Για άλλη μια φορά οι εκ των ηγετών της ελληνικής μουσικής σκηνής της χώρας, οι stone / heavy rockers Nightstalker, επισκέφτηκαν τη Βόρειο Ελλάδα και συγκεκριμένα την Κοζάνη, για μια ακόμη ξεχωριστή βραδιά. Και φυσικά, ως κοντοχωριανός (ένα τσιγάρο δρόμος, καλά, λίγο μεγάλο) και με σπέσιαλ παρέα, δεν έχασα την ευκαιρία να κατηφορίσω και να τους παρακολουθήσω επί σκηνής.
Ως opening act επελέχθησαν οι doom / prog / “που είναι το τόπι;” rockers ΠΑΝ από την Πτολεμαΐδα, ένα σχήμα στο οποίο έχουμε αναφερθεί στο rockway.gr λίαν προσφάτως (πρόσφατα επανέκδοσαν το debut ομότιτλο album τους – εδώ μπορείς να διαβάσεις το review). Ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός, κάτι που με χαροποίησε αναλογιζόμενος τη γενικότερη κρίση που περνά ο θεσμός “live event σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας εν έτει 2016” και ακριβώς στην ώρα που αναγραφόταν στα flyers, οι ΠΑΝ ανέβηκαν στη μικρή σκηνή του Old School.
Με μια σφιχτοδεμένη σύνθεση να πλαισιώνει τον συνθετικό πυρήνα των Βασίλη Καρανικόλα και Δώρου Φλαμουρίδη (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα), οι ΠΑΝ ξεκίνησαν πολύ δυναμικά με το “Λήθη”. Αλάνθαστοι εκτελεστικά (αν και ο ήχος δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σύμμαχός τους) και με ένα αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού να τους ενθαρρύνει (ήρθε αρκετός κόσμος από την Πτολεμαΐδα και είναι προς τιμήν τους η στήριξη προς τη μπάντα) η ομάδα συνέχισε το ίδιο ορμητικά με το σκληρό, modern metal έπος “Έρεβος”. Tool αισθητικές, κέφι, πολύ καλή εκτέλεση στα δύσκολα σημεία του τραγουδιού και καθώς ο χώρος είχε πλέον γεμίσει, η βραδιά έδειχνε να σχηματοποιεί πλέον τη λέξη “party”.
Το “νοητό” πρώτο μισό του set των ΠΑΝ ολοκληρώθηκε με το “Ίλεος”, αυτή την αλληγορική μεταφορά του “Ζαβαρακατρανέμια” του Γιάννη Μαρκόπουλου και τα διπλά φωνητικά από τους Δημητριάδη / Φλαμουρίδη (τον οποίον τον στρίμωξαν σε μια γωνία πίσω από το ηχείο, είπαμε, καλός χώρος αλλά λίγο μικρός, τι να κάνουμε;). Από εκείνο το σημείο κι έπειτα και έχοντας εγκλιματιστεί πλήρως στις συνθήκες οι ΠΑΝ έδωσαν μια φοβερή παράσταση στα υπόλοιπα κομμάτια. “Πάνας” και το Sabbathικό metal βρίσκει έναν απολύτως τέλειο ορισμό. Πιασάρικο, με αέρα hit, το κομμάτι ενθουσιάζει τους “γνώστες” ( και μη – είδα πολλά κεφάλια να bangάρουν στα hooliganικά ρεφρέν του τραγουδιού), καπάκι το “το λες και thrash” “Πανδαιμόνιο” (με στίχους από τον “Επικήδειο” του Θουκυδίδη) και τον Φλαμουρίδη να εκτελεί αψεγάδιαστα το bass solo του κομματιού και φινάλε με το σπουδαίο “Τώρα”, στο οποίο η μπάντα υπήρξε θ-υ-ε-λ-λ-ώ-δ-η-ς (σε μια ερμηνεία που προσωπικά πιστεύω πως θα έπρεπε να μετασχηματιστεί στο απόλυτο official video clip των ΠΑΝ) και αποχαιρετισμός εν μέσω χειροκροτημάτων.
Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως εκτός από τον πυρήνα της μπάντας, τα δυο νέα μέλη, ο κιθαρίστας Αλέξης Μάγκος και ο drummer Γιώργος Μαρασλίδης (απίστευτος, έδωσε κυριολεκτικά ρέστα χωρίς το παραμικρό λάθος καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους) έδωσαν κι αυτοί τα διαπιστευτήριά τους ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους, συνοδεύοντας τον Νίκο Δημητριάδη ο οποίος με μια κουβέντα ήταν συγκλονιστικός, ερμηνεύοντας τους στίχους των τραγουδιών με πάθος, δύναμη και ορμητικότητα. Εν κατακλείδι, μια σπουδαία, αξιομνημόνευτη βραδιά για τους ΠΑΝ που έδειξαν μια αξιοθαύμαστη δυναμική ως συγκρότημα και ως σκηνική παρουσία και έχουν τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον.
ΠΑΝ playlist
Λήθη
Έρεβος
Ίλεος
Πάνας
Πανδαιμόνιο
Τώρα
Φυσικά, ο κύριος πόλος έλξης της βραδιάς δεν ήταν άλλος από τους headliners Nightstalker οι οποίοι εν μέσω αποθεωτικής υποδοχής ανέβηκαν ένας – ένας στη σκηνή. Το show ξεκίνησε με τα “Go Get Some” και “One Million Broken Promises” από το τελευταίο δίσκαρό τους “Dead Rock Commandos”. Αυτό που με ξένισε μεμιάς ήταν ο πολύ κακός ήχος (ο οποίος βελτιώθηκε στην πορεία), αλλά αυτό δεν είχε και τόσο σημασία για το κοινό που έδειχνε να το απολαμβάνει. “Superfreak” και “Heavy Mental” από το ομότιτλο LP, ο Αργύρης (φωνητικά) να τραγουδά πολύ δυναμικά και με το έγχορδο δίδυμο (γνωστά “κουμάσια” ο Τόλης Μότσιος στην κιθάρα και ο Ανδρέας Λάγιος στο μπάσο) που εκτελούσε “χειρουργικά” το στακάτο υλικό και από εκεί και πέρα, ο χαρακτήρας της εμφάνισης υπήρξε ανθεμικός.
“Just A Burn”, “Voodoo U Do”, “Line”, “Soma” στη σειρά χωρίς σταματημό, ιδρώτας, καπνός και μπιροποσία δίχως αύριο, “Use”, “Brainmaker”, “Never Know” σε καταιγιστικές εκτελέσεις (και χαοτικές θα ‘λεγα, λόγω ήχου που ανέφερα και άνωθεν, αλλά η αναγνωρισιμότητα της μπάντας είναι τέτοια που ο κόσμος γνωρίζει τα κομμάτια χωρίς να τον ενοχλεί το γεγονός, μικρό το κακό εν τέλει), το “hit” “Baby God Is Dead” το οποίο βάζει φωτιά στην αίθουσα και τέλος του κανονικού set με το “Trigger Happy” από το debut.
Φυσικά κανείς δεν περίμενε να τελειώσουν έτσι “άδοξα”. Για το encore οι ‘stalker μας επιφύλαξαν τα καλύτερα “εδέσματα”. Ξεκίνησαν με το “Dead Rock Commandos” (πόσο γάτες, έ Βιβή μου;), αυτό το καταπληκτικό τραγούδι για να συνεχίσουν με μια διασκευή στο “Iron Horse”, ως tribute μνεία στον Θεό του metal επί της γης Lemmy Kilmister (τι εννοείς “ποιός είναι αυτός”;), την οποία η μπάντα αποδίδει άψογα όντας συμβατό τραγούδι με τη φύση των Nightstalker. Στο φινάλε του encore, το εξαιρετικό τραγούδι – ύμνος στη σκηνή που ακούει στο όνομα “Children of the Sun” και Τέλος!
Nightstalker playlist
Go Get Some
One Million Broken Promises
Superfreak
Heavy Mental
All Around
Just A Burn
Voodoo U Do
Line
Soma
Use
Brainmaker
Never Know
Baby God Is Dead
Trigger Happy
Dead Rock Commandos
Iron Horse
Children of the Sun
Δεν θα ήθελα να σταθώ στο γεγονός του κακού ήχου, σε live βρεθήκαμε άλλωστε κι αυτά τα θέματα εν πολλοίς είναι αναμενόμενες λεπτομέρειες, η ουσία είναι ότι η βραδιά χαρακτηρίζεται άκρως επιτυχημένη κατά την άποψή μου. Κεφάτη κατάσταση και σίγουρα πρέπει να απονεμηθούν τα εύσημα στους υπεύθυνους του Old School για την πρωτοβουλία αυτή.
Ως σπουδαίες στιγμές θα μπορούσα να αναφέρω απλά… τα πάντα. Από τη μια πλευρά το κοινό ήταν εξαιρετικό, ενθάρρυνε και τις δυο μπάντες, συμμετείχε δυναμικά και σίγουρα οι μπάντες δεν θα πρέπει να έχουν παράπονο. Ειδικότερα, από μουσικής απόψεως, όλη η εμφάνιση των ΠΑΝ μπορεί να χαρακτηριστεί άκρως επιτυχημένη και μόνο οφέλη μπορεί να έχει το σχήμα από αυτήν την εμπειρία, επίσης συνεχίζω να θεωρώ τον drummer των Nightstalker, Ντίνο Ρούλο, ως έναν από τους καλύτερους τυμπανοκρούστες που έχω συναντήσει συναυλιακώς, ο τρόπος που κοπανάει το ταμπούρο είναι μοναδικός και στο σημείο αυτό να αναφέρω το απόλυτο highlight. Και αυτό ήταν η Ελένη. Ποιά είναι η Ελένη; Η Ελένη είναι η κοπελίτσα του Old School που σέρβιρε τις μπίρες, χαμηλού υψομέτρου και πραγματικά τη θαύμασα που κατάφερε να μην βρέξει κανέναν μέσα στο γενικότερο χαμό. Χίλια συναδελφικά εύγε δεσποινίς!
Τελειώνοντας να ευχαριστήσω το φίλο και συνοδοιπόρο Γιάννη Χατζηγιάννη (μπασίστας των διαλυμένων πλέον progsters από την Πτολεμαΐδα Everflow / νυν air bassist με την ξύλινη πηρούνα που έχει κάθε καθώς πρέπει ελληνικό σπίτι) o οποίος ανέλαβε την μεταφορά / επαναφορά (και μας εύχομαι πάντα τέτοια αγόρι μου) και φυσικά τον Άγγελο Μουτίδη, ιδιοκτήτη του Old School Bar για την υποστήριξη και το φωτογραφικό υλικό. Αυτά τα ολίγα και πάντα τέτοια!
Photos: Άγγελος Μουτίδης
703 
