Ύστερα από δυο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα album (το “Th1rt3en” ήταν γεμάτο από ακυκλοφόρητα και b-sides, ενώ το “Super Collider” υπέρμετρα διεκπεραιωτικό), ο Dave Mustaine αποφασίζει να επανέλθει στον ήχο του “Endgame”, τον καλύτερο δίσκο των Megadeth στα 00’s, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
Έχοντας μαζί του τους νεοεισαχθέντες Chris Adler και Kiko Loureiro, ο frontman με τα ρινικά φωνητικά, ανακατεύει την τράπουλα κι επιλέγει χαρτιά που λοξοκοιτάζουν το παρελθόν της μπάντας, βγάζοντας μια δουλειά σίγουρα καλύτερη από αυτή που περίμενε ο μέσος οπαδός.
Το “Dystopia” είναι άκρως κιθαριστικό κι εξ αρχής κάνει ξεκάθαρο πως ο Mustaine δε θέλει να παραδώσει ακόμη τα όπλα του, πλασάροντας τραγούδια με αναφορές από όλη την ιστορία του συγκροτήματος. Δεν αναλώνεται στο να ψάξει νέους τρόπους ηχητικής εξέλιξης κι ακολουθεί συνταγές ήδη δοκιμασμένες, κάτι που στην περίπτωση των Megadeth είναι άκρως θεμιτό, μιας και σε μεγάλο βαθμό, έχουν γράψει ήδη τον δικό τους μουσικό Τσελεμεντέ και δεν έχουν κανένα λόγο να μην τον χρησιμοποιούν.
Αρκετά straightforward σε σημεία (“The Threat Is Real”, “Fatal Illusion”, “Lying In State”, “Foreign Policy”), πολύπλευρο σε άλλα (“Bullet to the Brain”, “Poisonous Shadows”), μελωδικό εκεί που θέλει (“Dystopia”, “Conquer or Die”), με μια ευρύτερη καλοδεχούμενη 90’s αισθητική να συναντάται (“Death From Within”, “Post American World”, “The Emperor”), αλλά πάνω από όλα Megadeth!
Φυσικά και δε νοείται να περιμένουμε πλέον κάποια καινοτομία από τον Mustaine, μιας κι εύλογα το ζητούμενο είναι οι περιοδείες κι όχι οι ενδεχόμενες πωλήσεις ενός καλού υλικού (τσούζει η αλήθεια, γενιά του streaming, ε;). Παρόλα αυτά, το “Dystopia” αποτελεί, μετά το “Endgame”, την πιο “τίμια” κυκλοφορία των Megadeth εδώ και σχεδόν 20 χρόνια κι αν αυτό δεν είναι πλέον αρκετό, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι…
Highlights: “The Threat Is Real”, “Dystopia”, “Fatal Illusion”, “Death From Within”, “Poisonous Shadows”, “The Emperor”
646 
