Μια αρκετά καλή μπάντα progressive metal / rock είναι και οι Utopia από το Lazio της Ιταλίας (έτσι, γαμώ τη Ρόμα, μου έχει μαυρίσει τα συκώτια στο Championship Manager η σκρόφα) η οποία είχε ντεμπουτάρει με το αξιόλογο “Ice and Knives” το 2010 και απέκτησε ένα σχετικά αξιόλογο feedback, κυρίως στη χώρα τους.
Οι Utopia είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν φοβούνται να αναμίξουν ετερόκλητα είδη μουσικής και κινούνται μάλλον προς τη fusion πλευρά του progressive, όντας φανερά τρομεροί μουσικοί. Βέβαια αυτό το γεγονός δε λέει τίποτα σε ακροατές που δεν είναι παράλληλα και μελετητές της μουσικής επί 24ώρου βάσεως πάνω σε παρτιτούρες και αναλόγια, αυτό που έχει σημασία είναι η τραγουδοποιΐα τους.
Το “Mood Changes” μου άρεσε. Ενώ φαινομενικά η εκτέλεση των πολύπλοκων θεμάτων δίνει κάτι πολύ αλλόκοτο (ο drummer David Cannata και ο μπασίστας Enrico Sandri παίζουν παπάδες αφήνοντας με άλαλο αρκετές φορές), εντούτοις το metal των Utopia έχει μια πολύ καλαίσθητη μελωδικότητα, παραπέμποντας από τη μία στις λυρικές στιγμές συγκροτημάτων σαν τους Enchant ή τους Liquid Tension Experiment (τυχαία ενδεικτικά παραδείγματα) και από την άλλη φέρνοντας πάρα πολλές φορές στο νου Sieges Evenικές / Subsignalικές στιγμές, κυρίως λόγω της riffολογίας του κιθαρίστα Lorenzo Venza που εναλλάσσει τα ιντερλουδιακά μέρη με ογκώδη και βαριά παραμορφωμένα γκάζια, με τη συνοδεία ενός πάρα πολύ καλού keyboardίστα, του Lorenzo Antonelli ο οποίος διακριτικότατα εμπλουτίζει όλο το background φόντο με ευρηματικά synths ή piano, χωρίς φλυαρίες. O δε Riccardo Fenaroli, ένας μελωδικότατος και καθαρός τραγουδιστής, χωρίς υπερβολές και αλόγιστες υψιφωνίες είναι άριστος στο ρόλο του, με μια σχετικά αυθεντική χροιά στη φωνή του και η σύζευξή του με τον ήχο της μπάντας του, είναι αξιοθαύμαστα ταιριαστή.
Μέσα στα ατού της μπάντας συμπεριλαμβάνεται η άριστη μίξη, με όλα τα όργανα να ακούγονται πεντακάθαρα χωρίς χαοτισμούς παρά την πολυφωνική φύση του album και τραγούδια σαν το πανέμορφο “Ι Want to Know”, το ομώνυμο “Mood Changes”, το πολύ δυνατό open track “The Trickster”, το γαμάτο Theaterικό “Your Mirror”, η μπαλάντα “I’ll be a Fool” αλλά και συνολικά με κάθε τραγούδι να έχει μια αυτόνομη θέση στο album το καθένα με το δικό του ενδιαφέρον, με έπεισαν ότι η νέα δουλειά των Utopia άξιζε το χρόνο για τη δημιουργία της.
Ένας ανέλπιστα εξαιρετικός δίσκος (έχω ξαναπεί, όταν βλέπω τις λέξεις prog / symphonic και δίπλα τη λέξη “Ιταλία”, μου κόβονται τα γόνατα, πραγματικά φοβάμαι) από μια αξιολογότατη πενταμελή ομάδα που σίγουρα θα πρέπει να ακουστεί τουλάχιστον από τους “ψάχτες” του ταλαιπωρημένου αυτού μουσικού ρεύματος. Και αναλογιζόμενος τον πρόσφατο ογκόλιθο των Votum (αν και σε εντελώς αντιδιαμετρικό σύμπαν), διαισθάνομαι ότι η φετινή χρονιά ανήκει στον progressive χώρο. Ίδωμεν.
628 
