Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τους έξι αυτούς Θεσσαλονικείς στο ετήσιο Fuzztastic Fest στη λίμνη Κοκκινόγεια στην περιοχή της Δράμας τον περασμένο Αύγουστο.
Όλως τυχαίως κατέληξε στα χέρια μου το νέο EP της μπάντας για να ακούσω και σε studio μορφή τη δουλειά τους.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι παρόλο που η ευρύτερη και κεντρικότερη ιδέα είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, το heavy rock, τα παιδιά έχουν μπολιάσει τη μουσική τους με την καταλυτική παρουσία ενός σαξόφωνου και η ευρύτερη ατμόσφαιρα του δίσκου εκπέμπει αρκετά από εκείνα τα trippy ηχοχρώματα που εκπέμπονταν κάποτε από μπάντες όπως οι Can, Gong και Magma κατά τη δεκαετία του ’70, χωρίς, βέβαια την διάχυτη prog βιρτουοζιτέ αυτών. Οι συνθέσεις είναι σίγουρα πιο απλοποιημένες. Αλλά εντυπωσιάστηκα από εύθραυστα κομμάτια, όπως το επικού διαμετρήματος ρομάντζο , “Fallin’ Stars”, γιατί καμία stoner friendly ελληνική μπάντα δεν έχει να επιδείξει κάτι αντίστοιχο.
Στον αντίποδα, με ξένισε αρκετά η πολύ σταθερή, αλλά, κατά τα άλλα, μονοδιάστατη φωνή του τραγουδιστή, Κώστα, που παρόλο το γεγονός ότι είναι παρούσα και αρκετά δυνατή και στεντόρεια δεν δένει με το όλο σύνολο, αν και ως επί το πλείστον, τα εκτενέστατα σε διάρκεια κομμάτια είναι ορχηστρικά. Παραβλέποντας το όνομα της μπάντας και κάποια ελαφρά ζητηματάκια στην παραγωγή το EP είναι μια αρκετά μεστή προσπάθεια στο σύνολο της.
518 
