Όταν στις αρχές της χρονιάς (αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν γύρω στο Μάρτιο) έμαθα ότι οι Αμερικάνοι thrashers Forbidden ετοίμαζαν την επιστροφή τους με τον πέμπτο συνολικά full length δίσκο τους ομολογώ ότι τα συναισθήματα μου ήταν ανάμικτα.
Από τη μια, η είδηση της επανόδου στο μουσικό προσκήνιο ενός κλασικού (αν και όχι τόσο αναγνωρισμένου όσο θα έπρεπε) συγκροτήματος μόνο ως θετική μπορεί να εκληφθεί. Ειδικά όταν σε ‘βαραίνουν’ δίσκοι όπως τα “Forbidden Evil” και “Twisted Into Form”. Από την άλλη, το γεγονός ότι έχουν περάσει δεκατρία ολόκληρα χρόνια από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά (“Green”, 1997), η οποία μάλιστα δεν έχει αφήσει και τις καλύτερες των εντυπώσεων, είναι αρκετό ώστε να σε κάνει να κρατάς μικρό καλάθι. Ακούγοντας όμως το καινούργιο τους πόνημα, κάθε επιφύλαξη παραμερίστηκε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το “Ωmega Wave” αποτελεί ένα κλασικό δίσκο αμερικάνικου Thrash Metal. Μιλάμε για τον αγνό thrash metal ήχο που έκανε την ευρύτερη περιοχή του San Francisco γνωστή. Ξέρετε τώρα, κιθάρες που από τη μια ξερνάνε καυτά thrash riffs και από την άλλη γεμίζουν τα τραγούδια με φοβερά solos, μπάσο και τύμπανα που σε χτυπάνε κατευθείαν στα … εκεί που πονάς περισσότερο τέλος πάντων και καθαρά και συνάμα επιθετικά φωνητικά μακριά από κάθε είδους υπερβολές. Οι Forbidden με τον καινούργιο τους δίσκο ακολουθούν την ‘πεπατημένη’ άλλων ομοϊδεατών τους, όπως είναι οι Testament και οι Exodus, οι οποίοι στις τελευταίες δουλειές παρουσιάζονται σαφέστατα πιο heavy από ότι στις πρώτες τους ημέρες. Τα ίδια ισχύουν και για το “Ωmega Wave”. Ενώ επιχειρείται μια σαφής στροφή προς τους δυο πρώτους τους δίσκους, αυτή κινείται εντός του πνεύματος της εποχής μας, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Δε νομίζω ότι ήταν και στις προθέσεις τους να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο ‘αντιγραφή’ των ένδοξων ημερών τους (άραγε θα είχε νόημα μια τέτοια κίνηση από πλευράς τους;). Οι Forbidden σέβονται το παρελθόν τους και για αυτό δεν το αναμασούν. Αντίθετα προσθέτουν στον ήχο τους κάποια καινούργια στοιχεία (μπορεί να κάνω και λάθος αλλά τα μελωδικά φωνητικά στο “Swine” μου θύμισαν αμυδρά τον Layne Staley των Alice In Chains), αποφεύγοντας, ευτυχώς, τους ‘πειραματισμούς’ το”Green”. Κάποιοι μπορεί να γκρινιάξουν ότι δεν έχουμε ένα κανονικό reunion μιας και από τους ‘παλιούς’ έχουν απομείνει μόνο οι Russ Anderson (φωνητικά), Craig Locicero (κιθάρα) και Matt Camacho (μπάσο). Σύμφωνοι. Ακούστε όμως το δίσκο και προσπαθήστε να βρείτε κάποιο σημείο, στο οποίο να υστερούν οι ‘νέοι’ Steve Smyth (κιθάρα) και Mark Hernandez (τύμπανα). Κάτι μου λέει ότι θα δυσκολευτείτε αρκετά. Για να μην πω ότι δε θα βρείτε κάτι. Το μόνο αρνητικό σημείο του “Ωmega Wave” είναι η διάρκεια του. Ο δίσκος διαρκεί κάτι παραπάνω από μια ώρα, με αποτέλεσμα από το “Immortal Wounds” (το ένατο κομμάτι του δίσκου) και μετά να κάνει μια κοιλιά. Όχι ότι τα τελευταία τραγούδια δεν είναι καλά. Απλώς κάπου εκεί οι ιδέες αρχίζουν να επαναλαμβάνονται με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του ακροατή να φθίνει. Το κάτι παραπάνω από δίλεπτο instrumental “Chatter” δε νομίζω ότι δικαιολογεί την ύπαρξη του. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν ο δίσκος είχε δυο ή τρία τραγούδια λιγότερα. Παρόλα αυτά το “Ωmega Wave” ακούγεται φρέσκο και εμπνευσμένο και δείχνει ότι αν μη τι άλλο οι Forbidden θα είναι εδώ για να μας ‘ταλαιπωρούν’ για αρκετό καιρό ακόμα.
Δημήτρης Καρβούνης
517 
