Καλώς ή κακώς, κάθε φορά που σκάει review για κάποια post grunge μπάντα, είθισται ο εκάστοτε συντάκτης να δικαιολογείται έμμεσα για την ύπαρξη του εν λόγω είδους, μόνο και μόνο επειδή μερίδα τρου κι αντεργκράου ακροατών βγάζει σπυριά και μόνο στο άκουσμα του ονόματος των σχημάτων που απαρτίζουν το είδος.
Αφού ρε μπαγλαμάδες πουλάει η όλη φάση και στην τελική, όσο εύπεπτο κι αν είναι το αποτέλεσμα, καμία post grunge μπάντα δεν προσπάθησε να αποποιηθεί το εμπορικό ποιόν της, εσάς τι σας πειράζει; Σώνει και ντε να πουλάνε κι εκείνοι 10 αντίτυπα των album τους και να κόβουν 20 εισιτήρια; Τσου ρε τρουιλάκηδες…
Αφού χωρίσαμε λοιπόν τα τσανάκια μας, πάμε στο “Us and the Night”, το έκτο full length των 3 Doors Down και συνάμα την πιο pop κυκλοφορία τους. Σε αντίθεση με το προ πενταετίας “Time of My Life”, οι συνθέσεις είναι λιγότερο κιθαριστικές και με περισσή έφεση στα ρυθμικά radio friendly άσματα, τα οποία ναι μεν εξυπηρετούν την εμπορική χροιά του group, αλλά παράλληλα το απομακρύνει από τον ήχο που υπηρετούσε στις προηγούμενες πέντε δουλειές τους.
Η αλλαγή ύφους, εύλογα, οφείλεται στην αντικατάσταση των ιδρυτικών μελών, Matt Roberts και Todd Harrell (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα), από τους Chet Roberts και Justin Biltonen. Για τον Harrell βέβαια ήταν αναμενόμενη η αποχώρηση, ύστερα από τα νομικά τρεχάματα που ο ίδιος δημιούργησε, όταν υπό επήρεια υπερβολικής δόσης (συνταγογραφημένων) φαρμάκων προκάλεσε αυτοκινητικό δυστύχημα, στοιχίζοντας τη ζωή ενός 47χρονου.
Ο λόγος της, σχεδόν επιτηδευμένα, απλοϊκής μουσικής έκφανσης του “Us and the Night”, ίσως να είναι και η προσπάθεια αποκοπής της μπάντας από την ταμπέλα του post grunge, μιας κι άπαξ και δε συγκαταλέγεσαι στην (τρόπον τινά) πιο heavy νοοτροπία των Alter Bridge, σε τρώει η μαρμάγκα. Το ίδιο έκαναν και οι Shinedown στο πρόσφατο πόνημά τους, με τη διαφορά πως ακολούθησαν άλλη οδό και δεν πήγαν να το κάνουν “εύκολο” κι άνευρο.
Το album έχει γενικά καλές στιγμές, διαθέτει τη μελωδικότητα που πάντα αποτελούσε το κύριο συστατικό των 3 Doors Down, αλλά στη μέχρι στιγμής καριέρα τους, το εν λόγω πόνημα, ίσως αποτελεί την πιο μέτρια στιγμή τους. Όχι γιατί είναι περισσότερο pop, αλλά επειδή το πείραμα παραήταν safe κι εν τέλει απέτυχε, όντας στο σύνολό του αδιάφορο…
440 
