Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κι ιδιαίτερη βραδιά ετοιμαζόταν να εξελιχθεί το βράδυ της Παρασκευή για πολλούς και διάφορους λόγους.
Ένας από αυτούς που με απασχολούσε ήταν αν το μαγαζί θα διέθετε τον κατάλληλο ήχο, ώστε να μπορέσει να καλύψει τα συγκροτήματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν απογοητευτήκαμε, μιας κι ο ήχος δεν ήταν άσχημος, αλλά υπήρξαν προβλήματα, κυρίως στην αρχή.
Με αρκετή δόση καθυστέρησης στην σκηνή ανέβηκαν οι Gravastar, μια Melodic Death/ Groove Metal μπάντα, έχοντας ένα ωραίο άλμπουμ στο ενεργητικό τους (Genetic Genesis) που κυκλοφόρησε το 2014. Ξεκίνησαν πολύ δυναμικά παροτρύνοντας τον κόσμο να κοπανηθεί μαζί τους. Ο Σωτήρης εξαιρετικός πίσω από το μικρόφωνο και οι Custos και Elia έδωσαν εκπληκτική παράσταση στην κιθάρα και το μπάσο, αντίστοιχα. Μας επεφύλαξαν και μια έκπληξη φωνάζοντας την Κρίστι στην σκηνή, παρουσιάζοντας τα “Mother of the Nation” και “Evenomus”. Δυστυχώς, η κοπέλα χρειάστηκε να αλλάξει δυο μικρόφωνα μέχρι να ακουστεί, ενώ στην πορεία, η αντίθεση με τα growls του Σωτήρη δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, παρότι σαν ιδέα ήταν πολύ καλή, κυρίως λόγω των ηχητικών θεμάτων.
Με γοργά βήματα και με ολιγόλεπτη αναμονή στην σκηνή ανέβηκαν οι Desert Near the End. Μια μπάντα Power/ Thrash Metal με φωνητικά που δεν μπορούμε να πούμε ότι έμοιαζαν απλά, αλλά ήταν ολόιδια με τα φωνητικά του Matt Barlow από Iced Earth. Ο κόσμος διασκέδασε και γούσταρε, με το μπάσο του Άκη να διαθέτει δυνατά παιξίματα, την κιθάρα να αναστενάζει από τα σόλο του Θάνου και τα τύμπανα να κοπανιούνται ακούραστα από τον George Tzitzifas (ο οποίος μας έδειξε το ταλέντο του παίζοντας και στους Amongruins).
Η ώρα είχε πάει ήδη έντεκα παρά κι ακόμα είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ενώ η κούραση της εβδομάδας και της ώρας είχε αρχίσει να μας καταβάλει, οπότε χρειαζόμασταν κάτι για να μας ξυπνήσει. Την δύσκολη αυτή αποστολή ανέλαβαν οι Amongruins, μια Deathcore /Death metal μπάντα που έχει στο ενεργητικό της δυο αξιόλογες δουλείες και σύντομα θα έχουμε στα χέρια μας το καινούργιο τους full length. Το σχήμα παράγει τόση επιθετικότητα και βία στα κομμάτια του που μουσικά σε τραβάει να ποδοπατήσεις όσους βρεθούν στο διάβα του. Για περίπου μια ώρα μας έδωσαν ενέργεια για να τη συνέχεια. Highlight η στιγμή που ένωσε τη φωνή του στη σκηνή ο Sverd με αυτή του Αλέξανδρου (Desert Near the End), χαρίζοντάς μας ένα κομμάτι σπάνιας ομορφιάς.
Η ώρα είχε περάσει πλέον και το ρολόι έγραφε 12:30. Κάπου εκεί εμφανίστηκαν οι Φιλανδοί Wolfheart, ίσως μια από τις πιο ολοκληρωμένες μπάντες του ιδιώματος. Με τον επιβλητικό Tuomas Saukkonen να κατακτά τη σκηνή και να τον συνοδεύουν ο λαλίστατος Lauri Silvomen στο μπάσο και ο Mika Lmmassaari έκανε την κιθάρα να παρακαλάει για έλεος με τα θεσπέσια σόλο του. Προσωπικά απόλαυσα στα τύμπανα τον Joonas Kauppinen, τα χέρια του ήταν πριονοκορδέλες με την ταχύτητα και με την αστείρευτη δύναμη να κοπανάει τα δέρματα. Για περίπου μια ώρα μας ερμήνευσαν τα εξαιρετικά τους κομμάτια, με τον κόσμο να μη σταματάει ούτε λεπτό να χτυπιέται.
Μαγευτική βραδιά, παρά την καθυστέρηση να ξεκινήσει και να τελειώσει η συναυλία (τελείωσε 2 παρά). Αντί επιλόγου, ένα μεγάλο μπράβο στη διοργανώτρια αρχή που στις δύσκολες μέρες που ζούμε έβαλε την τιμή εισιτηρίου τόσο χαμηλά.
Wolfheart setlist
The hunt
Strength and Valor
Aeon of Cold
Abyss
Chasm
Ghost of Karelia
Whiteout
Veri
Zero Gravity
Routa Pt.2
Photos: Cristina Alossi
550 
