Πολύ δύσκολο και ιδιαίτερο εγχείρημα να γράψεις το review κάθε φορά για έναν καινούριο δίσκο των Dream Theater, πόσο μάλλον αυτή τη φορά, που ουσιαστικά έχεις να αντιμετωπίσεις ενδεχομένως ό,τι πιο δύσκολο, δύσπεπτο κι απαιτητικό έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα.
Και δεν μιλάμε για έναν οποιονδήποτε συνήθη δίσκο, αλλά για μια ολόκληρη κονσεπτική, φουτουριστική ροκ όπερα, συνολικής διάρκειας 2+ ωρών, που απαιτεί ολόκληρη την προσοχή σου για να την κατανοήσεις στο ακέραιο και να συλλάβεις στο έπακρο όλον αυτόν τον κόσμο και όλα εκείνα τα στοιχεία που τη συνθέτουν· έναν δίσκο, τον οποίο αρχικά συνέλαβε στο μυαλό του ο John Petrucci, συνέθεσε κυρίως με τον Jordan Rudess στην πορεία, κι εν τέλει μαζί με την υπόλοιπη μπάντα και το magic touch του σπουδαίου David Campbell (Muse, Metallica, U2, Adele) ενορχήστρωσαν και ηχογράφησαν, δίνοντας στο “The Astonishing” σάρκα και οστά.
Πάμε λοιπόν να δούμε με τι έχουμε να κάνουμε στο “The Astonishing”…
Η ιστορία του “The Astonishing” είναι αρκετά περίπλοκη κι επιβάλλει πολλές ακροάσεις ώστε να εντρυφήσεις σε όλους τους χαρακτήρες και την αλληλεπίδρασή τους. Δεν θα επεκταθώ πολύ, αλλά με λίγα λόγια και συνοπτικά τοποθετείται στο μέλλον, σε ένα φανταστικό κόσμο, όπου η μουσική δημιουργείται μόνο από τις μηχανές/ρομπότ -NOMACS- , οι οποίες βρίσκονται υπό τον έλεγχο του αυτοκράτορα και στην αντίπερα όχθη υπάρχει μια μικρή ομάδα επαναστατών που αντιστέκεται σε όλο αυτό και αγωνίζεται για το καλό της αληθινής μουσικής.
Mετά λοιπόν τον, για άλλους αδιάφορο, κατά κάποιους άλλους μετριότατο, για ορισμένους αξιοπρεπή, για εμένα -ναι μεν αλλά σαφώς μπορούμε και καλύτερα- συμπαθητικό ομώνυμο δίσκο της μπάντας, οι Dream Theater αποφασίζουν να ρισκάρουν με σαφέστατα αμφίρροπο αποτέλεσμα, και σε κομβικότατο σημείο της καριέρας τους επιχειρούν να μας παρουσιάσουν τον τρίτο concept δίσκο τους μετά το αξεπέραστο “Scenes From A Memory”, και το ήμισυ του επιβλητικού “Six Degrees Of Inner Turbulence”, και τον τρίτο με τον Mike Mangini στα τύμπανα. Και λέω κομβικό σημείο, γιατί η φήμη της μπάντας καλλιτεχνικά έχει πάρει εδώ και καιρό την κατιούσα, χωρίζοντας τους οπαδούς της σε 2 μέρη, τους old school-new school, τους Magniniάκηδες από τη μια και τους Portnoyάκηδες από την άλλη , τους Rudessικούς και τους KevinMooυρικούς, και γενικά υπήρχε και υπάρχει μια συνεχής γκρίνια ότι κάτι δεν πάει καλά με τη μπάντα, κάτι φταίει, η χημεία έχει χαθεί, η δημιουργικότητα στέρευσε, και όλα αυτά σε αντιστρόφως ανάλογη πορεία με το εμπορικό κομμάτι, γιατί οι Dream Theater στο χρηματιστήριο συνεχίζουν να ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά.
Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει με τον νέο δίσκο, πιστέψτε με. Κατ’ εμέ άδικα, γιατί αυτή τη φορά οι Dream Theater δεν ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο, προσπάθησαν τίμια. Κι αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε και να σταματήσουμε τη γκρίνια. Και προσπάθησαν πολύ (πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πόσες ώρες μπορεί να χαράμισαν μέσα στο στούντιο για να χτίσουν το “Τhe Astonishing”) να μας παρουσιάσουν τουλάχιστον έναν δίσκο αντάξιο του ονόματός τους, ένα δίσκο που να θυμίζει τις παλιές ένδοξες μέρες κι εν μέρει τα κατάφεραν. Εν μέρει όμως , γιατί το αποτέλεσμα είναι άνισο. Το album δεν είναι πάρα πολύ καλό στο σύνολό του (αν μην τι άλλο για τα δεδομένα των Theater μιλάω). Λόγω της μεγάλης διάρκειάς του οι ισορροπίες χάνονται και το ποιοτικό του επίπεδο ανεβοκατεβαίνει πολλές φορές, μη καταφέρνοντας να κρατηθεί σε ένα σταθερά υψηλό σημείο κι αδικεί στην τελική τους ίδιους τους Theater και τη σοβαρή δουλειά που έχουν καταβάλει αυτή τη φορά. Τελικά δεν ξέρεις αν αυτό που άκουσες σου άρεσε ή δεν σου άρεσε στο συνολό του. Ήθελες τόσο πολύ να σου αρέσει, αλλά τελικά σου άρεσε ειλικρινά; Ήθελες τόσο πολύ οι Theater με αυτόν τον δίσκο να επιστρέψουν στον θρόνο τους, αλλά επέστρεψαν με εκείνο το τρομερό πόνημα που περίμενες; Έχεις χαθεί σε ένα χαώδες σύνολο ακουσμάτων και θα μου πεις, rock όπερα είναι τι περίμενες. Θέλει τον χρόνο της, θέλει ακούσματα… Ναι, δε διαφωνώ, αλλά σκέψου αν βγάζαμε 10 λιγότερο καλά τραγούδια από εδώ μέσα που αδικούν τα υπόλοιπα, τότε θα είχαμε έναν ακόμα πραγματικά αριστουργηματικό δίσκο των Theater. Γιατί ναι, εδω μέσα, είναι αλήθεια, θα βρεις μερικές από τις καλύτερες στιγμές των Theater. Oι Theater επέστρεψαν μετά από καιρό με έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο, αλλά όχι με εκείνο το αριστούργημα που μόνο οι Theater μπορούν να βγάλουν.
Το “The Astonishing” αδιαμφισβήτητα είναι ανώτερο του προκατόχου του, είναι καλύτερο από το “Α Dramatic Turn Of Events” και οφείλω να ομολογήσω ότι σε σημεία κοιτάει στα μάτια το “Six Degrees Of Inner Turbulence” … Eδώ μέσα υπάρχουν μερικές από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές των Dream Theater από την εποχή κιόλας του “Octavarium”. Δίσκος που πατάει με το ένα πόδι στο Six Degrees και με το άλλο σε όλη την υπόλοιπη δισκογραφία τους. 130 λεπτά progressive μουσικής πανδαισίας στα όρια της σχιζοφρένειας… πλουραλισμός, τζαζ, φανκ, ροκ, ποπ, κάντρι, μέταλ, ταγκό, swing, τσάρλεστον, βιολιά, γκάιντες, πίπιζες… ροκ όπερα, μιούζικαλ, κινηματογραφική μουσική, κλασσική, χορωδίες, Yes,Rush, Kansas, Marillion, Pink Floyd, Genesis, Hans Zimmer, Symphony X, Savatage, ηχοχρώματα, ιντερλούδια, φουτουριστικά τοπία, φανταστικοί χαρακτήρες, μεσαιωνικοί ήχοι, τροβαδούροι… Εδώ μέσα θα βρεις τα πάντα πραγματικά!
O Labrie στο ρόλο του αφηγητή είναι θεατρικός, πειστικός, εξαιρετικός , σε σημεία συγκλονιστικός καθώς περνάει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα (8 στο σύνολο παρακαλώ) με απόλυτη φυσικότητα, ο John Petrucci λιγότερο τεχνικός και πιο μελωδικός από ποτέ αλλά εξίσου καθοριστικός, rhythm section από Myung και Mangini με ταυτότητα και χαρακτήρα (επιτέλους δίνει βροντερό ‘”παρών”, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο του) να χτίσεις οικοδόμημα πάνω του. Αυτός που έχει όμως το πάνω χέρι αυτή την φορά είναι σαφέστατα ο συγκλονιστικός Jordan Rudess, ο οποίος παίρνει όλο το παιχνίδι στις πλάτες του, χρωματίζει μοναδικά τον δίσκο με χίλιους δυο ήχους και κομμάτι-κομμάτι καταθέτει πραγματικά όλη του την ψυχή . Να μιλήσω για την ανατριχιαστική μελωδία στην εισαγωγή του “Ravenskill”; Τι να πρωτοπιάσω…
Εν κατακλείδι… Πρώτα και πάνω από όλα δώστε χρόνο στο “The Astonishing” να μεγαλώσει μέσα σας. Καθίστε αναπαυτικά, χαλαρώστε, βάλτε στην άκρη κάθε κριτική διάθεση, δέστε τη ζώνη σας και αφήστε όλες τις αισθήσεις ελεύθερες για να σας πάει εκεί που έχει σκοπό να σας πάει και να απολαύσετε το ταξίδι. Είναι πληθωρικός και απαιτητικός δίσκος, γεμάτος συναίσθημα και εντάσεις, δίσκος που μπορείς να ακούσεις μόνο ολόκληρο και όχι τμηματικά, μια ολόκληρη ροκ όπερα διάρκειας 2+ ωρών, η οποία χτίζεται και ξεδιπλώνεται κομμάτι-κομμάτι μικρά σε διάρκεια, για τα δεδομένα των Dream Theater), δεν είναι εύκολο πράγμα για να καταπιαστεί κανείς και ούτε μπορεί να βγάλει γρήγορα και ασφαλή συμπεράσματα. Μην μπερδεύεστε, εδώ οι Dream Theater λειτουργούν πρωτίστως ως story-tellers κι ύστερα ως διασκεδαστές και υπό αυτό το πρίσμα προσεγγίστε το “The Astonishing”. Aλλιώς το χάσατε το παιχνίδι, και είναι κρίμα να αφήσετε έξω τον εαυτό σας από αυτό το τριπάκι.
Κατ’ εμέ ένας πολύ καλός δίσκος, άξιος του ονόματος των Dream Theater, σε σημεία εξαιρετικός και εμπνευσμένος, που διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία για τα οποία όλοι μας θεωρούμε τους Dream Theater ηγέτες του ιδιώματος, ο οποίος εάν είχε μικρότερη διάρκεια και απουσίαζαν κάποια κομμάτια θα τον τοποθετούσαμε σίγουρα ανάμεσα στα καλύτερα της δισκογραφίας τους.
Kομμάτια που ξεχωρίζω: “Moment Of Betrayal”, “Gift Of Music”, “”The Path That Divides, “Hymn Of A Thousand Voices”, “Our New World”, “A New Beginning”, “Chosen”, “RavenSkill”, “Three Days”, “A Life Left Behind”, “Lord Nafaryus”, “A Better Life”.
Αν αγαπάς τα “Scenes From A Memory”, “Six Degrees Of Inner Turbulence” και “Octavarium”, τις ροκ όπερες και τα soundtrack, τότε σίγουρα το “The Astonishing” είναι δίσκος που δεν θα σε απoγοητεύσει. Εάν περιμένεις δεύτερο “Ιmages & Words” ή τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, τότε λυπάμαι.
821 
