Δεύτερο full length για τους έλληνες thrashers Prejudice Reborn, τρία χρόνια μετά το debut “Elpis” και η μπάντα παρουσιάζει σημάδια εξέλιξης στο “Lord Of Light” δείχνοντας να προσεγγίζει αρκετά modern USA metal στοιχεία στο υλικό της.
Μη φανταστείς βέβαια τίποτα γλυκανάλατες, εφηβικές “παντόφλες” τύπου Asking Alexandria ή Limp Bizkit, καμία σχέση, οι Prejudice Reborn ανήκουν στην πλευρά του ’90s thrashοποιημένου metal με παραπομπές στους Metallica, τους Testament (“Nefarius” – με πολύ core ψυχή μέσα του), τους “χοροπηδηχτούς” επί Bush, Anthrax και τα συναφή τους, αλλά με μια σύγχρονη αύρα στα ρεφρέν που ηχούν πιο μελωδικά, πιο ανθεμικά αν θέλεις.
Βαρύτατα power thrash riffs με σπουδαίες solo στιγμές από τους Κώστα Καράβολα και Σταύρο Κανελλόπουλο, δυο thrashers αλλά με ανοιχτές κεραίες κιθαρίστες που groovάρουν κατά βούληση, καλή η φωνή του Τάσσου Κανελλόπουλου (με αρκετές αδυναμίες στην προφορά, αλλά δυνατός και “αρσενικός”), κάπου ανάμεσα στον James Hetfield και τον Chuck Billy (π.χ. στα Metallicaότατα ”Insomnia”, “Day by Day Hero”, στην “μπαλάντα” που Maidenίζει thrashολογικώς “Haunted Picture” ή στον ομώνυμο ύμνο “Lord Of Light” με το καταπληκτικά riff / ρεφρέν / solo του – εδώ τραγουδάω κι εγώ μαζί σου κι ας τα λες και σουαχίλι που λέει ο λόγος) ενώ είναι αψεγάδιαστος τεχνικά συνοδεύοντας τον εξαιρετικό Μανώλη Κώνστα (drums), κρατούν τη βαρύτητα και τον όγκο σε ψηλά επίπεδα. Πολύ καλά επίσης τα Testamentικά “Witch Hunter” και “Prejudice” με τη thrash meets tsifteteli αισθητική του, το πολύ όμορφο επιλογικό “The Girl Who Cries Blood”, η riffάρα του “Ulysses’ Journey” και το Annihilator metal του “Dante’s Inferno”, σε ένα σύνολο που δεν κάνει “κοιλιές” και ακούγεται ευχάριστα καθ’ όλη τη διάρκειά του.
H πλέον εμφανής αδυναμία του “Lord Of Light” είναι κατά τη γνώμη μου ο ήχος. Όχι ότι ακούγεται ενοχλητικός ή παράταιρος, απλά θεωρώ ότι ενώ οι συνθέσεις των Prejudice Reborn είναι πολύ καλές, εν τούτοις αδικούνται. Δεν είναι δα και κανένα έγκλημα, προσωπικώς με ενδιαφέρει η συνθετική πλευρά μιας κυκλοφορίας και εκεί δεν έχω κάποιο παράπονο. Η μπάντα έχει μια ιδιαίτερη εκφραστική οδό πάνω στο σύγχρονο “διαλλακτικό” thrash, είναι εκτιμητέα και σίγουρα αξίζει προσοχής. Εύχομαι να διορθωθούν τα μικροπροβλήματα και οι Prejudice Reborn να επανακάμψουν σύντομα, αναδεικνύοντας το (αδιαμφισβήτητο) ταλέντο τους.
628 
