Πένθιμα τελείωσε το 2015 κι έτσι ξεκίνησε και το 2016…
Πλήθος οπαδών, στο άκουσμα της “αποχώρησης” μουσικών που τους στιγμάτισε, εκδήλωσε ποικιλοτρόπως τη λύπη του.
Κάποια Μέσα το εκμεταλλεύτηκαν ποικιλοτρόπως, μιας και τέτοιου είδους ειδήσεις, έχουν την τάση να ξεζουμίζονται, προκειμένου να παρθούν τα ανάλογα κλικ. Ως προς αυτό, τίποτα δεν άλλαξε.
Στην πορεία, είχαμε την, καθιερωμένη πλέον, ιντερνετική κηδεία, με λογής αναρτήσεις, συνοδευόμενης από τους πικρόχολους (aka “μας τα πρήξατε πια”) τύπους, που θεωρούν spam κάτι τέτοιο, μιας και οι ίδιοι είναι πολύ swag και υπεράνω, μιας και το φουμπού και το τουίτι είναι πλατφόρμες φιλοξενίας μονάχα βαρύγδουπων συζητήσεων.
Το πώς θα εκφράσει ο καθείς τη λύπησή του είναι υποκειμενικό και προφανώς ουδείς θα απαγορεύσει στο να ποσταριστεί το οτιδήποτε τιμά, έστω επιφανειακά, το χαμό ενός ανθρώπου.
Αυτό που λαμβάνει χώρα στα social media για λίγα 24ωρα μετά από το θάνατο ενός καλλιτέχνη, είναι όντως τραγελαφικό, αλλά όχι λόγω spamming. Σκάνε από παντού διθύραμβοι και νεκρολογίες από πρόσωπα που ενδεχομένως να είχαν άκρως επιφανειακή σχέση με τα πεπραγμένα του θανόντα κι ενδελεχείς διαδικτυακές πλερέζες που φοριούνται περισσότερο λόγω μομέντουμ. Κι εν τέλει, αυτό που γίνεται είναι να εκτιμάται εκ νέου το έργο ορισμένων, μετά θάνατον. Διότι άξαφνα όλοι θυμούνται το κατιτίς τους κι αναπολούν τραγούδια που τους έχουν σημαδέψει.
Η επιβεβαίωση μιας δηθενίας που μαστίζει όλο σχεδόν τον πλανήτη κι εκφράζεται αβίαστα κι αβαβά μέσα από μια οθόνη. Διότι άπαξ και δε γίνει κάτι τραγικό, δεν υπάρχει λόγος ασχολίας.
Όσο καιρό βρισκόταν εν ζωή ο Gary Moore, ο Dio, ο BB King, ο Lemmy, ο Bowie και τόσοι μα τόσοι άλλοι, ελάχιστοι ασχολιόντουσαν με την καλλιτεχνική τους φύση κι επαναπαύονταν σε στιγμές του παρελθόντος, ούτως ή άλλως. Και μόλις μαθαίνουν το χαμό τους, μελαγχολούν για μερικές στιγμές, ως μια αυτοσχέδια ωδή για αυτά που τους χάρισαν κάπου-κάπως-κάποτε.
Θεμιτή η όποια ανθρωπιά προφανώς, αλλά όταν δε σε νοιάζει το ποιόν ενός μουσικού, γιατί κόπτεσαι τόσο πολύ εκ των υστέρων; Αφού, είτε βρισκόταν εν ζωή, είτε όχι, η καριέρα τους είχε τελειώσει για σένα, σωστά; Προς τι τόσος ντόρος και τόσα ιντερνετικά δάκρυα;
Η απάντηση είναι απλή… Όταν έχεις συνδέσει κάποια άτομα με τη νιότη σου και τις καταστάσεις που σε διαμόρφωσαν, στο άκουσμα πως πέθαναν, νιώθεις πως χάνεις κι εσύ ένα κομμάτι σου, κάτι που υποσυνείδητα δυσκολεύεσαι να δεχτείς.
Όταν οι ήρωές σου, παύουν να υφίστανται, αντιλαμβάνεσαι πως μεγαλώνεις κι αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες για τον κόσμο που έχεις πλάσει γύρω σου, μιας και έρχεσαι αντιμέτωπος με το αναπόφευκτο της ευρύτερης “αλλαγής”, έστω κι αν αυτή δε σε επηρεάζει άμεσα. Κι εκεί είναι το πρόβλημα… Όλα τα δεχόμαστε έμμεσα και κατόπιν εορτής, ό,τι θυμόμαστε χαιρόμαστε, έχοντας στη διάθεσή μας μονάχα το διαδίκτυο για να εκφράσουμε το δήθεν πένθος για έναν άνθρωπο που από επιλογή σε κάποια φάση, είχαμε αφήσει πίσω μας. Κι ο χαμός του εκάστοτε καλλιτέχνη εκκινεί μια εσωτερική διεργασία, για όσους σημαδεύτηκαν από αυτόν, η οποία είναι εφάμιλλη με το άνοιγμα ενός παλιού σεντουκιού γεμάτο ασπρόμαυρες φωτογραφίες και κειμήλια.
Το κρίμα λοιπόν, δεν είναι που έφυγαν όλοι αυτοί από τη ζωή. Κάποτε, δυστυχώς, θα γινόταν αυτό. Το κρίμα είναι πως, τους περισσότερους, είχαν σταματήσει να ακολουθούν οι οπαδοί τους.
250 
