2012.
Ο ήχος τους είναι ένα μαγικό πάντρεμα ανάμεσα σε prog πιανάκια, εμβόλιμους προηχογραφημένους διαλόγους και νεοκυματικούς ήχους στα synth, που με τη σειρά τους καταλήγουν σε υπέρβαρα, πομπώδη και άκρως καθαρτικά κιθαριστικά ξεσπάσματα. Η ίδια η μπάντα αφιονίζεται σε κάθε ξέσπασμα και χοροπηδάει κατά μήκος της σκηνής, ενώ από κάτω ο κόσμος φαίνεταα να τριπάρει. Συγκεκριμένα ένα τυπάκι πίσω μου φοράει γυαλιά ηλίου, αν δεν βλέπω παραισθήσεις.
Η μπάντα διακόπτει κατά διαστήματα για να πει ότι πραγματικά δεν περίμενε ούτε το μισό κόσμο, για να ευχηθεί και να αφιερώσει τραγούδι στον ντόπιο φίλο τους, Γιάννη, που έχει γενέθλιά κι εν τέλει για να πουν ότι δεν ξέρουν τι πρέπει να πει κανείς στο δεύτερο live μιας αποχαιρετιστήριας περιοδείας. Όταν η ώρα πηγαίνει δώδεκα παρά, η μπάντα βγαίνει για το τελευταίο encore δίνοντας τη χαριστική βολή με το δακρύβρεχτο πιάνο του “He Films the Clouds, Pt.2” , αν δε με απατά η μνήμη μου. Κρίμα για την μπάντα και για αυτούς που δεν παρευρέθηκαν.
photos: Christina Alossi
517 
