Είναι όντως αυτό το κύκνειο άσμα των Sabbath; Είναι όντως το τέλος ή ένα ακόμη μαρκετινίστικο τέχνασμα.
Η ηλικία και η (σωματική) φθορά, συντελούν στο ότι πρόκειται για τον επίλογο πάντως. Ίσως όχι αυτόν που περιμέναμε, μιας και το ιστορικό σχήμα επέλεξε να μην κυκλοφορήσει κάτι πιο ολοκληρωμένο, δείχνοντας ποιητικά ίσως, πως τίποτα δεν τελειώνει ουσιαστικά.
Έτσι λοιπόν, οι Black Sabbath παρουσιάζουν τέσσερις συνθέσεις που είχαν περισσέψει από το “13” του 2013, προσθέτουν και τέσσερα live κομμάτια κι εγένετο “The End”.
Ναι οκ, προφανώς και είναι μια έμμεση αρπαχτή, μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, κρίμα είναι. Όχι πως η συγκεκριμένη κίνηση χαλάει κανέναν όμως, μιας και δε μιλάμε για ένα τυχάρπαστο συγκρότημα κι ένα μάτσο fillers, αλλά την (ουσιαστική) απαρχή της heavy metal σκηνής που ακόμη και στη δύση της, έχει να προσφέρει κάτι.
Τα κομμάτια βαδίζουν στη λογική του “13”, δίνοντας στο μέσο ακροατή ακριβώς αυτό που θέλει: ένα σύνολο επιτηδευμένα καλώς τραγουδιών που πατάνε πάνω στην κληρονομιά που η ίδια η μπάντα κουβαλάει στους ώμους της εδώ και 48 (!) χρόνια.
Οι live εκτελέσεις των “God is Dead?”, “Under the Sun”, “End of the Beginning” και “Age of Reason”, αντανακλούν το πώς είναι πλέον οι Ozzy, Iommi και Butler (Wakeman και Clufetos δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους), με την κούραση να είναι εμφανής και καθόλα δικαιολογημένη.
Υπό άλλες συνθήκες, το “The End” θα λάμβανε πιο αυστηρές κριτικές οι οποίες θα βασίζονταν στην πεπατημένη που χρησιμοποιούν οι Sabbath και την επανάπαυση που προσφέρει η βαρύτητα του brandname τους, αλλά, εύλογα, το οπαδικό αίσθημα θα επικρατήσει στην παρούσα φάση.
Εν ολίγοις, το “The End” έχει μεγαλύτερη ιστορική αξία, παρά μουσική και μονάχα μια μπάντα στο γαλαξία μπορεί να φέρει εις πέρας κάτι τέτοιο.
664 
