Μια μπάντα στο χώρο του gothic doom metal είναι και οι Motus Tenebrae από την Πίζα της Ιταλίας, οι οποίοι έχουν μια δεκαπενταετή αξιόλογη δισκογραφική παρουσία και θα κυκλοφορήσουν σύντομα την πέμπτη full length δουλειά τους “Deathrising”, ένα πολύ καλό album αργού (στη συντριπτική πλειονότητά του τουλάχιστον) πεσιμιστικού metal.
H μουσική των Motus Tenebrae βασίζεται εν πολλοίς σε ένα από τα κορυφαία δίδυμα που έδρασαν ποτέ στο συγκεκριμένο χώρο. Στους “ορθόδοξους” Paradise Lost κυρίως της μεσαίας περιόδου και στους “ιδιαίτερους” My Dying Bride, αυτούς των πειραματισμών και της “ανοιχτής” ηχητικής θεματολογίας τους όπως αυτή παρουσιάστηκε στα “34.788%… Complete” και στα “Masterwerk” EP τους.
Το “Deathrising” παρουσιάζει μια πλειάδα εξαιρετικών στοιχείων, που αν και απέχουν πολύ από την έννοια της πρωτοτυπίας και της αυθεντικότητας, δίνει μια αξιοθαύμαστη νοστιμιά στο τελικό αποτέλεσμα, φιλτράροντας με καλαισθησία τις διδαχές των Μεντόρων που αναφέρθηκαν άνωθεν μέσα από το προσωπικό τους πρίσμα.
Πάρα πολύ μελετημένος ο κιθαρίστας Daniel Cyranna, στακάτος και ογκώδης, σκορπά τα riffs του με αέρα άνεσης, προσδίδοντας μια εκλεπτυσμένη prog (στα πλαίσια του doom φυσικά) πτυχή στα τραγούδια το ύφος των οποίων δεν απαιτούν δα και καμιά υπέρμετρη τεχνική, ενώ στα solo δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει τη λατρεία του για τον Greg Mackintosh, συνοδευόμενος από έναν διακριτικό keyboardίστα, τον Omar Harvey που πλέκει ένα άρτιο ηχητικό background, δίνοντας τις μελωδικές ατμόσφαιρες που καθορίζουν το ηχητικό στίγμα του “Deathrising”. Το ρυθμικό δίδυμο δε των Andreas Das Cox (μπάσο) και Andrea Falaschi (drums), επαρκέστατο και δεμένο, αποτελεί εχέγγυο στιβαρότητας και ηχητικά δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ψεγάδι. Στα φωνητικά ο Luis McFadden, αν και θυμίζει άμεσα τον Nick Holmes (και εδώ κι εκεί τον Aaron των MDB ή και τον Mikael Stanne των Dark Tranquillity – στα “καθαρά” του φυσικά), έχει όμορφη χροιά και ακούγεται σαν ο καλύτερος αντικαταστάτης, αν ο μεγάλος αποφάσιζε ξαφνικά να αποχωρήσει από τους Lost. Εξαιρετικός στα καθήκοντά του.
Πολύ καλό το opening track “Our Weakness”, φοβερό power διαμαντάκι το “For a Change”, που πετάγεται από το πουθενά και σε χαζεύει, ενώ μου άρεσαν πάρα πολύ το στακάτο, καταπληκτικής riffoλογίας “Light That We Are”, τα καθαρά Lostικά “Deathrising” και “Faded”, τα “Haunt Me” και “Cold World” που έχουν όλα τα φόντα για να χαρακτηριστούν “hit” του είδους, το thrashy “Cherish My Pain” και ο επίλογος “Desolation” που αποτελεί ουσιαστικά μια σύνοψη όλων των επιμέρους στοιχείων που συνθέτουν ένα θαυμάσιο album, αν εξεταστεί αυτόνομα.
Αν είσαι φίλος του ρεύματος, όρμα άφοβα, θα ευχαριστηθείς το άκουσμα. Ως αντίβαρο σε αυτή τη θεώρηση, αν για σένα το πρώτο κριτήριο είναι η αυθεντικότητα και η πρωτοτυπία, καλύτερα να μείνεις μακριά, γιατί δεδομένα το “Deathrising” δεν θα σου δώσει κάτι νέο, εκτός από ένα φρεσκάρισμα σε ιδέες που έχεις ακούσει και στο παρελθόν. Ιδού το πήδημα, κρύο κάνει, η Ρόδος είναι για τα καλοκαίρια.
602 
