22 Ιουνίου του πλούσιου συναυλιακά (και μόνο) 2024 έρχονται οι Νεοϋρκέζοι θρύλοι The Casualties για μια βραδιά που υπόσχεται γκάζια, πανκ του δρόμου, μοϊκάνες μέχρι τα ταβάνια, ξύλο και ιδρώτα.
Λογικό άλλωστε, ειδικά αν ξέρεις τι φάση είναι οι συγκεκριμένοι. Πραγματικά αλήτικο street punk, από μια μπάντα που έχει αποδείξει πολλάκις ότι δεν χαρίζεται, they take no prisoners που λένε και σε κάποιου το χωριό. Αν δεν είσαι πολύ σίγουρος όμως, εδώ είμαστε εμείς να σου εξηγήσουμε μέσα από (σ)έξι τραγούδια και κάποιους συγκεκριμένους στίχους των τι πρεσβεύει αυτή η ιστορική πλέον μπάντα, που μετράει πάνω από τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι.
“1312” (Written in Blood, 2018)
We’ve seen the power, power corrupts
We’ve seen our people beaten by the cops
Ξεκινάμε από το τελευταίο τους άλμπουμ, πρώτο όμως με τον David Rodriguez στα φωνητικά μετά την αποχώρηση του Herrera. Γενικά οι Casualties δεν μασάνε τα λόγια τους, θα πουν στα ίσια αυτό που θέλουν. Ε, δεν πάει πιο “στα ίσια” από αυτό. Κατάχρηση και ψευδαίσθηση εξουσίας από τους “serve and protect” (γελάμε) αυτού του κόσμου, άδικες φυλακίσεις, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, ρατσισμός, πιστά σκυλιά καταπιεστικών εξουσιών κοκ. Πολύ απλά, από Αθήνα ως NYC, fvck the police.
“On City Streets” (Under Attack, 2006)
Roaring sirens screaming
Cluttered sidewalk streets
Can’t escape the concrete jungle
That lives inside of me
Παιδιά της πόλης μια ζωή, δεν το αντέχουν το παχνί. Δεν είναι αυτό το νόημα όμως. Προφανώς οι Casualties λένε για την μάχη που πρέπει να δίνεται στον δρόμο, γιατί από τον δρόμο προέρχονται και στον δρόμο θα καταλήξουν. Street punx through and through. Ή ράη θρου, που έλεγε και κάποιος πλανητάρχης, σαφώς λιγότερο γελοίος απ’ τον προτελευταίο…
“Get off my Back” (Die Hards, 2001)
You wanna take control of me but I won’t let you do it
You say you know what’s best for me, I’m gonna make you prove it
Προσωπικό αγαπημένο, από την στιγμή που το πρωτοάκουσα στο soundtrack του Tony Hawk’s American Wasteland (όλη η σειρά video games αυτή είχε απίστευτο soundtrack, μας ξεβλάχεψε όλους). Για κάθε έναν που ξέρει το καλό σου, που σου πρήζει τα ριαπάπα με τα προσωπικά του πιστεύω ακυρώνοντας τα δικά σου, για κάθε “Ιεχωβά” εκεί έξω που δεν του αρκούν τα σκατά που έχει στο κεφάλι του, θέλει να στα επιβάλει κιόλας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο πανκ απ’ το individualism.
“Made in N.Y.C.” (Die Hards, 2001)
Sniffing glue, drinking beer
Don’t give a fuck how the hippies feel
This is for you, Joey, your memory fucking lives
Your three chord wonders made in N.Y.C.
Gabba gabba hey,punk is here to stay
Μένουμε στον ίδιο δίσκο, ο οποίος βγήκε λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Joey Ramone (ή Γιόι, όπως τον λέει εδώ ο Jorge), και το τραγούδι αυτό είναι ένα love letter προτίστως σε αυτόν, στην πανκ και τέλος στην πόλη που την γέννησε. Όχι τόσο στους χίπηδες βέβαια.
“Punk Rock Love” (For the Punx, 1997)
Gave you love, gave you heart
All you gave me broken heart
Broken heart, I want it back
Broken heart, I got it back
Πάμε στο ντεμπούτο των Casualties, με ένα τραγούδι όμως που γράφτηκε και πρωτοκυκλοφόρησε το ’92 στο EP τους “40 Oz. Casualty”, και φαίνεται. Οι παραπάνω στίχοι είναι σχεδόν όλο το κομμάτι, εντελώς unsophisticated ακόμα και για τα δεδομένα τους (και ποσώς μας νοιάζει, προφανώς) αλλά κουβαλάνε μέσω της απόγνωσης στην φωνή του Jorge Herrera την ουσία της άγουρης πανκ ροκ (νεανικής) αγάπης και του heartbreak, και γι’ αυτό έχω ένα soft spot για το συγκεκριμένο.
“We Are All We Have” (We Are All We Have, 2009)
The ones you can’t control, brought together by life’s twist
Have only one another to depend upon
Displaced from society outcasts we are
We have nothing to live up to
We are all we have
Από τα πιο χαρακτηριστικά τους τραγούδια, εμπεριέχει σε μερικές σειρές και νότες ό,τι πρεσβεύει αυτή η μπάντα, τα οποία είδαμε και στην προηγούμενη πεντάδα. Εμείς για εμάς, απέναντι σε όσους θέλουν να μας στερήσουν το μέλλον, να κερδίσουν εκατομμύρια στα κεφάλια μας, να μας βάλουν σε κουτιά και σε κλουβιά. Αλληλεγγύη, loud fast music from the man’s soul και όλα θα πανκ καλά.
Αυτά, και ακόμα περισσότερα, περιμένουμε να ακούσουμε το Σάββατο στο Arch Club, να υψώσουμε γροθιές, να κοπανηθούμε και να ξελαρυγγιαστούμε μαζί με τους Casualties που είναι σίγουρο ότι θα μας ξετινάξουν για ακόμα μια φορά.
450 
