Οι Γερμανοί black (?) metallers Secrets of the Moon δεν χρειάζονται πλέον συστάσεις, τα τελευταία 15 χρόνια έχουν κάνει την παρουσία τους αρκετά αισθητή, σε σημείο πλέον στην νέα περιοδεία τους να παίζουνε headliners πάνω από μεγαθήρια όπως οι Dodheimsgard (όχι Παύλο, συγκρατήσου, it’s not worth it!).
Το ερωτηματικό δίπλα από το black το βάζω γιατί δεν ξέρω κατά πόσο αυτό που παίζουνε πλέον μπορεί να θεωρηθεί black metal.
Σίγουρα το μαυρομεταλλικό στοιχείο είναι εμφανές, αλλά δεν είναι και ο μόνος πρωταγωνιστής, τα φωναχτά και καθαρά φωνητικά α λα Tom Fischer και Jaz Coleman, τα εμφανή doom στοιχεία, ακόμα και το σπάνιο αλλά αισθητό θρασοκοπάνημα κατατάσσουν πλέον τους SotM στην κατηγορία του σκοτεινού “τώρα πώς το λες αυτό” metal, κάπου ανάμεσα στους Triptykon και τους Voices, και όποιος με ξέρει καταλαβαίνει πόσο μεγάλο κομπλιμάν είναι αυτή η σύγκριση. Βάλε σε αυτό και κάποια σποραδικά ήσυχα περάσματα που θυμίζουν και λίγο Anathema, τους οποίους γενικά πλέον αποφεύγω αυτούσιους αλλά εδώ σαν εμβόλιμο κομμάτι του πάζλ κολλάνε μια χαρά, και καταλαβαίνεις γιατί το “Sun” ξεφεύγει από τον αμιγές black metal χώρο.
Ποιοτικά τώρα, ο δίσκος γαμάει. Όσο χρειάζεται μελωδικός, όσο χρειάζεται βαρύς, σκληρά blackened και doom σημεία ισορροπούν άψογα με τα πιο ατμοσφαιρικά σημεία, καταφέρνει να είναι progressive χωρίς παπαρολογία και πάνω από όλα παραμένει προσιτός και ευκολοάκουστος. Σίγουρα δεν απευθύνεται σε όσους προτιμούν αποκλειστικά πιο δύστροπα και χαοτικά μονοπάτια, αλλά για όλους τους υπόλοιπους που τους αρέσει το σκοτεινό metal ανεξαρτήτως επιπέδου ακρότητας και μπορούν να εκτιμήσουν κάτι πιο πιασάρικο και βατό, είναι από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Τσιμπήστε το χωρίς ενδοιασμούς, είναι σίγουρη επένδυση.
490 
