Τα σχήματα που έρχονται από την Ιταλία έχουν πλέον συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ειδικά σε ό,τι αφορά την power σκηνή.
Ο κιθαρίστας Aldo Turini, ένωσε τις δυνάμεις του με τον Alessandro Del Vecchio (Edge of Forever, Faithsedge, Voodoo Circle etc) και τους GianMaria Godani (μπάσο), Luca Mazzucconi (drums) και Alerto Sonzogni (keyboards), εναποθέτοντας τις ιδέες που είχε συγκεντρώσει και είχε παρατήσει σε ένα συρτάρι. Όχι, εντάξει, δε μιλάω για συνθέσεις προορισμένες για κάποιο σκονισμένο ράφι.
Γενικά, οι Eleventh Hour δεν απέχουν από το προαναφερθέντα στερεότυπο, με τα σολάκια, τα πληκτράκια και τη 90s αισθητική να προελαύνουν στο “Memory of a Lifetime Journey”. Και είναι αυτό κακό; Ανάλογα… Άπαξ και το κάνεις σωστά, κομπλέ. Να έχει κάτι να πεις βρε αδερφέ. Η συγκεκριμένη μπάντα ευτυχώς ναι. Οκ, μη βιάζεσαι, αριστούργημα δεν είναι, αλλά ανάμεσα σε μια πληθώρα μετριότατων κυκλοφοριών, το ντεμπούτο του group ξεχωρίζει με σχετική ευκολία.
Κύρια θετικά, οι ερμηνείες του Del Vecchio, η απόδωση του Turini και κατ’ επέκταση τα τραγούδια καθαυτά, που είναι ωραία. “Ωραία”, βρε αδερφέ… Δεν τη συναντάς συχνά αυτή τη λέξη πλέον, κακά τα ψέματα.
Στα μείον, η υπερβολικά καλογυαλισμένη παραγωγή (μέρος των εξ Ιταλίας χαρακτηριστικών) και οι κατά καιρούς ανούσιες πομπώδεις προσεγγίσεις των συνθέσεων. Ίσως και η διάρκεια σε μερικά κομμάτια, αν κι αυτή η υπερβολή υπάγεται πάλι στο μοτίβο των power metallers της γειτονικής χώρας.
Στο σύνολο, ένα ελπιδοφόρο σχήμα, άξιο προσοχής, με ένα ντεμπούτο που πριν 20 χρόνια θα έσπαγε ταμεία. Εν έτει 2016, απλά τιμά το είδος και δίνει πρόσκαιρη ελπίδα.
527 
