Μια από τις καλύτερες σουηδικές progressive rock μπάντες που άνθισε κατά τα τέλη του ’70, ήταν και οι Kaipa του ιθύνοντα νου και ιδρυτή της οργανίστα Hans Lundin από την Uppsala.
Tα τρία πρώτα album τους θεωρούνται (και είναι κατά τον γράφοντα) αριστουργηματικά. Όπως θα περίμενες υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες της μουσικής των Kaipa με το αμιγές (κυρίως βρετανικό) 70’s prog rock και θα μπορούσες να τους θεωρήσεις άνετα ως τη σουηδική απάντηση στους Camel, τους Yes και τους King Crimson.
Οι Kaipa παρέμεναν για πολύ καιρό στην αφάνεια (το ότι τραγουδούν στη μητρική τους είναι λογικό ότι αποτελούσε τροχοπέδη για το ευρύτερο ακροατήριο) και είδαν τη δημοτικότητά τους να ανεβαίνει στα σχετικά prog κυκλώματα παράλληλα με την αύξηση της αναγνωρισιμότητας ενός τεράστιου μουσικού που πέρασε και στο παρελθόν από τις τάξεις του σχήματος, του κιθαρίστα Roine Stolt, ο οποίος με την επιτυχία που γνώρισε με τους Flower Kings του και τους Transatlantic του Neal Morse, επανέφερε στην επικαιρότητα και τους Kaipa, συνδράμοντας στην αναγέννηση τους μετά την παύση του 1982.
Η εταιρία τους, η Inside Out στα πλαίσια επανακυκλοφορίας των album των Kaipa αλλά και αρκετών ακόμη σχημάτων που έχει υπό την αιγίδα της, έβγαλε στην αγορά τρία ακόμη album τους, σε remastered μορφή και κάποια από αυτά για πρώτη φορά σε CD format. Πρόκειται για τα “Solo” (1978), “Hander” (1980) και “Nattdjurstid”(1982).
Το “Solo”, τρίτο album των Kaipa, είναι ένα πανέμορφο album προοδευτικού Camelικώς προσανατολισμένου rock (και τα πνεύματα των King Crimson και των Gong να σκάνε σαν μετέωρα άκρατης ομορφιάς), με τον Stolt να δείχνει από πολύ νωρίς το ολοφάνερο του ταλέντο, προδιαγράφοντας μια πορεία που είχε την εξέλιξη που της άξιζε τελικώς, εξωπραγματικό παίξιμο από τον drummer Ingemar Bergman και πολύ καλά μελωδικά φωνητικά από τον Mats Lοfgren. Ένα album που το θεωρώ ιδανικό για να εισαχθεί κάποιος στον κόσμο των Kaipa.
Στο “Hander” που ακολούθησε, πραγματοποιείται μια στροφή που σίγουρα την έχεις δεί σε πάμπολλες θρυλικές μπάντες, κάπου εκεί στα late 70’s – early 80’s και τη μετάβαση στις εικαστικές τάσεις του αμερικανικού ονείρου, που προτυποποιούσε τις κοινωνίες εκείνης της εποχής. Σχεδόν όλες οι θρυλικές μπάντες, προσαρμόστηκαν ηχητικά στα δεδομένα της νέας δεκαετίας και το ίδιο συνέβη με τους Kaipa, οι οποίοι έδειξαν ένα καθαρά hard rock προσωπείο, μειώνοντας κατά πολύ τις πολυσχιδείς εκφραστικές οδούς τους, εμφανιζόμενοι άμεσοι τόσο που να πλησιάζουν τα όρια του Adult Oriented Rock (AOR για τους τυπολάτρες, ας καγχάσω, καγχάζω τώρα…). Ο Max Αhman που αντικατέστησε τον Stolt δεν δείχνει καμιά διάθεση να ακολουθήσει τα μονοπάτια του προκατόχου του (δεν θα είχε κανένα νόημα άλλωστε, συνθετικά απέχει πολύ το “Hδnder” σε σχέση με τα μέχρι τότε πεπραγμένα τους) και οι Kaipa ακούγονται χαλαροί, αν και ο δίσκος είναι πολύ ευχάριστος αν βρεθείς στις ανάλογες “τσιφτετελάτες” διαθέσεις. Προτείνεται, με επιφύλαξη.
Όσο για το “Nattdjurstid”, το τελευταίο album πριν την διάλυση, είναι ένα ανάλαφρο pop – rock δημιούργημα και φαίνεται ότι ο άνεμος της ανεμελιάς των 80’s έχει παρασύρει και το πάλαι ποτέ αρτίστικο prog παρελθόν ολοσχερώς. Οι Kaipa πλέον, εν έτει 1982, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα βουτηγμένο στα νέα tech ήθη disco σχήμα. Funky ρυθμοί, 8bit electronica πειραματισμοί, New York αντιμετώπιση πάνω στη μουσική και εν τέλει ένα album κεφάτο μεν, απομακρυσμένο της rock κουλτούρας δε. Δεν με χάλασε καθόλου, μεγάλωσα στη συγκεκριμένη δεκαετία, μου άρεσε η νοσταλγική χωροχρονική βόλτα που μου προξένησε, αλλά πλέον μιλάμε για άλλο είδος μουσικής, που φυσικά απευθύνεται σε άλλο ακροατήριο.
Ο ήχος φυσικά έχει υποστεί βελτιώσεις, είναι τέλειος πλέον, τα πάντα ακούγονται γυαλισμένα και καθαρά. Τελικώς: αν είσαι ήδη fan τους και έχεις τα album των Kaipa στην κατοχή σου, το πακέτο θα σε αποζημιώσει, το άκουσμα είναι κατά πολύ βελτιωμένο και τα λεφτά σου δεν θα τα χάσεις. Αν θέλεις να πάρεις μια γεύση, δοκίμασε πρώτα με το “Solo” το οποίο προτείνεται ανεπιφύλακτα. Για τα επόμενα είναι δικό σου θέμα, το κριτήριο είναι τι είδους ακροατής είσαι. Αν πίναμε καφέ σπίτι μου, θα το έβαζα να παίζει, αλλά μόνος, η μοναδική περίπτωση ακρόασης που μπορώ να φανταστώ υποθέτω θα ήταν κατά τις εξόδους του Σαββατόβραδου ή after, αν κατέληγα σε κανένα ανήθικο πάρτι του Κωνσταντίνου Τζούμα της Γλυκιάς Συμμορίας. Γιατί η επανάσταση γαμιέται κύριέ μου.
522 
